Είναι η Οξινη οσμή της...

15 Οκτωβρίου 2007, 13:49
Είναι η Οξινη οσμή της...
Ελεύθερη γραφή και δοκίμια...

…Μεταμφιέζεται…Μπορεί να πάρει πολλές μορφές….Να ντυθεί χιλιάδες ρούχα…Να βαφτεί με χίλια χρώματα… Αλλάζει σχήματα κι ονόματα… Αλλά είναι πάντα αυτή…Παραμονεύει ακόμα και στις πιό φωτεινές και ζεστές στιγμές… ξεκουράζεται στις σκοτεινές γωνιές ενός σπιτιού… βγαίνει βόλτα μαζί με το ζευγάρι… πίνει και τρώει μαζί του, καθισμένη βαθειά στην ματιά, και δεν μιλάει… Ακολουθεί σαν τον ίσκιο ενός ίσκιου, στον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι… ….και αρχίζει να σε ταξιδεύει στις δικές της διαδρομές… Σε πορείες μουντές, δυσοίωνες… βαφτίζει την αγάπη μιζέρια, και τής αφαιρεί τα χρώματα… Κι έπειτα σε βάζει να παίξεις σε μία αυλή γεμάτη έρημο…. Όμως δεν μπορείς να το καταλάβεις. Οχι πάντα… Είναι και φορές, που νομίζεις οτι εσύ επέλεξες… Κι όμως, εκείνη σου υπέδειξε την επιλογή… Είναι και φορές που νομίζεις οτι ο άλλος επέλεξε και για τους δύο… Κι όμως πάλι, αυτή η σκιά είναι που σε ξεγέλασε…Είναι φορές που σε αδικούν κατάφορα, όμως δεν μπορούν να το καταλάβουν και να το αποδεχτούν, όπως είναι και φορές που έχεις αδικήσει εσύ, όμως δεν μπορείς να το καταλάβεις… Είναι πάλι, κάποιες φορές που ο ένας σπρώχνει τον άλλον να φύγει, χωρίς να καταλαβαίνει ότι το κάνει… Κι έπειτα πιά, μοιάζει τόσο δύσκολο να διακρίνεις ποιος έφταιξε, και πού… Κι έπειτα πια, δεν έχει καμιά σημασία… Γιατί το σπίτι ντύνεται σιωπή, η ομίχλη μπαίνει από παντού, τα φώτα γίνονται έλλειψη… Αν μπορούσε κάποιος να κοιτάξει από μακριά με τα μάτια της ψυχής, θα έβλεπε τα κλαδιά του σκοταδιού να αναρριχώνται, να αγκαλιάζουν και να πνίγουν το σπίτι… Αν μπορούσε να ακούσει, θα ένοιωθε την σιωπή να αφαιρεί οτιδήποτε υπήρξε ζωντανό, και γελαστό και χαρούμενο…. Αν μπορούσε να αγγίξει, θα τραβούσε το χέρι ξαφνιασμένος … η δροσιά θα είχε γίνει πάγος, το τρυφερό θα είχε μετατραπεί σε άκαμπτο, η αφή θα είχε γίνει επώδυνη… Αν η γεύση του χρόνου άφηνε κάποτε γλυκούς συνειρμούς και ερεθίσματα, θα μπορούσε να βιώσει την μεταστροφή, την αποστροφή, και την απώλεια…. …και ολόγυρα , στον άδειο δρόμο, στο στενό που κάποτε υπήρξε φιλόξενο κι αγαπημένο, θα πλανιέται εκείνη η μυρωδιά, που πάντα σήμαινε και θα σημαίνει το τέλος τής κάθε μικρής στιγμής σου, τον εντελώς άδοξο μηδενισμό του χαμόγελου, το σβήσιμο των φώτων και το βιαστικό φινάλε της γιορτής…. Θα είναι εκείνη η μυρωδιά που μπαίνει στην θέση όσων πίστεψες, και τα αντικαθιστά αμετάκλητα…είναι το δημιούργημα του πλάσματος που ήξερε τόσο καλά να μεταμφιέζεται και να κρύβεται, και να παραλλάσσεται, και που φέρει το όνομά του… …Είναι η όξινη οσμή της προδοσίας… … … … …

3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο

uNick (16.10.2007)

Την έχω δει... Πολλές φορές την είδα, μέσα στο ίδιο μου το σπίτι... Στο σπίτι που έστησα απ'το μηδέν, με ιδρώτα και αίμα... Την είδα να περιφέρεται, να αράζει, να κρύβεται...

Όσες φορές κι αν την είδα, όμως, γύριζα το κεφάλι... έκλεινα τα μάτια...

Θέλει πολλή δύναμη και μεγάλο θάρρος (ή θράσος?...) για να την κοιτάξεις κατάματα και να την αντιμετωπίσεις! Και μόνο όταν έδειξα αυτό το σθένος, μόνο τότε κατάφερα να συνηθίσω την "όξινη οσμή" της...

Αυτή μένει στο τέλος, το ξέρω... Αυτή, και η πικρία για την αχαριστία...

Υ.Γ.1: Εξαιρετικό κείμενο, Θοδωρή...

Υ.Γ.2: Τα υπόλοιπα δεν είναι για εδώ... Από κοντά...

mprizas (16.10.2007)
Το όλο σκηνικό Θοδωρή είναι ίσως μια τεράστια αυταπάτη...
Δηλαδή στην ουσία μια απάτη, που γυρνά στον εαυτό σου...

marylin (16.10.2007)
Eίναι και φορές που νομίζεις ότι εσύ επέλεξες κι όμως εκείνη σου υπέδειξε την επιλογή...

Πολλά κρατάω από το κείμενό σου κι αυτό είναι ένα απ' όλα...

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.

Επιστροφή στο blog

Συγγραφέας
pavel
ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΥΛΑΚΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΟΣ
από ΝΙΚΑΙΑ

Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/pavel

ΜΟΥΣΙΚΗ,ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ,ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ.

Tags

Επίσημοι αναγνώστες (29)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog

Γίνε επίσημος αναγνώστης!

Πρόσφατα...

Δημοφιλέστερα...

Αρχείο...

Φιλικά Blogs

Links