Σάββατο πρωί.Για τον καθένα μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα όμως υπάρχει για όλους κάτι κοινό.Επιτέλους,ένα πρωινό χωρίς δουλειά,ήσυχο καφεδάκι,χαλαρές κουβέντες,χαλαρές βόλτες,χαλαρό φαγάκι,χαλαρό zapping,κάτι χαλαρό πάντως.

Κι ύστερα είναι και τα σχέδια για το βράδυ.Αρχίζουν τα τηλέφωνα,που θα πάω,τί θα βάλω,με ποιόν να πάω,μήπως βαριέμαι,να κάτσω σπίτι,μπα άσε να πάω,μπορει να είναι κι ο Αντώνης σ'εκείνο το πάρτυ....

Αυτά βεβαίως ισχύουν για τους "κανονικούς " ανθρώπους που όταν αποφάσιζαν για τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό σκέφτηκαν έξυπνα κι έλαβαν υπ όψην τους κι άλλες συνιστώσες του επαγγέλματος που διάλεγαν,εκτός απ'το να τους εκφράζει,όπως είναι τα ρεπό.Οι υπόλοιποι,εμείς,αποτελούμε μικρό μεν,διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι του πλυθισμού δε,κι είμαστε εκείνοι που ορκίζονταν στ'όνομα του Σαίξπηρ (του Λέννον,του Νουρέγιεφ) πως όταν λατρεύεις τη δουλειά σου αυτή δε σε κουράζει ποτέ....

Για μας λοιπόν το Σάββατο είναι μέρα γεμάτη stress,αφου το μαγαζί,το κέντρο,το θέατρο πρέπει να είναι τίγκα κι αν όλα πάνε κατ'ευχην και αυτό συμβεί,τότε πρεπει να παίξεις,να τραγουδήσεις ή να χορέψεις για ποοολύ κόσμο,με την αδρεναλίνη στα ύψη και το Μέγα Ερώτημα να σε βασανίζει:θα τους αρέσω;

Αν όμως αυτό δε συμβεί και η καλλιτεχνική σου στέγη θυμίζει κάτι απο πρόβα με τα καθίσματα μισοάδεια και τη χαρακτηριστική σιγή νεκροταφείου να σου τρυπά τ'αυτιά,τότε άλλα μικρότερα αλλα ισάξιας σημασίας ερωτήματα σε ταλανίζουν, όπως:θα δουλέψουμε;μήπως "κατέβουμε" νωρίτερα;αν ναι θα πληρωθούμε;κι αν αυτό συμβεί θα πάρουμε όσα συμφωνήσαμε;τί θα πω στη μάνα μου που επέμενε να γίνω Γεωπόνος;

Επίσης τα Σαββατοκύριακα όλοι οι "κανονικοί" σου φίλοι ξεχνούν ως δια μαγείας (ή επειδή αδυνατούν να το χωνέψουν) ότι τις δύο ιέρες αυτές μέρες της αργείας εσύ δουλεύεις σαν το σκυλί και σε καλούν σε χιλιάδες γενέθλια,πάρτυ,γάμους,βαφτήσια,εκδρομές,αναρρηχήσεις,έτσι ώστε,εκτός που νιώθεις το UFO της παρέας,να μετανιώνεις ικτρά για τις επιλογές σου.Το ίδιο βέβαια ισχύει για όλες τις εθνικές εορτές καθώς και για τα Χριστούγεννα,γιορτή οικογενειακή,θαμμένη βαθιά στο υποσυνείδητο πάντων των καλλιτεχνων,που με παρισσία απαρνούνται κουραμπιέδες και μελομακάρονα προκειμένου να προσφέρουν τέρψη (εις διπλούν συχνά) σε σκασμένους απο τις γαλοπούλες θεατές-θαμώνες που με τις σόδες ανα χείρας προσπαθούν να χωνέψουν μαζί με τη ρώσικη και τ'αστειάκια σου.

Και μη μου πείτε αυτό το κλασσικό,ότι Δευτέρα που όλοι πνιγόμαστε στη δουλειά εσείς αράζετε κι απολαμβάνετε τα θύματα που τρέχουν γιατί πρώτον:τις δευτέρες οφείλουμε να τρέξουμε να κάνουμε ό,τι χαμαλίκι δεν κάναμε τις υπόλοιπες μέρες που δουλεύαμε και δεύτερον:πού να βρούμε ένα φιλαράκι,έστω ένα,να πιούμε κι εμείς σαν άνθρωποι έναν ρημαδοκαφέ,να πούμε τα νέα,τον πόνο,τα προβλήματά μας.....

Συμπέρασμα:Οι καλλιτέχνες δεν είναι ούτε snob ούτε ιδιότροποι.Είναι απλά,λόγω συνθηκών εργασίας,ακοινώνητοι.....