Μερικές φορές νιώθω τόσο αδύναμη να αντιμετωπίσω καταστάσεις που θυμώνω με τον εαυτό μου…άλλα μου λέει η λογική και άλλα η καρδιά.. δεν μπόρεσα ποτέ να τα κάνω συμβαδίσουν αυτά τα δυο.. κρύβομαι από τον εαυτό μου …αντιστέκομαι και λέω θα νικήσω…μάταια.. πάντα υποκύπτω… ένα μήνυμα… μια  κλήση μόνο για ν’ακούσω την φωνή σου κι ας γίνω κουρέλι μετά… κι εσύ εκεί..κολλημένος στην σιωπή σου…μια σιωπή που μου παγώνει το αίμα…λέω πως δεν σε νοιάζει μα μέσα μου σιγοκαίει μια ελπίδα… η ελπίδα πως δεν είσαι αυτό που δείχνεις , πως για κάποιον λόγο συμπεριφέρεσαι έτσι… δεν μπορεί να έκανα τόσο μεγάλο λάθος…ελπίδες…ελπίδες..ελπίδες…ξέρω πως είναι ψεύτικες…μα με κρατάνε στα πόδια μου… ξέρω πως δεν μπαίνεις ποτέ να διαβάσεις εδώ..φοβάσαι τις αλήθειες μου… κι όμως γράφω για σένα…το κάνω για μένα.. γιατί νιώθω την ανάγκη να τα πω κάπου…θέλω ν’ακούσω μια λέξη…πως με καταλαβαίνει κάποιος..πως νιώθει την απελπισία μου.. κι ας μην με ξέρει..να νιώσω πως δεν είμαι μόνη.. ξέρω τα πρέπει…μα  συγχωρεσε με που νιώθω τα θέλω…

… Έχω χαθεί κάπου ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει και σ’όλα αυτά που ο φόβος δεν σου επιτρέπει… μα πάνω απ’όλα θέλω να πω μια συγνώμη στον εαυτό μου…που τον εξευτελίζω για σένα…που σε αφήνω να με πληγωνεις…