Η γιαγιά δεν ήταν πια σίγουρη αλλά εγώ που τα είχα ακούσει όλα σαν παραμύθι των παιδικών μου χρόνων, θυμόμουν....Όλα ξεκίνησαν μια νύχτα του 1942 όταν η γιαγιά μου γνώρισε εκείνον τον Γερμανό αξιωματικό.... τον πασίγνωστο..... τον πως τον έλεγαν...... Α! το βρήκα Αλτσχάιμερ! Ναι κάπως έτσι είναι η κατάσταση όταν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

Κάποιες φορές δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω, να λυπηθώ ή να χαρώ. Έιναι βέβαια μεγάλη η έκπληξή μου όταν συζητάμε και με ρωτάει τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω (είμαι ήδη 25 χρονών με δυο πτυχία και δουλεύω 4 χρόνια...), αλλά το ίδιο μεγάλη είναι και η δική της έκπληξη όταν της εξηγώ! παίρνει μια έκφραση λίγο ντροπαλή που δεν θυμόταν, αλλά πολύ χαρούμενη που από τη μια στιγμή στην άλλη απέκτησε εγγονό με πτυχία και δουλειά! Και ίδια είναι η χαρά της κάθε πέντε λεπτά που το Ξαναανακαλύπτει! Έτσι δεν με πειράζει πια, ίσα ίσα που νομίζω ότι είναι πιο ευτυχισμένη από πριν!

Το καλύτερο είναι όταν συζητάνε δυο άτομα με το ίδιο πρόβλημα! Και ενώ γνωρίζονται από παλιά να ξανακάνουν κάθε πέντε λεπτά συστάσεις... και ενώ η συζήτηση προχωράει ανακαλύπτω ότι το αλτσχάιμερ σου δημιουργεί και αναμνήσεις που δεν έζησες ποτέ... έτσι συμφωνούν με τον, επίσης έχοντα μνήμη ελέφαντα, γαμπρό της ότι ο βασιλιάς Γεώργιος πέθανε στα χέρια του!!!!! Όταν αυτός ήταν καπετάνιος στο υποβρύχιο Παπανικολής.....! Δεν είναι υπερβολές, χειρότερο δεν είναι ότι το άκουσα αλλά το ότι το πιστεύουν! Άντε να κρατηθείς μετά...

Αν εξαιρέσεις το ότι πάει κάθε πρωί στην τράπεζα επειδή δεν θυμάται ποιά μέρα παίρνει την σύνταξη (και δεν θέλει να μας ρωτήσει... όχι, εγώ ξεχνάω; νομίζετε...), κατά τα άλλα έχει αποκτήσει ένα χαμόγελο που δεν την είχα ξαναδεί να έχει, και ένα καλοσυνάτο βλέμα του τύπου τι θέλει αυτός ο καλός κύριος από εμένα....

Τελικά ήρθε η ώρα να γράψω εκείνο το βιβλίο με επηρροές Ιονέσκο και σουρεαλιστικές προεκτάσεις και θα λέγεται "περιμένοντας τον γιατρό"