Και τώρα πιά,δέν θές ν’ακούς,μόνο φαντάζεσαι...

τόσο πολύ έχεις χαθεί μέσ’την σιωπή σου...

τόσο αδειανή,μάταια για χρόνια ενοικιάζεσαι:

φθηνό δωμάτιο στις πλαγιές του παραδείσου...

Είκοσι λέξεις,δυό σταγόνες,ένα τίποτα....

Όμως η λάμπα σου,δέν ξέρω τί φωτίζει...

με δυό τσιγάρα ξενυχτάς....βαρειά,κι ασήκωτα....

σ’ένα κατάστρωμα στρεβλό που φωσφορίζει...

Σαν την ανάσα στα μαλλιά μου ήρθες και μπλέχτηκες,

Μα ύστερα πάλι,στα βαθειά μού ξαναφεύγεις... :

με μιά Πανσέληνο,(που Δέν με καταδέχτηκες),

κι ένα καράβι...(που Δέν έπρεπε ν’ανέβεις)...