Ανοίγω το πρωί το παράθυρο του υπνοδωματίου. Το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσω είναι το γκρι τελείωμα της απέναντι πολυκατοικίας… Τι ευχάριστο ξύπνημα. Πρέπει να σταματήσω να ανοίγω το παντζούρι. Με λίγο κρύο να μου χαϊδεύει τις πλάτες προχωράω προς την κουζίνα και ετοιμάζω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Ανοίγω την κουρτίνα του σαλονιού και αντικρίζω το μέγιστο πρωινό θέαμα… Το απέραντο γκρι.

Κατέληξα ότι τη ζωή μας δε μπορούμε να την κάνουμε έγχρωμη. Μόνο ασπρόμαυρη. Να της πετάξουμε λίγες πιτσιλιές πάνω για να μην είναι γκρι. Αλλά ποτέ δε θα είναι όλα έγχρωμα στη ζωή ενός ανθρώπου. Εμένα η ζωή μου έχει λίγο κόκκινο. Το έκλεψα από τη ζωή κάποιου άλλου όμως, δε μου ανήκει! Και σύντομα θα βρεθεί κάποιος που θα το κλέψει από τη δική μου ζωή.

Νομίζω ότι θα γραφτώ σε μια σχολή ακόμα. Η αρχαιολογία θα μου ταίριαζε νομίζω. Είναι και φιλοσοφική Αθηνών, μη ξεφεύγουμε από το ασπρόμαυρο που άρχισε να παίρνει λίγο κίτρινο από την ιδέα. Από την άλλη η γκρι ζωή μου με κούρασε λίγο, δε ξέρω αν θα καταφέρω να υλοποιήσω το κίτρινο σχέδιο μου. Θα το σκεφτώ όμως και μόλις θα είμαι σίγουρη, θα σας το πω.

Βίντεο μιας ασπρόμαυρης ζωής.