Οι συνήθειες, παραμένουν συνήθειες όταν δεν τις αλλάζεις, γιατί τότε λέγονται αλλιώς…

(Αυτό ήταν άσχετο που προέκυψε…)

Καθισμένος στο απέναντι παγκάκι, σαββατόβραδο μπροστά στην εκκλησιά…

Όχι όχι… συγνώμη κι αυτό άσχετο είναι!

Λοιπόν, πάμε από την αρχή!

Είμαι αραγμένος στην καναπεδιά, σβηστά τα (λιγοστά) φώτα που υπάρχουν στο σπίτι μου (βαμπιρίζω βλέπεις). Τέσσερα κεριά (λείπουν τα σπαθιά για ευνόητους λόγους) τρεμοπαίζουν στους τοίχους και δημιουργούν εικόνες και σκέψεις. Εγώ, κάνοντας ταβανοθεραπεία προσπαθώ να σκεφτώ (κι αυτό άσχετο) πως θα καταφέρω να λύσω τα προβλήματα που προέκυψαν μαζεμένα (πρωτότυπο).

Η σκέψη μου, όμως με τραβάει σε κάτι που χάθηκε πριν καν αρχίσει.

Θυμάμαι….

{Η πρώτη επαφή ήταν πριν λίγο καιρό. Καθώς έβαζα τις σκέψεις μου σε τάξη, άκουγα πέρα από τον κήπο, μέσα στα δέντρα τον αντίλαλο της σκέψης μου. Σηκώθηκα, βγήκα έξω και πλησίασα να δω από πού ερχόταν. Τίποτα…

Φώναξα, τίποτα πάλι. Είχε σωπάσει. Ανασήκωσα τους ώμους και έκανα να γυρίσω πίσω στη σκέψη μου. Τότε, ξανά, η ίδια φωνή με γυρνά πίσω και βλέπω…

Χαραγμένες οι σκέψεις μου σε τάξη. Το πρώτο μούδιασμα δίνει στη θέση του σε μια ευφορία. Κοιτάζω δεξιά, αριστερά, αλλά δεν βλέπω κανέναν…

Το ίδιο σκηνικό σε επανάληψη, με έκανε να πιστέψω πως μόνο τυχαίο δεν θα μπορούσε να είναι.

Μια μέρα, στο εντελώς ξαφνικό, ακούω πάλι αυτή τη φωνή. Με καλούσε κοντά της και η φωνή της ήταν τόσο γλυκιά, τόσο οικεία, τη γνώριζα. Την είχα ακούσει πολλές φορές, είχε πει όσα εγώ σκεφτόμουν, με λέξεις. Ήταν Εκείνη…

Με τρεμάμενα πόδια και την καρδιά να προσπαθεί να βγει έξω, πλησίασα την κοίταξα, αλλά δεν μίλησα. Από τότε, πέρασε καιρός. Έτρεχα τα βράδια, να δω τι είχε χαράξει. Πάντα στο ίδιο μέρος, πότε με κάτι σημαντικό, πότε όχι. Δεν είχε σημασία για μένα. Την παρακολουθούσα, χαμογελούσα, αλλά δεν μίλαγα. Φοβόμουν να της το πω. Δεν ήθελα να φύγει. Δεν άντεχα να τη χάσω…}.

Κι όπως σκεφτόμουν με νοσταλγία, πέφτει το βλέμμα μου στον διπλανό καναπέ… Εγώ να με κοιτάζω με ένα σαρκαστικό χαμόγελο…

Όχι τώρα, μόνο εσένα δεν θέλω αυτή τη στιγμή.

Γιατί? Φοβάσαι αυτά που θα ακούσεις?

Δεν έχω όρεξη για συζήτηση τώρα, σε παρακαλώ φύγε….

Τι περίμενες ρε φίλε? Αφού δεν της είχες μιλήσει ποτέ γι’ αυτό που ένοιωθες.

Ναι. Στο ξεκάρφωτο θα της έλεγα: Ξέρεις… νεραϊδούλα μου, από τη στιγμή που σε αντίκρισα ήξερα γιατί ήμουν ερωτευμένος από πριν…

Τι είχες να χάσεις δηλαδή? Τον εγωισμό σου?

Την αξιοπρέπειά μου… λίγο είναι? Κι αν έφευγε?

Τώρα δεν έφυγε? Την πήρε ο άλλος (πιο έξυπνος, ε?) και μένεις με το ταβάνι και τις αναμνήσεις…

Γιατί μου το κάνεις αυτό…? Ξέρω τα λάθη μου. Δεν έχω ανάγκη για επικρίσεις….

Σώπα… μία, ε…?

Τώρα ποιος είναι σαρκαστικός?

Σου είπα δεν έχω όρεξη…

Θα ακούσεις θες δε θες… Πως γίνεται να έχεις ΠΕΝΤΕ (!) επιλογές και να τρέχεις πίσω από την έκτη που σε φτύνει…?

Δεν με έφτυσε… απλά άργησα να μιλήσω και πρόλαβε άλλος.

Σκέφτομαι…

Ναι… καλά… Γιατί ρε παιδάκι μου δεν κοιτάς εκεί που…

ΕΛΑ άσε τις μαλακίες… είπαμε, εκεί δεν υπάρχει μέλλον…

Ναι, ενώ εδώ υπάρχει…

ΤΙ θες?

Να προσέχεις και να μην πετάς ευκαιρίες.

Μάθε με… μίστερ Πέρφεκτ…

Ρε συ, ξέρεις τι σκέφτομαι τώρα και γελάω?

Που αλλού θα με χτυπήσεις…?

(μορφασμός) Αν… λέω ΑΝ, κατά λάθος επιλέξεις μία από τις «πέντε» περιπτώσεις, είμαι σίγουρος ότι την πιο άρρωστη θα χτυπήσεις…

Χα… γέλασα κι εγώ τώρα… Κάποια στιγμή θα σε πυροβολήσω εξ επαφής.

Δεν ξέρω, αλλά καλό στην κοινωνία, σίγουρα.

Φιλαράκι… άσε τις χαζομάρες.

Κι εσύ άσε με στην ησυχία μου.

Με έχεις ανάγκη…

Ναι, για να μου τα πρήζεις! Γιατί δεν με αφήνεις ήσυχο να σκέφτομαι την Μις…?

Γιατί σε νοιάζομαι.

Κι εγώ σ’ αγαπάω.

Ε, άντε γ$%&#.

ΑΣΧΕΤΟ (1): Εμπρός Ελληναράδες, σηκώστε τα λάβαρα της Επανάστασης. Όχι η δυσοσμία δεν είναι το χνώτο σας από την πείνα, είναι από το αλκοόλ στην υγειά της Τουρκοφαγίας…

ΑΣΧΕΤΟ (2): Ρε μπας και έχω δίκιο…?

ΑΣΧΕΤΟ (3): Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ συνεχίζεται και σήμερα. Παρασκευή πρωί 12,00-14,00 η πρώτη μεγάλη κλήρωση!!!