Είμαι σίγουρη πως θα γελάσετε αλλά δεν με πειράζει. Είναι μια παλιά συνήθεια που η χρονική αρχή της χάνεται στα βάθη της μνήμης μου. Και πριν σας εξηγήσω τι εννοώ θα σας κάνω μερικές ερωτήσεις. Όλες έχουν πολλές απαντήσεις αλλά μόνο μία κοινή...και εκεί είναι το κλειδί...

Ποιος ξεκουράζει το ταλαιπωρημένο σας κορμί κάθε βράδυ;

Που βλέπεται τα πιο ωραία όνειρα;

Που κρυβόσασταν όταν ο κόσμος φαινόταν αφιλόξενος;

Που κάθεστε και κάνετε ταβανοθεραπεία;

Που βρίσκεστε με τον/την καλό/καλή σε πιο προσωπικές και ιδιαίτερες στιγμές;

Ποια τοποθεσία πρωινού φημίζεται;

Άντε δε σας κουράζω άλλο...μα φυσικά το κρεββάτι μας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χαλαρωτικό από τα μερικά επιπλέον λεπτά χουζουρέματος, από την Κυριακάτικη εφημερίδα στη θάλπωρή του, από τα άπειρα μαξιλάρια και παπλώματα...

Για το ρου των γεγονότων, το δικό μου κρεββάτι φιλοξενεί εκτός από εμένα εφτά, ναι, ναι εφτά μαξιλάρια, ένα πάπλωμα, μία κουβέρτα (το καταχείμωνο), ενίοτε και μία ηλεκτρική και τον φημισμένο Κύριο Κούνελο.

Και που κολλάει το παραλήρημα του κρεββατιού μου με τις αγαπούλες. Μα του λέω κάθε μέρα πως το αγαπάω...

Δηλαδή χτυπάει το ξυπνητήρι, μετά το μπινελίκι και το απαραίτητο χασμουρητό, πρέπει και οφείλουμε να ευχαριστήσουμε το κρεββάτι μας που μας φιλοξένησε ακόμα μία νύχτα και έκανε τα όνειρα μας λίγο πιο όμορφα. Περνάμε πάνω του ένα μεγάλο μέρος της ζωής κοιμώμενοι. Χοροπηδάμε, το ανακατεύουμε, το στρώνουμε και το ξεστρώνουμε, του αλλάζουμε σεντόνια...γενικώς το ταλαιπωρούμε και αυτό στωϊκά περιμένει κάθε βράδυ να μας ξεκουράσει. Εδώ καλά καλά δεν αντέχουμε να κοιμηθούμε στην αγκαλιά κάποιου άλλου και του δείχνουμε συνεχώς την αγάπη μας, ενώ το κρεββάτι μας το αφήνουμε παραμελημένο και ας μας έχει αγκαλιά ένα οχτάωρο τουλάχιστον!

Απλώνουμε χεράκια, χώνουμε μουσούδα στα μαξιλάρια και μεταξύ χασμουρητών και τεντωμάτων του εκδηλώνουμε την αγάπη μας.

Σ'αγαπάω κρεββατάκι μου...νυστάζω!!!

ΥΓ. Φαίνεται πως μου λείπει ύπνος,εεε;