Δεύτερη ιστορία. 

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ κάποιο γεγονός που να σας επηρεάσει στο βαθμό που ύστερα απ’ αυτό να βλέπετε κάποια πράγματα με διαφορετικό μάτι, εμένα πάντως μου έτυχε κατά τη διάρκεια της θητείας μου στη Ρόδο.

Υπάρχουν κάποιες ειδήσεις που περνάνε στα ψιλά των εφημερίδων, των δελτίων στην τηλεόραση και της ειδησεογραφίας γενικότερα και είναι αυτές που αφορούν τους λαθρομετανάστες. Βλέπετε είναι και μονότονα επαναλαμβανόμενες «στο τάδε νησί άντρες του λιμενικού εντόπισαν πλοίο με λαθρομετανάστες και ύστερα από σύντομη καταδίωξη ο δράστης διέφυγε με το ταχύπλοο παρατώντας τους λαθρομετανάστες, οι αρμόδιες αρχές εξετάζουν το ζήτημα κτλ κτλ. » Ακούγεται οικείο έτσι δεν είναι; Σίγουρα ήταν για μένα μια καθώς στη μεραρχία κατέφθαναν 10αδες τέτοια σήματα που αφορούσαν λαθρομετανάστες και ήταν ένα αναπόσπαστο μέρος της ρουτίνας. Η πλάκα είναι πως σε τέτοιες περιπτώσεις το μπλέξιμο των αρμόδιων φορέων ήταν άλλο πράγμα, βλέπεις αρχικά τον πρώτο λόγο έχει το λιμενικό, κατόπιν σκάει μύτη και η αστυνομία, μετά χώνει τη μύτη του και ο στρατός, καταφθάνουν φορτσάτες και οι υπηρεσίες της Νομαρχίας, κάτι απίθανοι του Δήμου και ολίγον από ανθρωπιστικές οργανώσεις και Εκκλησία έτσι για να δέσει το γλυκό.  Έλα μου όμως που έμαθα ότι για κάποια πράγματα πλάκα δεν χωράει και ότι πεντέξι αράδες σε ένα κομμάτι χαρτί μπορεί να κρύβουν πολύ πόνο και αγωνία απ’ όση ποτέ θα φανταζόμουν.  

Μια ωραία ημέρα λοιπόν παρουσιάζεται ανάγκη να πάνε και στρατιωτικοί στο λιμεναρχείο για κάτι λαθρομετανάστες που τους ξεράσανε αποβραδίς κάτι Τούρκοι κοντά σε ένα φυλάκιο και τέλος πάντων έπρεπε να πάνε και κάποιοι από τη μεραρχία. Τώρα συνήθως αυτά τα θέματα εμπίπτουν στην αρμοδιότητα των καρακολιών (Στρατιωτική Αστυνομία) έλα όμως που είχαμε και κάτι εκκρεμότητες με το λιμεναρχείο και με χώνει ο ανθύπας να πάω και εγώ μαζί, «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια» όπως μου είπε ευθαρσώς- άτιμε στρατέ.

Κατεβαίνω λοιπόν άγρια χαράματα με την καρδιά μου περιβόλι, με βλέπουνε τα στρατομπατσάκια τους βλέπω και εγώ ανοίγει όλωνών η διάθεση σαν τριαντάφυλλο, «ρε που δεν μας έφτανε το χώσιμο πρωινιάτικα και μας φορτώσανε από πάνω το κωλόβυσμα τον διαβιβαστή  για να τον πάμε τσάρκα στα λιμενικά», «και εγώ σας αγαπάω καλόπαιδα και έλεγα τι θα κάνω για να περάσω ωραία το πρωινό μου σήμερα και που σαι ψηλέα μόλις έρθει η μετάθεση σου θύμισε μου να σου τη στείλω μπας και μου παραπέσει», «κάνε κάτι  τέτοιο ψάρακα και θα δεις την Αυλώνα (Στρατιωτικές Φυλακές) πίσω από τα κάγκελα» και άλλα τέτοια ωραία. Ξεκινάμε λοιπόν η καλή παρέα μεσ’ στην τρελή χαρά και σαλπάρουμε για το λιμεναρχείο.

Έξω από το λιμεναρχείο τώρα είχε μπούγιο, ήτανε μαζεμένοι καμιά 25αρια φουκαράδες να τους λυπάται η ψυχή σου, τώρα Κούρδοι ήτανε, Αρμένιοι ήτανε, Πακιστανοί ήτανε κάτι τέτοιο τέλος πάντων, το ζήτημα ήταν ότι οι άνθρωπο ήταν σκυλοπνιγμένοι, εξαθλιωμένοι και αλαλιασμένοι. Ήτανε νέα κυρίως παλικάρια και κάνα δύο οικογένειες με παιδιά και κάθονταν όλοι βουβοί κυκλικά και στο κέντρο ένα σώμα σκεπασμένο με κουβέρτα και δυο μικρά να βαλαντώνουνε στο κλάμα. Τώρα δεν θέλει και μεγάλη φαντασία για να καταλάβεις τι είχε συμβεί αλλά εγώ περίεργος ρώτησα τον λιμενοφύλακα που καθόταν εκεί δίπλα και χάζευε «τι έγινε εδώ πέρα;» « δε βαριέσαι, τα συνηθισμένα μόλις μας είδαν οι Τουρκαλάδες τους φουντάρανε στη θάλασσα και όπου φύγει-φύγει και αυτή η φουκαριάρα πιάστηκε στην προπέλα του σκάφους και καταλαβαίνεις» αν καταλαβαίνω λέει, «και τώρα τι θα τους κάνετε;» «ε, τα κλασσικά, ανάκριση μετά γραμμή για το κέντρο περίθαλψης λαθρομεταναστών όπου θα περιμένουν κανα εξάμηνο και μετά μάλλον πίσω Τουρκία» εδώ ακολουθεί και αγανάκτηση «κατάλαβες φίλε μου δουλειά δεν είχαμε και δουλειά βρήκαμε μ’ αυτούς εδώ και να πεις ότι τελειώνουν και ποτέ, 10 μαζεύουμε 100 ξεφυτρώνουν ούτε ραπανάκια να τανε ένα πράγμα, που΄χρόνος να ασχοληθείς με τις τουρίστριες πιά» και σιγογέλασε περιμένοντας ίσως να κάνω το ίδιο. Εδώ μου ανάψανε τα λαμπάκια «καλά εδώ πέθανε η μάνα των παιδιών και οι άνθρωποι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και συ γελάς σα μαλάκας», με κοίταξε περιπαικτικά «είσαι νέος και θα συνηθίσεις», θόλωσα και  κοίταξα αλλού, στο μεταξύ ήρθε ένα νοσοκομειακό, φόρτωσε τη σορό και έφυγε. Και μετά τίποτε άλλο, έκανα τη δουλειά έριξα μια τελευταία ματιά στα παιδιά και φύγαμε. Δε θα ξεχάσω όμως το άδειο βλέμμα εκείνων των ανθρώπων, κενό από κάθε συναίσθημα εκτός από πόνο και την έκφραση απόγνωσης και παραίτησης που είχαν και χειρότερο όλων εκείνο το «θα συνηθίσεις» του λιμενικού που μου τριβάλιζε το μυαλό και το οποίο πολύ φοβάμαι πως συμβαίνει γενικά σήμερα, καθώς όλοι συνηθίζουμε τα πάντα πολύ εύκολα στη χώρα που καθιέρωσε ως όρο και στάση ζωής τον ωχαδερφισμό.   

Από τότε όταν ακούω ή διαβάσω κάποιο παρόμοιο συμβάν (και ακούω πολλά τέτοια π’ ανάθεμα τα) θυμάμαι το περιστατικό στη Ρόδο και κάθε φορά ένα πράγμα να σφίγγεται η καρδιά μου ρε παιδιά.