Χτές περιπλανήθηκα στην Αθήνα σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Η πρώτη ήταν πρωινιάτικα 9-1 γύρω από το τρίγωνο των Βερμούδων Ομόνοια-Σύνταγμα-Παγκράτι ο σκοπός της περιπλάνησης , μια ακόμη μάχη με την Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας -μη ρωτάτε ποιός νίκησε, διάθεση λίγο χειρότερη από ταινία του Μπέργκμαν, γκρίζος καιρός, γκρίζα γραφεία και ακόμη πιο γκρίζοι άνθρωποι.

Άμα τη επιστροφή σπίτι, ξενύχτης ών έπεσα σε μια κατάσταση μεταξύ κώματος και λιποθυμίας μέχρι το απόγευμα.

Εκεί είχαμε αλλαγή σκηνικού και-ευτυχώς και ψυχολογίας- με μια ωραία παράσταση στο θέατρο Σημείο(πίσω από το Πάντειο) μετά κουβέντα, χαλαρό ποτάκι στου Ψυρρή, και περπάτημα μέχρι Σύνταγμα για το νυχτερινό λεωφορείο-έχει και αυτό τη χάρη του. Βασική διαφορά με το πρωινό το φώς και η διάθεση καθώς από απόγευμα και μετά η Αθήνα αποκτά το δικό της ιδιόμορφο χαρακτήρα γεμάτη κίνηση, χρώματα και ήχους που μας κάνει να ξεχνάμε τη μουντάδα και μαυρίλα της ημέρας-και μας οδηγεί βέβαια σταδιακά σε παράνοια αλλά αυτό είναι αλλού παπά βαγγέλιο.

Σήμερα λοιπόν Παρασκευή πρωί της 21 Σεπτεμβρίου σωτήριου έτους 2007(α ρε mpriza έγινες παρα 73 100) που τα σκέφτομαι αυτά-συγνώμη κυρία Διευθύντρια αλλά δεν την παλεύω καθόλου σήμερα, μου ήρθε στο νού ο στίχος του Σιδηρόπουλου"η Αθήνα είναι τρελή
τη νύχτα είναι ολοφώτιστη τη μέρα σκοτεινή"  αν θυμάστε είναι από "τω αγώστω Θεώ" και πάει έτσι

Σ' είδα χθες το βράδυ να κάνεις εμετό
φύγε μου 'πες φίλε μου πριν γίνει το κακό
μέσα μου κρύβω Μορλοκς μαύρα ξωτικά
μισώ μου 'πες το σώμα μου κι αρνιέμαι στα τυφλά
κι ουρλιάζω σιωπηλά
κι ουρλιάζω σιωπηλά

Ηταν πρωί τ' Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή
σκοράριζες τον θάνατο κει στη δεξαμενή
και σκούζοντας γι' αλήθειες που στάζαν πανικό
σε βρήκαν τα μεσάνυχτα ολότελα γυμνό
να καρφώνεις στο κενό
να καρφώνεις στο κενό

Η Αννα μου 'πε Παύλο η Αθήνα είναι τρελή
τη νύχτα είναι ολοφώτιστη τη μέρα σκοτεινή
μ' αγάλματα κομμάτια στα μάτια της τα δυό
τριγύρναε στα μουσεία μ' ένα μπάσταρδο μωρό
κι ανάμεσα στις πέτρες θυσία τω άγνωστω Θεώ
κόβει η δόλια μάνα τη γλώσσα απ' το μωρό
τραγουδώντας σ' αγαπώ

Αυτό είναι που λένε ότι οι στίχοι μιλάνε στην καρδιά σου,

εντάξει κυρία Διευθύντρια διάλειμμα τέλος, τα κεφάλια μέσα αντίο Σιδηρόπουλε καλώς σε βρήκα Word