.... ξέραμε
πως όλοι πεθαίνουνε
αλλά υπάρχουν θάνατοι που βαραίνουνε
γιατί διαλέγουνε οι ίδιοι τον τρόπο.

Μάλλον σκέφτομαι λίγο περισσότερο απ'ό,τι πρέπει...

Ξέρεις πως πάντα θα σ'αγαπάω και θα είσαι η αγαπημένη/ευνοημένη μου ό,τι και να γίνει... :)

Ναι. Έτσι είναι όπως τα λες.
…
Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσει
Ν’ αλλάξουμε τον κόσμο
…
Το ’χαμε πει αυτό.
Ψάχναμε να βρούμε όπλα
ξέραμε
πως όλοι πεθαίνουνε
αλλά υπάρχουνε θάνατοι που βαραίνουνε
γιατί διαλέγουνε οι ίδιοι τον τρόπο.
Και ’μεις αποφασίσαμε
το θάνατο στο θάνατο
γιατί αγαπάγαμε πολύ τη ζωή.
Ξέρω πως υπάρχουνε ατέλειωτες ακρογιαλιές
και δέντρα μες στη θάλασσα
κι ο έρωτας είναι σπουδαίο πράμα.
Αλλά έπρεπε πρώτα να τελειώνουμε με τα γουρούνια.
Ήρθες εδώ και κάπνιζες
κοιτώντας τα σανίδια.
Ήσουν αόριστος και μακρινός
κοκκίνιζες σαν τα κορίτσια
ούτε κουβέντα για όλα αυτά
ούτε και ’γώ σου μίλησα
σου ’πα μονάχα «μη χάνεσαι»
και συ μου ’πες «ναι μωρέ»
κι έφυγες ξεχνώντας τα τσιγάρα σου.
Έδωσα μια και ’γώ
έτσι όπως έχω δει
να κάνετε οι άντρες
και τρύπησα με το δάχτυλο
πέρα για πέρα το πακέτο.
Δεν ήτανε κι η μάρκα μου «μωρέ».

Το ποίημα είναι της Κατερίνας Γώγου. Η φωτογραφία της LadyLack