Από χτες άρχισαν τα δείγματα ότι εμείς οι 2 δε θα τα πάμε καθόλου καλά. Κάτι τα άπειρα τηλέφωνα που έπρεπε να κάνω, χωρίς αποτέλεσμα για να συνενοηθώ με το φελλό από το λογιστήριο της εταιρίας μονώσεων, κάτι η αδερφή μου που με πίεσε, κάτι το μάθημα από 9 μέχρι 7 το απόγευμα με διέλυσαν.

Αλλά και σήμερα δεν πάμε πίσω. Κάτι που αδιαθέτησα, κάτι που έκανα 800 διαδρομές για να τα καταφέρω όλα, κάτι ο αναποφάσιστος καιρός που ξεκινά με Χαρά Θεού και καταλήγει σε μουντίλα, μου χουν κάνει τα νεύρα κρόσια......... Τι ήθελα και πέρασα απο κείνο το σημείο? Αφού ποτέ δεν μπορώ να αποφύγω την θυμηθώ την 22η Μαϊου 2005.Μα πως να μην περάσω?Είναι από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης. Θές δε θές περνάς.ΑΧ!!! Κι αυτό το τραγούδι στο mp3 δε βοηθάει καθόλου.Η μάλλον βοηθάει, στο να γίνω άθελά μου κομμάτια. Θέλω να κλάψω αλλά το άτιμο το δάκρυ δεν έρχεται και μου τη δίνει ακόμα περισσότερο....

Θυμήσου στα δύσκολα είπες να μην νοιάζομαι
πως θα ‘σαι στο πλαϊ μου να με προσέχεις,
και τώρα που ήρθε η στιγμή και σε χρειάζομαι
στραμμένη την κάνη στο μέτωπό μου έχεις.

Αν με ήξερες λίγο.

Αν με ήξερες λίγο
δε θα ρωτούσες ποτέ το γιατί
δε θα χανόσουν την πιο καλή στιγμή.

Αν σε ήξερα λίγο.Αν σε ήξερα λίγο
δε θα χανόμουν μονάχη εδώ
μες στης ψυχής μου το μαύρο βυθό.
Κι όλη αυτή η σιωπή που 'χω φτιάξει
φτάνει για να είμαι εντάξει καιρό
γι'αυτά που σου χάλασα.
Κι όλα όσα κρατώ κλειδωμένα
στην καρδιά μου για πάντα κρυμμένα ρωτώ
γιατί δε στα χάρισα
γιατί ποτέ δε στα χάρισα.

Η μέρα τρέμει στη γη που μένω
Χίλια σύννεφα κλαίνε
Δεν είσαι εδώ

Τον άδειο κόσμο
Κοιτάζω έξω
Όσο πίσω κι αν τρέξω
Δε θα σε βρω

ΧΙΛΙΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΚΛΑΙΝΕ.................

ΟΧΙ ΕΓΩ ΟΜΩΣ!!!

’στα να κλαίνε εγώ θα περιμένω το ουράνιο τόξο μετά τη μπόρα.