Πριν ένα λεπτό μίλαγες,
γέλαγες με τα παιδιά σου..
Η γυναίκα στο πλευρό σου σιωπηλή..
χαρούμενη..
Όλα ένα τίποτα, κι όλα θα περάσουν..
μια στιγμή,
στη ζωής το όνειρο,
στην ελπίδα
στην επιμονή..
Μια κραυγή κι ένας πόνος..
αλλιώτικος αυτός...
όχι ο συνηθισμένος..
Όλα αλλάζουν τώρα.
Φεύγουν ,χάνονται.
Γίνονται ιστορία, για τους λίγους
ίσως και για τους πολλούς..
Για μια αγάπη
που άνοιξε τα χέρια της..
γέλασε, έκλαψε, έζησε μέσα στο χρόνο..
και τώρα θα γίνει πιο δυνατή ακόμα
χωρις να το επιθυμεί όμως.
Τώρα οι άλλοι σε φωνάζουν
η γυναίκα παραμένει σιωπηλή
πλάι σου..
με την αγάπη που της έδειξες
που σου έδωσε..
μα δε μπορεί να σ' αγκαλιάσει...
Όλα μαυρίζουν.. γυρίζουν στο χώρο
τίποτα δε μένει ζωντανό
μια φωτογραφία να σε θυμίζει
..και μια.. ζωή άδικη..
άδικη με το πόνο και τη χαρά...
Ένα παιδί γέλασε σήμερα..
ένα άλλο έκλαψε όσο πιο πολύ μπορούσε..
κι ένας κόσμος να πλήγεται στη θλίψη του..
Και μέσα σε αυτό το παράξενο πρωινό
να φιγουράρει και "Το σιδέρωμα της Σπυριδούλας"
να έρθει να σφραγίσει την ανατριχίλα μου.
Στο χρόνο..

Σε μια στιγμή ένα ολοκληρωμένο συμπάν..
στο τσάκ! το ΤΙΠΟΤΑ...
πόσο σκληρός είσαι Θεε..
και πόσο άδικος...
στη χαρά και στη λύπη...

Υπάρχει τελικά αυτή η αγάπη..
υπήρχε τελικά από πάντα...
να μας τρώει τα σωθικά...
μέχρι τότε που θα βουλιάζουμε στο ΤΙΠΟΤΑ..
ακούς; στο ΤΙΠΟΤΑ...

κι απ' την άλλη..
ένα χαμόγελο..
της παρέας σου ...
μια καλημέρα.. και μια αγκαλιά..
να σε συντροφεύει..
στα ταξίδια.. τα μακρινά...
τα καθημερινά...
στη τρέλα της ρουτίνας της ζωής..

μα και του χαμού...
σε μια εγχείρηση ρουτίνας.
Μπερδεμένα τα συναισθήματα...
της χαράς γύρω μου..
και της λύπης δίπλα μου..

Σε μια στιγμή
ένα όνειρο.. αρχίζει να διαλύεται...
η ιστορία του.. παραμορφώνεται..
για μια στιγμή...
στο κενό οι ελπίδες...
Τα πόδια σου.. τώρα πρέπει..
να στεριώσουν.. γερά..
να βοηθήσεις τη κατάσταση..
εσύ...
εσύ.. που πικράθηκες τόσο..
εσύ που το ειδώλό σου.. τώρα σκεπάστηκε..
κι έμεινε να σου θυμίζει..
τη κορμοστασιά..
τη καλημέρα..
την ελπίδα..
τη μεθοδικότητα..
το χαμόγελο..
την αισιοδοξία..
τη πατρική φροντίδα...

πόσο άδικος είσαι Θεε μου..
στη χαρά και στη λύπη..
γιατί το κάνεις αυτό...

γιατί μας δαμάζεις έτσι;
και το μόνο που μένει τελικά
..απ'το διάφανο το τραυμα το γλυκό...
ένα σαμπάχ μακριά να φτερουγίζει...

(Το κείμενο σημερινό... η φωτογραφία κάποια χρόνια πίσω.. το τραγούδι δικό σας..)

Καλό ταξίδι... Θ.Ρ. - κουράγιο φιλαράκια...