Πρόσφατα μου ζητήθηκε να γράψω κάτι αισιόδοξο.
Εντολοδόχος το μέλος Marylin. Επειδή σπάνια γράφω κατ’ εντολής,
αλλά κι επειδή μεταξύ αστείου της χρωστάω κάποιους στίχους
και μια εκπομπή, επισυνάπτω το παρακάτω ως ελάχιστο
φόρο τιμής στη Μαίρη μας,
η οποία είναι και φανατική ακροάτρια της εκπομπής μου
και την ευχαριστώ. Το παρακάτω το έγραψα για να θυμάμαι
πως ίσως κάποια μέρα ξαναβρεθώ απέναντι σε δυο υπέροχα μάτια
που έλαμπαν στο φως της φλόγας,
αλλά δεν είχα τη δύναμη να τα κρατήσω...

Μαράκι δεν μελοποιείται με ηλεκτρική, ωστόσο επιφυλάσσομαι.

Χαρισμένο σε όσους πέρασαν όμορφα στις διακοπές,

αλλά και σε αυτούς που περιμένουν τις επόμενες!

Είσαι…

Έχεις την πιο γλυκιά αγκαλιά,
και χάνομαι εντός σου.
Δώσε μου όλα τα φιλιά
κι ένα χαμόγελό σου.

Στα δυο μου χέρια σε κρατώ,
σε σφίγγω και φοβάμαι.
Σαν φύγεις, λέω, δε βαστώ
άμα χαθείς τι θα ’μαι.

Σκιρτά η καρδιά μου σε θωρώ,
μοιάζεις χιονιού νιφάδα.
Πέφτεις λικνίζεις στο χορό
εκπέμπεις μια σπιρτάδα.

Με το κεφάλι μου ψηλά
στα χείλη μου σε πίνω
κι από τα μάτια μου κυλά
το δάκρυ σου και σβήνω.