Επείσακτα ή Επεισαγωγικά μέλη

Ο όρος χρησιμοποιείται στη βυζαντινή μουσική και αναφέρεται στα μέλη που έχουν την ιδιορρυθμία να ψάλλονται σε άλλον ήχο και όχι στον ήχο, στον οποίον ανήκουν. Στο νέο ήχο εισάγονται με φθορά που μπαίνει από την αρχή, στην αρκτική μαρτυρία. (π.χ. το κάθισμα του Α ήχου "τον τάφο σου σωτήρ", το οποίο ψάλλεται σε Β΄ ήχο, αφού θέσαμε τη φθορά Δι στην παλιά βάση του Α' ήχου, δηλαδή στον φθόγγο Κε)





Βιβλιογραφία: Διονυσίου Ηλιόπουλου, "Μέθοδος βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής", εκδ.1995
Ιωάννου Μαργαζιώτη, "Θεωρητικόν Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής", εκδ. μουσικού οίκου Χαριλ. Στασινού, 1960

4435