Ο πεντάχρονος Αλέξης δεν πολυπίστευε στα φαντάσματα.Έλα όμως που τα δύο μεγαλύτερα αδερφάκια του ο Κυριάκος κι ο Δημήτρης κάναν τα πάντα ώστε να πιστέψει.Τι νυχτερινές ιστορίες για δράκουλες του διηγήθηκαν, τι Φρέντυ Κρούγκερ του έβαζαν, τι το φάντασμα του νεκρού παππού τους του έκαναν. Κι αυτά όλα κρυφά από τους γονείς βέβαια.....   Αλλά ο Αλέξης δε μασούσε με τίποτα παρά τα 5 χρόνια του. Εντάξει ψάρωνε λιγάκι με το φάντασμα του παππού άλλα καταλάβαινε ότι είναι μια πλάκα. Όμως πως να εξηγήσει αυτό που είδε ένα βράδυ και που τα αδερφια του δεν ήταν σίγουρα?Ήταν Αύγουστος και πανσέληνος.Το φεγγάρι τεράστιο έλουζε το σπίτι με το δυνατό φώς του και ο Αλέξης δεν είχε ύπνο. Όλοι κοιμόντουσαν κι αυτός σηκώθηκε δειλά ώστε να μην τον καταλάβει ο μπαμπάς και η μαμά που κοιμόταν στο ίδιο κρεβάτι. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό και προκαλούσε το μικρό Αλέξη να πάει κοντά να θαυμάσει το φεγγάρι. ΩΩΩΩΩΩ!Σκέφτηκε, ξενυχτάω και όλοι κοιμούνται.Τι καλά!Πήρε θάρρος και βγήκε στο μπαλκόνι.
Μια ανάλαφρη κι αέρινη φιγούρα τον πλησίασε, ο Αλέξης δε φοβήθηκε συνομίλησε με τη φιγούρα την καληνύχτησε κι έπεσε για ύπνο σαν καλό παιδί. Το πρωί όπως και όλα τα υπόλοιπα πρωϊνά δεν μπόρεσε να καταλάβει τι είχε συμβεί.Ακόμα αναρωτιέται αν ήταν όνειρο, φάντασμα, κάποιος άγγελος ή η ψυχή του παππού του που του είχε μιλήσει εκείνο το βράδυ και μόνο σε αυτόν θέλησε να φανερωθεί.