Πες το διαίσθηση, πες το προαίσθημα (πες το και μήτσο αν θες δεν με πειράζει), ότι μια μέρα θα είμαι ιστορικό πρόσωπο, ένας ανάμεσα στο πάνθεον των ηρώων... Έτσι καλό θα ήταν να γράψω από τώρα την αυτοβιογραφία μου, μάλλον αφού θα είναι πολύτομη την αυτοβιβλιογραφία μου. Θα αρχίζει κάπως έτσι......

Ήταν μια κρύα χιονισμένη νύχτα του αυγούστου (ναι από μικρός ήμουν γκαντέμης...)όταν οι φυσικοί μου γονείς (νομίζω τώρα, δεν θυμάμαι και καλά...) με άφησαν έκθετο έξω από την πόρτα μιας πλούσιας οικογένειας (οικογένεια Δελαμάγκουρα πολλά λεφτά...) στα ταμπούρια (πλούσιοι είναι όπου θέλουν μένουν...)! ανάμεσα στα άσπρα (από το χιόνι) χεράκια μου υπήρχε ένα γράμμα:

"Παρακαλο φροντιστε το, εινι αγορακι και λεγετε ηρωδης (ευτυχώς το αλλάξανε μετά...). Τα οικονομικά μας δεν μας επιτρεπουν να το κρατεισουμε (ημουν φαγανό το άτιμο)."

Οι Δελαμαγκουραίοι με κράτησαν και με μεγάλωναν σαν πραγματικό τους παιδί! παρόλα αυτά, λίγο η πλούσια κόμμη μου (εν αντιθέση με τον καραφλό δελαμάγκουρα) λίγο κάτι σουξου μουξου που άκουγα από τις γειτόνισες, άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά! Όριμος πλέον και σε ηλικία 12 ετών αποφάσισα να φύγω από το σπίτι και να αναζητήσω τους πραγματικούς μου γονείς.......................... (to be continued)