Τη θυμάστε την ατάκα από τη διαφήμιση έτσι; Απαίσιο πράγμα οι διαφημίσεις πάντως, σε χτυπάνε στο ασυνείδητο και σε φέρνουν στα νερά τους χωρίς να το καταλαβαίνεις, τις προάλλες ασυναίσθητα σιγοσφύριζα το «μπαμπά μου που ζεις, μπαμπά μου ξεκόλλα», κάθε πρωί το ακούω συνέχεια στο ραδιόφωνο, σαν κινέζικο βασανιστήριο, αλλά βλέπεις η βασική αρχή της διαφήμισης «επανάληψη αρχή μαθήσεως» που λέγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και που ασπάζονται σήμερα τα διαφημιστάκια, κάποια μέρα πάντως δε θα αντέξω, θα πάω στο Jumbo και θα τα σπάσω όλα… 

Η ατάκα αυτή πάντως περιείχε ένα σωστό μήνυμα, καθώς όντως υπάρχουν περιπτώσεις που καλύτερα θα ήταν να μην πέταγες παροιμιώδεις κοτσάνες,

Πάω πρώτη φορά στο σπίτι της πρώην, σχέση φρέσκια σαν τσιπούρα ιχθυοτροφείου και γλύκες 5 η ώρα το πρωί, έχουμε πιάσει Αλεξάνδρας και στρίβουμε πίσω από το Εφετείο και τι βρίσκω και λέω «τι κωλοπεριοχή είναι αυτή Παναγιά μου, πώς μένουν εδώ πίσω, πνίγεσαι!» η κοπέλα δαγκώνεται «εγώ εδώ δεξιά μένω πίσω από το supermarket !», πάλι καλά που γούσταρε, αλλιώς δεν θα την αδικούσα να μου έριχνε κανα στεγνό σιδέρωμα.

Είμαι Κέρκυρα πρωτοετής στον παράδεισο του Ιονίου Πανεπιστημίου – γυναικοκρατούμενο βλέπετε, - να σκάσετε εσείς του Πολυτεχνείου – μπλαμπλαδιάζω ακατασχέτως με μια κοπελιά εκπάγλου καλλονής, ένας κορίτσαρος να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει, τώρα πώς τα πράγματα πάνε αριστερά και η κουβέντα πάει στον Πύργο και αμέσως να πετάξω την εξυπνάδα μου «καλά οι Πυργιώτες απαράδεκτοι, οι χειρότερες λέρες, γεννημένοι απατεώνες παιδί μου, μακρυάαα» με κοίταξε ψυχρά «ξέρεις εγώ είμαι από το Κατάκωλο, χάρηκα και γεια σου», το συμπέρασμα «Don’t mess with Pirgos» - και εγώ άλλωστε έχω ρίζες από τον Πύργο.

Με φιλαράκι και την κοπέλα του σε μια επιτηδευμένα παρακμιακή κουλτουροταβέρνα στην Καλλιθέα, εν τω μεταξύ ο φιλάρας κάτι μου είχε πει προηγουμένως περί πατέρα μάγειρα και ιδιοκτήτη εστιατορίου, αλλά εγώ το ζώον δεν έκανα τη σύνδεση εγκαίρως, φτάνουμε, καθόμαστε, έρχονται τα ορεκτικά και ξυπνά πάλι ο εξυπνάκιας μέσα μου και λέω εν είδη χιούμορ και σαρκασμού «τι τρύπα είναι αυτή ρε παιδιά, οι πελάτες; ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του, η μουσική; ό,τι πρέπει για στριπιτζάδικο β' κατηγορίας, όσο για το φαγητό, έχουμε να φάμε σκυλολουκάνικο που θα πάει σύννεφο και για την καθαριότητα τι να πείς πιά; λέτε άραγε να προσβληθούν αν βγάλω πλαστικά πιάτα!» η κοπελίτσα κοκκίνισε ζήτησε συγνώμη και πήγε τουαλέτα, ο κολλητός με κοίταξε έτοιμος να κλάψει «ρε τελειωμένε το μαγαζί είναι του πατέρα της, ο οποίος είναι και ο μάγειρας, τι πάς να μου κάνεις;», εκεί τώρα τι να πεις; μετά μια παγωμάρα και βουβαμάρα άλλο πράγμα, έχουν υπάρξει κηδείες που έχω περάσει καλύτερα.

Έχω πει και άλλα πολλά ακόμη, αλλά από τότε έβαλα μυαλό και κουβαλάω πάντα ένα πακετάκι τσίχλες πάνω μου και μασάω σαν κατσίκα, εντάξει εξυπνάδες πετάω ακόμη αλλά τουλάχιστον φροντίζω τα δόντια μου …