Το ομολογώ. Τη βρίσκω και γω να διαβάζω ίντριγκες. Είναι χάρμα οφθαλμών να βλέπεις τον καθένα να βρίζει το διπλανό του ή και να διαφημίζει ο ίδιος συνέχεια τον εαυτό του.

Γιατί η ίντριγκα θέλει γερό στομάχι, καθώς εκτός του γεγονότος ότι χρειάζεται λίγο θράσος, θέλει και μεγάλη φαντασία…

Γιατί ίντριγκα σημαίνει εκβιάζω. Αλλά και εκβιάζομαι. Σημαίνει μπαίνω σε μια διαδικασία αυτοδιαφήμισης, αυτολογοκρισίας, και αυτοκοροϊδίας. Όλη αυτή η διαδικασία δε σε αφήνει στη θέση σου. Σε πετάει ψηλά ή σε ρίχνει κάτω. Αλλά και να πετάξει ψηλά πάλι θα πέσεις. Γιατί o,τι ανεβαίνει κατεβαίνει…

Άρα, κατά κάποιο τρόπο έχεις τελειώσει. Αλλά αυτό δεν είναι το μαρτύριο. Εγώ είμαι χρόνια τελειωμένος αλλά δεν έχω πάθει και σπουδαία πράγματα. Το βασανιστήριο είναι να μην το χεις καταλάβει. Και να νομίζεις ότι «σκίζεις» στις συνειδήσεις των άλλων…

Αλλά η συνείδηση είναι ένα πολύπλοκο πράγμα. Γιατί εκεί μέσα κάπου υπάρχει και το μυαλό και η αντίληψη αυτών που σε παρακολουθούν. Δε μπορείς να κοροϊδεύεις για πολύ, γιατί αυτό που σημαδεύεις με το δάχτυλο σου, αν το φιλοσοφήσεις είναι τελικά το ίδιο το δάκτυλο σου…

Έτσι κι εδώ. Κοροϊδεύουμε και κοροϊδευόμαστε. Δύσκολα πράγματα για μια τόσο μικρή κοινωνία. Λοιδορούμε και λοιδορούμαστε. Για μια θέση στον ήλιο της καρδιάς του καθενός μας. Δε βάζεις όμως υποψηφιότητα για δήμαρχος αν δε ξέρεις καλά-καλά αν θα σε ψηφίσει ο γιος σου.

Και στη τελική,  ο,τι και αν κάνεις, από την αποστολή βοήθειας σε μια χώρα μέχρι αυτό το απλό, τη συγγραφή ενός blog, αν δεν έχεις όραμα μέσα σου και στόχο, είσαι χαμένος. Όπως έλεγε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου  «Το όραμα πρέπει να ενυπάρχει στη δημιουργία οτιδήποτε καινούργιου που επιζητά να εδραιωθεί στις συνειδήσεις των πολλών.  Χωρίς όραμα είσαι μόνο, ένας απλός διαχειριστής». Διαχειριστής εξουσίας ή και πολυκατοικίας. Όπως διαχειριστής ενός blog.