Έχουμε και λέμε, πριν από περίπου πενήντα χρόνια, μια εφημερίδα από το Αμέρικα και συγκεκριμένα από την Ουάσινγκτον την DC, βάζει έναν διαγωνισμό για τα χαρακτηριστικά και την ψυχολογία των λαών της Οικουμένης - εγώ προσωπικά το βρίσκω αστείο στα όρια του γελοίου - δυστυχώς όμως εκείνοι οι καλοί κύριοι το πήρανε πολύ στα σοβαρά και γεμίσανε τον κόσμο ανακοινώσεις, πήξανε στην ρεκλάμα και βάλανε και βραβείο για εκείνη την κριτική που θα αξιολογηθεί ως η πιο αντιπροσωπευτική για κάθε λαό.

Η επιτυχία, δεδομένων και των μέσων και συνθηκών της εποχής ήταν τεράστια, πάνω από 1.000.000 αναγνώστες ανταποκρίθηκαν στέλνοντας τα πιο ευφάνταστα σχόλια, - ε ρε μάσα που θα έπεσε από τις διαφημίσεις!

Τώρα αν αναρωτιέστε, σε αυτό το ιδιότυπο ψυχολογικό πορτραίτο των λαών τι κριτική μας έλαχε, πολύ ευχαρίστως να σας απαντήσω,

“Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου Ιστορίας ο Έλλην απεκαλύφθη ανέκαθεν κατώτερος των περιστάσεων, καίτοι από απόψεως διανοητικής κατείχε πάντοτε τα πρωτεία.

Ο Έλλην είναι ευφυέστατος, αλλά και αισθηματίας, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά πλήρης προλήψεων, θερμόαιμος, ανυπόμονος, αλλά και πολεμιστής.

Έκτισε τον Παρθενώνα και μεθυσθείς εκ της αίγλης του αφήκε βραδύτερον να γίνει στόχος οβίδων.

Ανέδειξε τον Σωκράτη δια να τον δηλητηριάσει.

Εθαύμασε τον Θεμιστοκλή δια να τον αποπέμψει. 

Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη δια να τον καταδιώξει. 

Έκτισε το Βυζάντιο δια να το εκτουρκεύσει. 

Έφερε το ’21 δια να το διακυβεύσει. 

Εδημιούργησε το 1909 δια να το λησμονήσει. 

Ετριπλασίασε την Ελλάδα και παρ’ ολίγον να την κηδεύσει. 

Κόπτεται την μίαν στιγμήν δια την αλήθειαν και την άλλην μισεί τον αρνούμενον να υπηρετήσει το ψεύδος. 

Παράδοξον πλάσμα, ατίθασσο, περίεργο, ημίκαλο, ημίκακο, ασταθές αβέβαιο διαθέσεων, εγωπαθές και σοφόμωρο ο Έλλην. 

Οικτίρετε τον, θαυμάσατέ τον αν θέλετε, ταξινομήσατέ τον αν ημπορείτε.” 

Τάδε έφη όχι ο Ζαρατούστρα αλλά ο εντιμότατος δικαστής κος. Ν. Κέλλυ, το άρθρο του οποίου κρίθηκε ως το πιο κατάλληλο για τον Έλληνα.

Προσωπικά διαχωρίζω τη θέση μου από την ακατάσχετη ελληνολαγνεία και από την άκριτη ελληνοεχθρότητα, τα πράγματα δεν μπορεί να είναι μόνο μαύρα ή άσπρα υπάρχει και το γκρι. Ερώτημα πρώτο, υπάρχουν και αλήθειες στα λόγια του δικαστάκου; Αναμφισβήτητα και δυστυχώς ναι. Ερώτημα δεύτερο, μπορεί όμως κανείς μέσα σε ένα μικρό και χαμηλής σοβαρότητας κειμενάκι να αποδώσει κανείς τα χαρακτηριστικά ενός λαού και δη του ελληνικού; Φυσικά και όχι. Προσωπικά δε θα έμπαινα ποτέ σε θέση απολογούμενου για παρόμοιες κριτικές όπως κάνουν πολλοί αυτόκλητοι φωστήρες του Έθνους (Η απάντηση όμως σε αυτό υπάρχει και δημοσιεύθηκε σε Ελληνική εφημερίδα απ’τον Γιώργο Λασκαρίδη και με καλύπτει πλήρως)

Η πορεία ενός λαού μέσα στον χώρο και στον χρόνο είναι μια ατέρμονη διαδικασία, κάθε μέρα που περνάει καταχωρείται με τη σειρά της στα χρονοντούλαπο της ιστορίας για να έρθει ξανά και ξανά ο ιστορικός του μέλλοντος να κάνει το update του και να μας κρίνει. Οι πιο αποφασιστικοί πάντως κριτές των εαυτών μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, καθώς μέσα από την καθημερινότητα μας ξέρουμε συνειδητά ή ασυνείδητα τι πράττουμε, γιατί το πράττουμε και που κατευθυνόμαστε. 

Όπως και να το κάνουμε όμως το ελληνικό πρότυπο της ομορφιάς έχει μια διαχρονική αξία και για του λόγου το αληθές,

Έτσι για να σκάσουν όλοι οι δικαστές του κόσμου! 

Καλημέρα σε όλους