Χτες στο γραφείο, ήρθε στα χέρια μου ένα μικρό πράσινο βιβλιαράκι με τίτλο «45 μικρές σταγόνες ήλιου, ποιήματα σε Χάι Κάι» κυπριακών εκδόσεων από έναν τύπο ονόματι Τάσο Αριστοτέλους (από το βιογραφικό του φαίνεται ότι ο άνθρωπος είναι βραβευμένος λογοτέχνης απλά εγώ δεν τον είχα υπόψη μου).

Η ποίηση στις ημέρες μας είναι μια έννοια πολύ παρεξηγημένη, κάθε συνταξιούχος, κάθε απόστρατος και γενικά κάθε απίθανος, θεωρεί καθήκον του να βάλει σε έμμετρη μορφή τους πόνους, τους καημούς και την πατριδοθρησκευτική του κοσμοθεωρία. Το αποτέλεσμα; Αν το πιάσουμε ψυχαναλυτικά, ορθώς κάνουν οι άνθρωποι κάνει καλό στην υγεία – όπως βέβαια και η δίαιτα, αλλά βλέπεις η ποίηση είναι ευκολότερη και πιο ανώδυνη – αν το πιάσουμε όμως από την πλευρά της μεγάλης της ποιήσεως τέχνης… κακομοίρα ποίηση τι σου’ μελλε να πάθεις και από κακούργο στιχουργό τη ζωούλα σου να χάσεις.

Ίσως είναι και αυτός ένας λόγος που το είδος βρίσκεται σταθερά σε παρακμή στην Ελλάδα και όπως έφη και ο Οδυσσέας Ελύτης «δε λυπάμαι τους ποιητές που έμειναν χωρίς κοινό, λυπάμαι το κοινό που έμεινε χωρίς ποιητές» . 

Γι’ αυτό λοιπόν το κοίταξα μάλλον αδιάφορα αρχικά, αλλά όταν το ξεφύλλισα λίγο κόλλησα. Καταρχάς Χάι Κάι είναι η γιαπωνέζικη ματιά στην ποίηση, είναι συνοπτική σχεδόν λακωνική, μέσα σε λίγες γραμμές πρέπει να εκφραστείς, εύκολο δε φαίνεται; Όμως δεν είναι καθόλου, να εκφράσεις συναισθήματα, σκέψεις και μυθοπλασία μέσα από αυτή τη μορφή που δεν επιδέχεται πλατειασμούς και ποσότητες λέξεων.

Αρκετά όμως με τη θεωρία, δίνω και μερικά παραδείγματα για να καταλάβετε τι εννοώ

Θα’ ναι άνοιξη

ακόμα κι ο χειμώνας

όταν γυρίσεις 

Άνθος τ’ Απρίλη

Άνθος, τα δυό σου χείλη

κατακόκκινο

Το πιο δυνατό

είν’ αυτό το σ’ αγαπώ!!!

που δεν είπαμε   

Το πιάσατε το πνεύμα έτσι δεν είναι;

Αν σας ενδιαφέρει πάρτε το καλό θα κάνει και όχι κακό (άντε να ενισχύσουμε και την εγχώρια βιβλιοπαραγωγή)…

Καλημέρα σε όλους και όλες