Μαζεύτικαν όλοι γύρω από το πτώμα του εξηπεντάχρονου! Η εικοσαεξάχρονη γυναίκα του, γεμάτη μελαγχολία για όσα δεν πρόλαβε να έχει. Ο γιός του, με μια ανάμικτη έκφραση που δεν ξέρεις αν είναι λύπη για αυτόν που χάνει, ή ευτυχία με τύψεις για την αυτοκρατορία που κληρονομεί. Και ο διευθυντής των επιχειρήσεων του, ένας ανέκφραστος γιάπι που θεώρησε χρέος του να βρίσκεται εκείνη την στιγμή εκεί!
Η διάγνωση του γιατρού σαφής και λιτή.... υποσιτισμός, ηθελημένος! μια μορφή αυτοκτονίας χωρίς σημάδια, χωρίς σκάνδαλα....
Ετσι εξηγούνταν και όσα έγραψε στο ημερολόγιό του, λίγες ώρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή!
"Ξέρω ότι όλοι τους θα νοιώσουν άσχημα για τον χαμό μου. Μάλλον οίκτο επειδή νομίζουν ότι τόσα χρόνια έκαναν τα πάντα χωρίς να μπορώ να καταλάβω και να αρνηθώ τίποτα. Κι όμως ίσως τα πράγματα να μην είναι έτσι! Η ’ννα υπέμενε τη ζωή κοντά μου, για να έχει όλα αυτά που της πρόσφερα... Ο γιός μου φυτοζοούσε περιμένοντας την ευκαιρία να αδράξει αυτά για τα οποία κόπιασα! Και ο Τοm για να μπορεί να ικανοποιήσει την φιλοδοξία του νομίζοντας ότι όλα περνάν από το χέρι του... Αλήθεια πόσο περίεργη είναι η ζωή; Πόσο θα ήθελα να είμαι από μια μεριά να βλέπω τον γιο μου να καταστέφει αυτήν την αυτοκρατορία, τον Tom να προσπαθεί να μαζέψει ότι μπορεί απο αυτό που κάποτε του έδινε κύρος... και χρήμα, και την ’ννα να αμφιταλαντεύεται με το που πήγαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής της!
Ξέρω είναι μια ειρωνία που δεν ταιριάζει στον θάνατο ενός δυναμικού ανθρώπου, κι όμως ήρθε η ώρα να ξαναθυμηθώ την χαρά του παιχνιδιού των παιδικών μου χρόνων, λίγο πιο περίπλοκα αλλά το ίδιο διασκεδαστικά...
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο