Δεν θέλω να γράψω απλά φανταρίστικες αναμνήσεις, πιο πολύ θα ήθελα να αποτυπώσω δυο στιγμές που μου έμειναν έντονα στο θυμικό και η πρώτη μου χάρισε λαχτάρα και γέλιο μαζί και η δεύτερη σκέτη θλίψη. 

Πρώτη ιστορία:  Καλοκαίρι στη Ρόδο, να σκάει ο τζίτζικας από τη ζέστη και να σκάμε και εμείς στην υπόγα του ΚΕΠΙΚ (Κέντρο Επικοινωνιών) της μεραρχίας. 3 η ώρα το βράδυ το λοιπόν να κοιτώ το ταβάνι, να νυστάζω, να βαριέμαι, να ζεσταίνομαι να πήζω γενικότερα σε μια κατάσταση ημιαφασίας ώσπου ντριν-ντριν σκάει μύτη ένα φαξακι, το παίρνω το διαβάζω και με ζώνουν τα μαύρα φίδια καθόσον το φαξάκι έλεγε – η τάδε περίπολος του δείνα τάγματος αναφέρει ανησυχητικά φώτα στην Πέρα παραλία, παρακαλούμε να διαβιβαστεί περαιτέρω να λάβετε άμεσα μέτρα κλπ, κλπ. Κανονικά αυτό το μήνυμα δε θα με ανησυχούσε ιδιαίτερα καθώς από λάθη και παρεξηγήσεις άλλο τίποτα στο στρατό, τίποτα πιτσιρίκια θα΄ τανε με τουρίστριες και θα΄ βγάζανε τα μάτια τους σε καμία ερημιά και θα ψαρώσανε τα κομάντα, οπότε κανονικά επικοινωνούμε να δούμε τι γένεται, περιμένουμε και την επόμενη αναφορά να επιβεβαιώσουμε την όποια μ…..ια είχε γίνει και πρωί-πρωί πάμε στον επόπτη αναφέρουμε ότι στην τάδε παραλία έγινε πάρτι μετά ούζου και μεγάλη λύπη του επόπτη που δεν ήταν και αυτός εκεί παρέα με τα σουηδεζάκια αντί να βγάζει τις μαύρες του με μας και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Έλα όμως που ο επόπτης εκείνη τη βραδιά ήταν μαύρος (αξιωματικός τεθωρακισμένων, μαυροσκούφης) όνομα και πράγμα, ξακουστός σε όλη τη Ρόδο για την αυστηρότητα του, τον έτρεμαν τα στελέχη και βαρυγκωμούσαν οι φαντάροι του, και θυμόμουν ακόμη τα λόγια του στη βραδινή αναφορά «Απαιτώ να με ξυπνήσετε πάραυτα αν έρθει κάποιο σήμα, κατάλαβες διαβιβαστή;»-εδώ κοιτάει εμένα αγριεμένα- «μαύρο φίδι που σας έφαγε αν αργήσετε, είμαστε όλοι σε επιφυλακή καταλάβατε ρε;» Καταλάβαμε, πως δεν καταλάβαμε. 

Είχα άλλη επιλογή δεν είχα, οπότε να’ μαι στο εποπτάδικο και τοκ τοκ «ποιος είναι;»- αμέσως η απάντηση- μα ξύπνιος ήταν ρε παιδιά; «Ο διαβιβαστής κ. Αντισυνταγματάρχα επείγον σήμα», «πέρασε» και μπαίνω στη φωλιά του κούκου όπου ο κούκος, παρντόν ο Αντισχης αρπάζει το σήμα από το χέρι μου και το διαβάζει φωναχτά. Ευθύς σοβαρεύει, ορθώνεται και μου λέει «πολύ σοβαρό στρατιώτη αν και άργησες να μου το φέρεις 3.14 λέει το σήμα τώρα είναι 3.21(!) τι έκανες τόση ώρα το κλώσαγες;»- «Μα …-» «μαμούνια , πρέπει να επιληφθούμε είναι πολύ σοβαρό να ειδοποιήσουμε την ΑΣΔΕΝ (Ανωτάτη Στρατιωτική Διοίκησις Εσωτερικού και Νήσων) πάραυτα, για φαντάσου να δεχόμαστε επίθεση,» εδώ δεν άντεξα «συγνώμη κε Αντισχη μήπως να περιμένουμε λίγο να σιγουρευτούμε; Μπορεί να είναι κάτι τυχαίο, συμβαίνουν πολλά τέτοια ξέρετε,» Βλέμμα δολοφονικό «Προσπερνάω την αυθάδεια σου που τολμάς να με συμβουλεύεις κιόλας και τσακίσου να στείλετε φαξ να ειδοποιηθούν στην Αθήνα, μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνη κατάσταση, ακόμα εδώ είσαι; »

Τι να κάνω κατεβαίνω κάτω και τους βρίσκω όλους στο πόδι, τι έγινε Κώστα; το και το παίδες και τους κάνω την καρδιά περιβόλι, -ρε τον μουρλό, ρε τον βαρεμένο θα ξεσηκώσουμε την Αθήνα, θα σηκώσουμε τον κόσμο στο πόδι και θα αποδειχτεί ότι ήταν τίποτα κωλόπαιδα και μετά ποιος την πληρώνει οι μαλάκες οι φαντάροι - έτσι είναι ρε παιδιά αλλά τι να κάνουμε βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα, πιάνω βρίζοντας να στείλω το σήμα διακατεχόμενος από μαύρα αισθήματα, ώσπου ντρίν νασου και δεύτερο φαξάκι, το παίρνω το διαβάζω και ξαναβρίσκω το χρώμα μου,  εδώ σ’ έχω κερατά σκέφτηκα και έτρεξα ξανά στο εποπτάδικο. Μπαίνω μέσα και τι να δω, με πλήρη εξάρτηση και στη ζώνη το περίστροφο(!) ο Αντισχής ατένιζε το παράθυρο με ύφος Ναπολέοντα σε εκστρατεία, γυρίζει με βλέπει «το έστειλες το σήμα στρατιώτη» «όχι κύριε Αντισχή» «τι;» βρυχηθμός λιονταριού «πώς τόλμησες παράκουσες εντολή σε τέτοια στιγμή Στρατοδικείο θα σε στείλω ρε ..» -όπα ρε μάγκα σιγά μη με στείλεις και στο απόσπασμα, «δεν έστειλα το φαξ που μου είπατε γιατί με πρόλαβε αυτό εδώ» και του δίνω το ευλογημένο σήμα που έλεγε – η περίπολος αναφέρει ότι κατόπιν εφόδου και ελέγχου που πραγματοποίησε αναφέρει ότι τα φώτα που παρατηρήθηκαν στην εν λόγω παραλία ήταν λάμπες φθορίου στερεωμένες στο λαιμό των αιγοπροβάτων από τον βοσκό τους ώστε να γίνονται αντιληπτά στο σκοτάδι κτλ κτλ. Άδειασε το βλέμμα του Αντισχη και πιστεύω ότι πολύ το λυπήθηκε που δεν ήταν  εχθρικά στρατά «Γελάς ρε;» «όχι» «τι όχι ρε που δαγκώνεσαι, προσοχή », εκεί απάνω μου βγάζει έναν περιποιημένο δεκάρικο περί του φρονήματος του Έλλην στρατιώτου, του αισθήματος ευθύνης που πρέπει να τον διακατέχει , την ετοιμότητα του στρατεύματος κ.α, Στο τέλος καταλήγει «θα επιθυμούσα στρατιώτη αυτή η ιστορία να μην βγει προς τα έξω έγινα αντιληπτός ρε;» «Μάλιστα γίνατε», «δεν μου φτάνει παλιοτζιτζίκι (έτσι λένε τους διαβιβαστές τα λοιπά σώματα-ζήλιες) μου δίνεις τον λόγο της τιμής σου ότι δεν θα πεις τίποτε γι’ αυτό;» Άντε να σου τον δώσω, «ωραία ξεφορτώσου με λοιπόν», με μεγάλη μου χαρά, κατέβηκα κάτω καθησύχασα τους άλλους και τέλος καλό όλα καλά. Μέχρι σήμερα τον κράτησα τον λόγο μου κύριε Αντισχή, αλλά βλέπετε υποσχέθηκα να μη μιλήσω όχι και να μη γράψω κιόλας.

Καλημέρα σε όλους