Καλοκαιράκι 2002.Ο τοτε φίλος μου ήτανε δόκιμος σε ένα επιβατηγό που πήγαινε Ιο-Νάξο-Σαντορίνη.Ε..δεν είχα τίποτα να κάνω..δούλευε συνέχεια και δεν βλεπόμασταν,οπότε πήγαινα και εγω μαζί του.

Με έβαζε κρυφά στο καράβι..μου είχε κάνει παραβάν στην κουκέτα γιατι κοιμόμασταν μαζί με άλλους τρεις ναύτες και εγώ είχα πιάσει φιλίες με τα παιδιά στην κουζίνα και μου έδιναν τσάμπα φαγητό..Αχ..ωραίες εποχές..σαν την Αλίκη στο ναυτικό αισθανόμουν!

Οπως όλα τα ωραία όμως τελείωσε και αυτό...Μας είδε μια μέρα ο υποπλοίαρχος αγκαλιά και έγινε ο πανικός.Άρχισε να φωνάζει,να βρίζει..το θέμα έφτασε μέχρι τον καπετάνιο!Υπερβολές..για μια μικρή αγκαλίτσα..

Τέλος πάντων μην σας τα πολυλογώ..είχα να πάω τρεις βδομάδες ταξιδάκι..ε..και βαρέθηκα σπιτι..

-Να σου πω...να έρθω μαζί σου αύριο...?

-Τι λες κοριτσάκι μου..?δεν θυμάσαι τι έγινε την τελεύταια φορά...?

Ελα..θα είμαι φρόνιμη..δεν θα σου μιλάω καν..

-Μα τι λες τωρα..δεν γίνονται αυτα τα πράγματα.Αν σε δει θα γίνει πανικός!

-Δεν θα με δει!!

-Και αν σε δει..?

-Σου λέω θα προσέχω..δεν θα με πάρει χαμπάρι..θα περάσω τελείως απαρατήρητη...

-Απαρατήρητη..?Εσυ..?

-ναι ναι ναι!Ούτε εσύ θα καταλάβεις οτι έχω έρθει!

Ξεκινάω λοιπόν την επόμενη μέρα με το χαμόγελο της επιτυχίας,κουνιστή,λυγιστή για το καράβι..Μπαίνω μέσα όσο πιο διακριτικά μπορούσα,αποφεύγοντας το αδίστακτο βλέμμα του υπέροχου υποπλοίαρχου που μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία..και κάθομαι φρόνιμα στο κατάστρωμα..αγκαλία με το καινούργιο μου απόκτημα...Ενα κινητο Νοκια που το είχα αγοράσει μόλις την προηγούμενη μέρα!

Το καράβι σαλπάρησε..παντού η αλμύρα της θάλασσας..ο αέρας έπαιζε ανέμελα με τα μαλλιά μου..και εγω επιτέλους κόντευα να σπάσω το ρεκόρ μου στο φιδάκι..ναι..ναι ..άλλο λίγο..ώσπου...

ξαφνίκα βλέπω ένα χέρι να αρπάζει το κινήτο μου..και να το πετάει στην θάλασσα!Δεν κατάλαβα τι έγινε..κοίταξα τα χέρια μου και ήταν άδεια...νόμιζα οτι έβλεπα όνειρο..το κινητό μου ήταν στο πάτο της θάλασσας!Γύρισα το κεφάλι μου και βλέπω έναν ψηλό άντρα να με κοιτάζει..δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη..

-Τι έκανες ρε φίλε..?ρώτησε ενα μέλος του πληρώματος τον άγνωστο άντρα που με κοίταζε χωρίς να μιλάει..

-Γιατί πέταξες το κινητό της κοπέλας στην θάλασσα..?

Ο άγνωστος άντρας σε σπαστα αγγλικά και με απόλυτη ηρεμία απάντησε..

-Έτσι...ήθελα να δω την αντίδραση της...

Μαζεύτηκαν και άλλοι μέλη του πληρώματος που άρχισαν να του φωνάζουν στα ελληνικά(αυτός δεν καταλάβαινε γρι..ήταν γερμανός..),μας κύκλωσαν οι επιβάτες.και εγω να είμαι ακούνητη ως ονειρευόμενη χωρίς να λέω λέξη..

Ήρθε ο φίλος μου που με έψαχνε και με βλέπει περικυκλωμένη απο κόσμο.Απο την άλλη μεριά έφτασε ο υποπλοίαρχος..και άρχισαν να με κοιτάνε και οι δύο..απο την μια ο υποπλοίαρχος,με ένα ύφος βλοσυρό..και απο την άλλη ο φίλος μου,με ένα ύφος σαν να ήθελε να έχω την ίδια μοίρα με το κινητό μου...

Μα εγώ...δεν έκανα τίποτα....

Ο γερμανός που εξακολουθούσε να είναι εκνευριστηκά ήρεμος..έβγαλε 100 ευρώ,μου τα έδωσε και είπε

-Εντάξει..μην το κάνουμε θέμα..

Τι του λες τώρα..?

Την συνέχεια δεν σας την λέω...αφήστε την φαντασία σας να οργιάσει...