Μετά από απαίτηση χιλιάδων αναγνωστών,

άλλο ένα ποίημα θα στολίσει το blog μου.

(φυσικά δεν είναι δικό μου... όπως και

στο προηγούμενο post, κάνω copy-paste...)

Ένα ποίημα για ΕΚΕΙΝΗ

Ήμουν εντελώς κενός σαν άνθρωπος πριν ΤΗΝ γνωρίσω. Το μόνο πράγμα που μου έδινε χαρά ήταν να βλέπω τον ολυμπιακό να χάνει...
Έχανε; ήμουν ευτυχισμένος.
Κέρδιζε; Ήμουν δυστυχής.
’δειος.
Τελείως άδειος από αληθινά συναισθήματα, αγάπη και ζωή.
Ήθελα να το αλλάξω αυτό.
Δεν μπορούσα όμως.
Κάθε φορά που ξεκόλλαγα, μετά από λίγο ξαναγύριζα στα ίδια.

Και ξαφνικά μπήκε ΕΚΕΙΝΗ στη ζωή μου.
Ήταν μια οπτασία.
Δεν είχα ξανανιώσει έτσι.
ΤΗΝ αγάπησα από την πρώτη στιγμή.
Η καρδιά μου γέμισε από τρυφερά συναισθήματα.
Επιτέλους, τώρα πια δε με ένοιαζε το ποδόσφαιρο.
Σκεφτόμουν μόνο ΕΚΕΙΝΗ.
Όταν με κοίταζε ένιωθα την καρδιά μου να φτερουγίζει.
Επιτέλους για πρώτη φορά στη ζωή μου ήμουν γεμάτος από πραγματικά συναισθήματα.

Ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα ποίημα για χάρη ΤΗΣ.
Πως θα μπορούσα όμως;
Δεν είχα καμία σχέση με κάτι τέτοιο.
Χμμμμμμ...
Θα άφηνα την καρδιά μου να γράψει.
Θα έκλεινα τα μάτια.
Θα έπιανα το στυλό και η ψυχή θα οδηγούσε το χέρι μου.
Και η τρυφερή ψυχή μίλησε.
Αυθόρμητη και ελεύθερη.
Τίποτε πια δε θα με γύριζε πίσω.

Βλέπω το σώμα σου που είναι κρίνο,

Κι από τα μάτια σου το δάκρυ πίνω,

Κι όλη η φύση ανθεί για μας,

Γαμιέται ο θρύλος κι ο Πειραιάς!!!

Υ.Γ. Συγνώμη από τους φίλους Ολυμπιακούς, ένα απλό copy-paste έκανα...
Ο ποιητής φταίει...!!!