Εστώτες

Ο όρος χρησιμοποιείται στη Βυζαντινή μουσική και υποδηλώνει τους: πρώτο και τελευταίο (δηλαδή τον τέταρτο) φθόγγους ενός τέλειου τετραχόρδου (βλ. στο σχετικό όρο, στην εγκυκλοπαίδεια του ΜΗ), οι οποίοι δεν παθαίνουν αλλοίωση και γι’ αυτό το λόγο μάλιστα έχουν λάβει και αυτό το όνομα.





Βιβλιογραφία: Διονυσίου Ηλιόπουλου, "Μέθοδος Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής", εκδ. 1995,
Ευθυμιάδη Α., "Μαθήματα Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής", εκδ1972,
Χρύσανθου, "Εισαγωγή και Μέγα Θεωρητικόν της μουσικής", εκδ 1821, Παρίσι (εκ της τυπογραφίας Ριγνίου)

3447