ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ Λίγους μήνες μετά τον θάνατο του, η υπέροχη συλλογή του σκορπίστηκε στους πέντε ανέμους με τρεις δημοπρασίες, από τις οποίες το Μουσείο του Λούβρου, η Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης καθώς και άλλα μουσεία και ιδιώτες πλούτισαν τις δικές τους συλλογές με έργα του Γκρέκο, του Ενγκρ, του Ντελακρουά, του Βαν Γκογκ, του Μανέ, του Γκογκέν, του Σεζάν και άλλων. Μεγαλοαστός ­ γιος τραπεζίτη ­ ο Ντεγκά ικανοποιούσε το πάθος του για τη ζωγραφική όχι μόνο ζωγραφίζοντας δικούς του πίνακες αλλά και αγοράζοντας έργα ομοτέχνων του. Μερικές επιλογές του ζωγράφου πιθανώς να φανούν παράξενες στον σημερινό επισκέπτη επειδή μοιάζουν να μην έχουν μεγάλη σχέση με το είδος της ζωγραφικής του Ντεγκά. Ο καλλιτέχνης, λόγου χάρη, είχε ξοδέψει μια περιουσία για να αγοράσει δύο πίνακες του Γκρέκο, τον Αγιο Ιλδεφόνσο (1604) και τον Αγιο Δομίνικο (1605). Εξάλλου ο ανταγωνισμός μεταξύ ρομαντισμού και νεοκλασικισμού ώθησε τον Ντεγκά να αποκτήσει 25 πίνακες του Ενγκρ και 13 του Ντελακρουά. Του Ενγκρ μάλιστα είχε αγοράσει και ογδόντα σχέδια για να μπορέσει να καταλάβει τα μυστικά αυτού του μεγάλου δασκάλου. Από την άλλη ο Ντεγκά θαύμαζε τον Βαν Γκογκ και, παρά τις αντιρρήσεις των φίλων του, είχε αγοράσει τα Δύο Ηλιοτρόπια και τη Νεκρή φύση με φρούτα. Παράλληλα ο Ντεγκά μεγάλωνε τη συλλογή του αγοράζοντας δεκάδες πίνακες των Μανέ, Σεζάν, Πισαρό. Προστάτης επίσης του πάμπτωχου Γκογκέν, ο Ντεγκά ­ παρ' όλο που σαν αστός δεν καταλάβαινε το πώς μπορούσε κανείς να ζει στην Ταϊτή, «σ' έναν τόπο όπου οι άνθρωποι βάζουν λουλούδια στα μαλλιά και κρίκους στη μύτη τους» ­ είχε αγοράσει αρκετούς πίνακες αυτού του ζωγράφου και όχι επειδή ήθελε απλώς να τον ενισχύσει αλλά και επειδή πίστευε στην τέχνη του. Στην έκθεση της Νέας Υόρκης υπάρχει και η Μουτρωμένη (Te faaturuma, φωτογραφία), έργο του Γκογκέν του 1891. Τους καλλιτεχνικούς θησαυρούς του ο Ντεγκά σκόπευε να εγκαταστήσει σε μουσείο, ένα όνειρο που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει. Αλλά ούτε σκέφτηκε ποτέ να αποχωριστεί έστω και μέρος της συλλογής του, παρά τις οικονομικές δυσχέρειες και την προϊούσα τύφλωση στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Η ζωγραφική ­ των άλλων και η δική του ­ ήταν ολόκληρη η ζωή του. Ακόμη και όταν τυφλώθηκε εντελώς, ο Ντεγκά ζήτησε να τον οδηγήσουν στην έκθεση έργων του Ενγκρ, που έγινε στο Παρίσι το 1911, για να μπορέσει να αισθανθεί με την αφή τους πίνακες αυτού του ζωγράφου που τόσο πολύ θαύμαζε.