Από μικροί μεγαλώνουμε με παραμύθια για τον "καλό" πρίγκιπα (εντάξει οι γιαγιάδες μας μεγαλώσανε σε βασιλευομένη δημοκρατία), την κακιά μάγισα κ.α. Μας πιπιλίζουν το μυαλό με το πως ο καλός πάντα νικάει και παίρνει το κορίτσι και άλλα τέτοια. Μεγαλώνοντας βέβαια αρχίζεις και δεν δίνεις τόση βάση στα παιδικά παραμύθια, ενώ αρχίζεις και παραμυθιάζεσαι με τις ταινίες του hollywood. Έλα όμως που και εκεί συνεχίζει η ίδια ιστορία... πάντα ο καλός (συνήθως νέος και ωραίος αμερικανός ήρωας) επικρατεί στο τέλος! Ως εδώ όμως, τέρμα πια... ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί αυτή η πλεκτάνη! Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η ιστορία.

Γιατί ο κακός συνήθως είναι πιο ωραίος τύπος (φοράει μαύρα, είναι μυστηριώδης...), ενώ συνήθως έχει κάτι πιο σημαντικό στο μυαλό του (βλ. κατάκτηση του κόσμου, χρήματα κ.α.) από τον ήρωα που συννήθως έχει μια θεσούλα στην αστυνομία... Η δεδομένη του ήττα είναι κατάφορη αδικία, αν σκευτούμε ότι έχει ετοιμάσει ένα τρομερό σχέδιο, έχει επενδύσει χρήμα και κόπο σε αυτό και ξαφνικά έρχεται ένας από πουθενά για να σου τα ανατρέψει όλα! Μεγαλύτερη είναι η αδικία αφού ο καλός έχει από πίσω του κανα δυο φίλους, τον αμερικάνικο λαό, όλο το φιλοθεάμον κοινό του Hollywood κ.α. ενώ ο κακός συνήθως περιστοιχίζεται από βλάκες...

Τελικά ο κακός δεν είναι και τόσο κακός... έτσι θα κάναμε όλοι αν είχαμε γεννηθεί άσχημοι και καταδικασμένοι να αποτύχουμε στα μεγαλεπίβολα σχέδιά μας a priori!!! Δεν ζητάω πολλά παρά μια ηθική αποζημίωση για τις τόσες γενιές κακών που αδικήθηκαν από τις γιαγιάδες μας και καταδικάστηκαν σε αιώνια καταφρόνια...

Τιμή και δόξα στους κακό λύκο, κακιά μάγισα, lex luthor, George Bush και όλους εκείνους που πράταξαν τα στήθη τους στα ανθρώπινα κοινωνικά στερεότυπα!