Η μουσική για μένα είναι πάνω απ’ όλα ένα βίωμα, μια συναισθηματική κατάσταση την οποία ο καθένας ανάλογα με το είδος, την ώρα, τη διάθεση, τον τόνο, τον χώρο και τη στιγμή, την αντιλαμβάνεται με ένα προσωπικό και ιδιαίτερο τρόπο. Υπάρχει δηλαδή μια μοναδική και ιδιόμορφη  σχέση πομπού - δέκτη ανάμεσα στον ακροατή και στον μουσικό καθώς ο τραγουδιστής εκφράζει κάτι πανανθρώπινο και παγκόσμιο.  

Η μουσική ως τέχνη είναι πολύ πιο πάνω από τον άνθρωπο ως προσωπικότητα και ως φυσική παρουσία, με λίγα λόγια ένα τραγούδι είναι μεγαλύτερο από το δημιουργό του. 

Έλα μου όμως που κάπου μέσα σου πιστεύεις ότι και καλά ο τραγουδιστής ή ο στιχουργός ενός τραγουδιού που σημαίνει κάτι για σένα, πρέπει να είναι και ακόλουθος με το πνεύμα του τραγουδιού, κάτι αντίστοιχο με τον παπά που περιμένει ο κόσμος να είναι ένας «μικρός άγιος». Αλλά βέβαια ούτε οι πιο πολλοί κληρικοί είναι άγιοι (άκου όλα εδώ πληρώνονται – έλεος) ούτε φυσικά και οι τραγουδιστές μένουν πιστοί στο πνεύμα των τραγουδιών τους.

Με βάση δύο χαρακτηριστικά τραγούδια, παραθέτω δύο πολύ χτυπητές και αστείες περιπτώσεις ανακολουθίας ανάμεσα στο λέγειν και ποιείν τραγουδιστών:

 Λουκιανός Κελαηδόνης κυρίες και κύριοι, 

θυμάστε το τραγουδάκι που πήγαινε κάπως έτσι:

Όλοι μου οι φίλοι παντρευτήκανε
γίνανε ρεζίλι γι’ αυτό κρυφτήκανε
πιάσαν μια δουλίτσα κι όλοι τους κρατούν κλειδιά
απόκτησαν κοιλίτσα και κάνα δυο παιδιά.
Τώρα σαν τους βλέπω δεν τους χαιρετώ
ούτε και γουστάρω εγώ να παντρευτώ
κι άμα μου τη δίνει κάτι τέτοια δειλινά
παίρνω τ’αλογό μου και φεύγω στα βουνά
Πάμε Ντόλυ! 

Ώστε όλοι σου οι φίλοι παντρευτήκανε και ρεζιλευτήκανε Λουκιανέ μου και ούτε που γουστάρεις να παντρευτείς, αλήθεια να σου ζήσουν οι δυο κορούλες και η Αννούλα η Βαγενά, όσο για την έρμη την Ντόλυ ελπίζω να την αμόλησες σε κανά αγρό γιατί τώρα με το οικογενειακό station – wagon που να χωρέσει η κακομοίρα. Αυτό είναι που λένε μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλο λόγο μην πεις.

Κακομοίρα Ντόλυ! 

Το 1992 πάλι, βγαίνει στις ΗΠΑ ένα ζόρικο τραγουδάκι, με ζόρικο τίτλο, με εξίσου ζόρικους στίχους και γραμμένο από ένα ζόρικο στιχουργό, μιλάμε για το «Cop Killer» με τραγουδιστή τον χεβιμεταλά Body Count και στιχουργό τον Ice T.  

Αρχές του 90΄ και ήταν νωπές στην μνήμη των Αμερικανών εικόνες από επεισόδια όπως αυτά στο L.A. όπου μεγάλες ταραχές ξέσπασαν με αφορμή τον ξυλοδαρμό από αστυνομικούς ενός αφροαμερικάνου, του Rodney King, εξελίχτηκαν σε μαζική εξέγερση και τελικά προκάλεσαν την επέμβαση του στρατού, όπου και αναγκάστηκε ουσιαστικά να "καταλάβει" την πόλη για να επαναφέρει την τάξη.  

Στο επίκεντρο βρισκόταν η αστυνομική βία, αμερικανιστί  «police brutality» και μαζί η κρατική αναλγησία, η κατάχρηση εξουσίας, η αδικία, η ανυπαρξία κοινωνικής πρόνοιας και η έντονη αίσθηση της αδικίας που νιώθουν διαχρονικά οι εκάστοτε αδικημένοι του αμερικανικού ονείρου (μέχρι να βολευτούν και αυτοί με τη σειρά τους να καταπιέζουν τους επόμενους αδύναμους και so on). 

Το τραγούδι μιλούσε για έναν άνθρωπο ο οποίος εξοργισμένος από την αστυνομική βία, παίρνει το νόμο στα χέρια του και καθαρίζει βίαιους και διεφθαρμένους αστυνομικούς. Εντάξει το να παίρνεις τον νόμο στα χέρια σου και να καθαρίζεις είναι κάτι οικείο και ακόμη και επιθυμητό από τον μέσο αμερικανό, βλέπετε ατάκες όπως «come on punk make my day» και «You talkin' to me?» δεν είναι απλά λόγια αλλά και στάση ζωής.