Σχόλια

Giorgos: Είναι ντροπή αυτό που συμβαίνει, δεν περίμενα και τίποτα διαφορετικό βέβαια σε αυτή τη χώρα...Από τη μία η αδιαφορία και από την άλλη η γραφειοκρατία συνθέτουν ένα αχτύπητο δίδυμο διάλυσης και αποσύνθεσης.

Θα ήθελα να δώσω και μια διαφορετική διάσταση στο θέμα όμως. Αφενός, υπάρχει το -ορατό- πρόβλημα της έλλειψης καθηγητών. Αφετέρου, τίθεται και ένα άλλο θέμα, πιο άρρητο αλλά εξίσου σοβαρό: πόσο ουσιαστική είναι η διδασκαλία στα Μουσικά Σχολεία, πόσο ικανοί είναι οι καθηγητές που διορίζονται και τι αρωγή παίρνουν από το Υπουργείο. Δυστυχώς, η ποιότητα της διδασκαλίας είναι πάρα πολύ φτωχή -αυτό το καταλαβαίνει κανείς πάρα πολύ εύκολα αν έχει παραστάσεις από χώρες του εξωτερικού- και η βοήθεια από το Υπουργείο ανύπαρκτη.

Βέβαια, θα μου πείτε, εδώ δεν έχουν καν διοριστεί καθηγητές σε κάποια σχολεία, πώς να μιλήσουμε για ποιότητα, και θα 'χετε και δίκιο...Όμως ένα φαγητό κακομαγειρεμένο και άνοστο που στο σερβίρουν καθημερινά πολλές φορές δεν είναι καλύτερο από το να μην υπάρχει καθόλου φαγητό...

Ακόμα και να σας στείλουν καθηγητές, μη σταματήσετε να διεκδικείτε το αυτονόητο: ποιότητα στην παιδεία που σας παρέχουν.

Την συμπαράστασή μας, την έχετε αμέριστη. Καλή δύναμη.

Giorgos: Νεκταρία μου, δεν είναι η πρώτη φορά που τα σχόλιά σου με τιμούν. Κι επειδή ξέρω ότι είναι 100% ειλικρινή, σε ευχαριστώ θερμά.

Όσον αφορά στα υπόλοιπα...έχω να πω τα εξής:

1. Για το κομπολόι, το 'πιασες. Διάνα.
2. Δε γνωρίζω αν εκείνη την ώρα λέει στους φίλους του αυτά τα λόγια. Αυτά που άκουσα μέσω τρίτων να έχει πει για μένα είναι επακριβώς: "Πολύ καλός ο μικρός!" και "Είναι διάολος".
3. Αμφιβάλλω αν εκείνη την ώρα ασχολείται με το παίξιμό μου.
4. (και πιο σημαντικό): Η φετινή χρονιά ήταν για μένα "η χρονιά της απομυθοποίησης". Όταν έρχεσαι σε άμεση και τακτική επαφή με τόσα άτομα (από τον καλλιτεχνικό μέχρι τον πολιτικό χώρο) τα οποία μέχρι τότε έβλεπες από το τζάμι της τηλεόρασης, αποκτάς μια άλλη ικανότητα: τους βλέπεις ξεκάθαρα. Δεν προστατεύονται από κανένα πέπλο δημοσιότητας, ούτε είναι λαμπεροί όπως στα περιοδικά. Είναι θνητοί. Σιγά-σιγά, μπορείς να διακρίνεις ελαττώματα, προτερήματα κι ό,τι άλλο θα ήταν αδύνατο να μάθεις εξ αποστάσεως. Τότε, αρχίζεις να αναθεωρείς και είτε να εκτιμάς ακόμα περισσότερο κάποιον επώνυμο, είτε το ανάποδο. Αυτό έχει και ένα ακόμα καλό: μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου, αρχίζεις να τον βλέπεις πλέον ως ξεχωριστή προσωπικότητα κι αφήνεις την συγκριτική στην άκρη. Το αποτέλεσμα είναι να βελτιώνεσαι όσο περνά ο καιρός και να ωριμάζει η κρίση σου. Στο τέλος, αυτό που μετρά σε κάθε περίπτωση, είναι το ζεστό και ειλικρινές χειροκρότημα, η απόλυτη ησυχία σε ένα κομμάτι, η καθήλωση στον τρόπο παιξίματος, τα σχόλια που θα ακούσεις όταν κατέβεις κατ' ιδίαν, οι ανθρώπινες κουβέντες που θα κάνεις με τα απλά άτομα, αυτά που λέμε...άσημα...αυτά πάνω στα οποία βασίζεσαι, αυτά χωρίς τα οποία δεν έχει νόημα να εμφανίζεσαι πουθενά, αυτά που κρίνουν τελικά αν πέτυχες ή όχι. Κάθε βράδυ παίζεις για εκείνους, για κάποια άτομα που είναι ξεχωριστά (όχι τους...διάσημους, αλλά τους καλούς σου φίλους) και για τον εαυτό σου. Ένας επώνυμος είναι μια μονάδα. Αν επικεντρωθείς σε αυτήν και πώς να κερδίσεις την εύνοιά του, αδιαφορείς για το σύνολο και...χάνεις εκείνη τη μαγική στιγμή που περιμένεις κάθε βράδυ: τη στιγμή που κλείνεις τα μάτια και εσύ και το πιάνο -εν προκειμένω- γίνεστε ένα.

Παρ' όλα αυτά, σε ευχαριστώ ειλικρινά. :)

Giorgos: Το κείμενο βρίσκεται αυτούσιο στη σελίδα:

http://asimos.cjb.net/

Μια πολύ ενδιαφέρουσα σελίδα για όποιον θέλει να μάθει για τον Νικόλα ¶σιμο. Βιογραφία, δισκογραφία, στίχοι, ηχητικά ντοκουμέντα και πολλές άγνωστες πτυχές για τη ζωή και το έργο του.

Giorgos: Ούτε συνεννοημένοι να ήμαστε με την Ευτυχία. Χθες, ο Βασίλης βρέθηκε στο "Συρμό" -να 'ναι καλά οι πηγές μου που με ενημέρωσαν πριν έρθει- για να απολαύσει συναυλία μιας vocalist του (απίστευτη φωνή η γυναίκα, ό,τι και να πω είναι λίγο), που αποφάσισε να κάνει σόλο καριέρα. Κι είναι περίεργο το συναίσθημα να κάθεσαι στα 2 μέτρα από τον Παπακωνσταντίνου. Φυσικά, το κοινό απαίτησε να ανέβει στη σκηνή έστω και για λίγο αυτός ο μεγάλος καλλιτέχνης, πράγμα που έγινε προς το τέλος αυτής της πολύ όμορφης βραδιάς. Είχα λοιπόν την τύχη να ακούσω δυο τραγούδια που έγραψαν και συνεχίζουν να γράφουν τη δική τους ιστορία, το "Σ' ακολουθώ" και το "Πριν το τέλος", σε ακουστική, γλυκιά εκτέλεση. Όμορφες στιγμές...

Οπότε μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή μου μόλις γύρισα (και μάλιστα ήμουν ο πρώτος που διάβασε το άρθρο) και είδα φάτσα-κάρτα στο MusicHeaven τη Βιογραφία του Παπακωνσταντίνου. Ωραίος συγχρονισμός!

Υ.Γ.: Επίσης, θεωρώ μια από τις κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του Β.Π. την συνεργασία του με τον Γ. Νταλάρα στο "Αττικόν", που μας άφησε έναν live δίσκο-ορόσημο, κλασσικό -πλέον- δίσκο που έχουμε στη συλλογή μας οι περισσότεροι και τον ακούμε ανελλειπώς, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει.

Giorgos: Θα έρθει κάποια μέρα που θα εκτιμούμε τη διαφορετικότητα. Θα αγαπήσουμε τη γνώση που μεταλαμπαδέυεται από άνθρωπο σε συνάνθρωπο και θα γευτούμε τη χαρά να μοιράζεσαι πράγματα δικά σου με τους γύρω σου και να δέχεσαι αντίστοιχα τα δώρα τους. Είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ κι ούτε ζούμε σε ένα Matrix. Καμία τάση για ισοπέδωση, κονφορμισμό και καμία μισαλλοδοξία δε θα επικρατήσει...όσο υπάρχουν άνθρωποι.

Πηγή, μεγάλη η τιμή και η χαρά μας να σε έχουμε στο Μουσικό μας Παράδεισο. Καλώς ήρθες και κυρίως καλή διαμονή.

Giorgos: Κοντεύουμε να κλείσουμε 2 χρόνια από την μέρα που το MusicHeaven κοσμεί το Διαδίκτυο κι έχοντας διαβάσει όλες ανεξαιρέτως τις λογοτεχνικές/ποιητικές δημοσιεύσεις...θεωρώ πως πρόκειται μακράν για την πιο δυνατή δουλειά που έχουμε φιλοξενήσει στο τμήμα "Λογοτεχνία". Η ίδια θεματική έχει παρουσιαστεί ουκ ολίγες φορές εδώ και αλλού, το νόημα παραμένει το ίδιο, τα απομεινάρια που αφήνει ο έρωτας γνωστά, δεν πρόκειται λοιπόν γι' αυτό. Η μαγεία έγκειται στον τρόπο που χειρίζεσαι την γλώσσα -κάθε λέξη τοποθετημένη προσεγμένα σε τέτοιο βαθμό που ρουφά τον αναγνώστη μέσα στη δίνη αυτής της πάλης, οι αισθήσεις του διεγείρονται και κάθε πνοή, κάθε ήχος, κάθε γεύση (φιλιού ή αίματος) μεταλαμπαδεύονται με τόσο φυσικό τρόπο. Από τις πιο όμορφες (η ομορφιά είναι τρόμος, εξάλλου) και ζωντανές εικόνες που έχουν αποτυπωθεί στον γραπτό λόγο κι έχω διαβάσει ως τώρα -κι έχω διαβάσει πάρα πολλές δουλειές. Μπορώ να γράψω πολλά ακόμα, δεν έχει όμως νόημα, τα έχει πει όλα το ποίημά σου και προτιμώ να νιώθω παρά να περιγράφω. Ελπίζω να διαβαστεί από περισσότερα μέλη, είναι πολύ κρίμα να έχει τόσες λίγες αναγνώσεις ως τώρα...Σκηνοθέτησες με αριστοτεχνικό τρόπο μια υπέροχη σκοτεινή ταινία επάνω στο χαρτί, να είσαι καλά, μόνο αυτό.

Υ.Γ. 1: Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο τίτλος του...
Υ.Γ. 2: Περιμένουμε κι άλλες δουλειές σου. Οπωσδήποτε.

Giorgos: Για να είμαι ειλικρινής, διαβάζοντας το παραπάνω ποίημα, μου ήρθε αυθόρμητα στο νου μια σειρά τραγουδιών με ολόιδια θεματική και ίδιους ή παρόμοιους στίχους. Τονίζω ότι δεν έχω καμία κακή πρόθεση και οποιαδήποτε γνώμη εκφέρω, θα την τεκμηριώσω -όπως κάνω από τις πρώτες μέρες λειτουργίας του MusicHeaven- με συγκεκριμένες αναφορές.

Κατ' αρχάς, πριν καν το διαβάσω, από τον τίτλο και μόνο ("Ο ναύτης του Μ/V LION"), μου ήρθε στο μυαλό ο τίτλος από το ποίημα του Καββαδία "Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia. Αυτό ενδεχόμενα να μην λέει και τίποτα. Στη συνέχεια όμως, διαβάζοντάς το, η θεματική του, δηλαδή ο ναυτικός που με τα χρόνια φθείρεται ψυχικά από τις κακουχίες, το τσιγάρο και το ποτό, χάνει την αγάπη του κι αρχίζει να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην εξαθλίωση, μέχρι που σε κάποιο μακρινό λιμάνι γνωρίζει μια πόρνη και μπαίνει στον κόσμο των ναρκωτικών και φυσικά στο τέλος βρίσκει το θάνατο, είναι ένα θέμα που ο Καββαδίας το έχει πραγματευθεί σε πάρα πολλά ποιήματά του, είτε αυτούσιο είτε χρησιμοποιώντας κάποιο/α από τα παραπάνω. Χαρακτηριστικά αναφέρω το "Μαραμπού", τον "Γουϊλι τον μαύρο θερμαστή", το "William George Allum" και την "Αρμίδα". Παίρνοντας ένα ή και περισσότερα τμήματα από το καθένα, βγαίνει αβίαστα το παραπάνω σενάριο.

Ωστόσο, κάποιες σκηνές και ακόμα πιο συγκεκριμένα κάποιες λέξεις μου θύμισαν έντονα ένα άλλο πασίγνωστο τραγούδι, αυτή τη φορά των Κατσιμιχαίων. Αναφέρομαι φυσικά στο "Φάνη" και στα εξής σημεία:

"Μα τα χρόνια πέρασαν και ζεί τώρα με κίτρινο χαρτί"
vs
"Μα μόλις είδανε κι αυτοί πως είχες κίτρινο χαρτί" και

"Μια μέρα τονε βρήκαν νεκρό μες στο κελί"
vs
"Κι όταν σε βρήκαν παγωμένο στο κελί σου".

Τέλος, μια τρίτη αναφορά που αυθόρμητα σκέφτηκα ήταν το πασίγνωστο "Πόρτο Ρίκο", που έχει ερμηνεύσει ο Β. Παπακωνσταντίνου, σε στίχους ¶λκη Αλκαίου. Δεν είναι όμως μόνο το παρόμοιο θέμα που πραγματεύεται. Ο λόγος που το συνέδεσα με τη μία ήταν -επιπλέον- η αναφορά σε ένα όνομα, το μοναδικό γυναικείο όνομα που αναφέρεται και στα 2 ποιήματα και είναι ολόϊδιο:

"γνώρισε την άτιμη την Σύλβια"
vs
"Και η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε".

Υπάρχουν κι άλλοι -λίγο ως πολύ- όμοιοι στίχοι ("Μα την κόρη ενός αράπη μόλις αντάμωσε" vs "κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη αράπη" από το William George Allum, "Εδώ και χρόνια είναι δεμένος στο κατάρτι" vs "¶κου τι έμαθα δεμένος στο κατάρτι" από την "Πηνελόπη" του Μ. Πασχαλίδη), αλλά ήδη πιστεύω είναι υπερβολικά πολλές. Απλά η προσωπική μου αίσθηση είναι πως πρόκειται για ένα...κράμα από πολλά διαφορετικά ποιήματα/τραγούδια, "λίγο από δω, λίγο από κει", από το ένα δανειζόμαστε το κυρίως θέμα, από το άλλο την πλοκή, από το τρίτο τα ονόματα, από το τέταρτο ίδια γλώσσα/ίδιες λέξεις, τα κολλάμε όλα αυτά και κάπως έτσι προκύπτει το παραπάνω ποίημα.

Επαναλαμβάνω, δεν έχω καμία πρόθεση να γίνω κακός. Ούτε λέω ότι έγινε επίτηδες, το ξεκαθαρίζω. Μπορεί να έχει γίνει υποσυνείδητα. Αυτή όμως είναι η αίσθηση που μου προκάλεσε και δεν μπορώ να πω ψέμματα. Και σε αυτό το σημείο δε νομίζω ότι μιλάμε για...επιρροή από ένα ποίημα, ούτε καν από έναν δημιουργό.

Αvagel21, με συγχωρείς αν έγινα κακός μαζί σου. Απλά, στην καλύτερη περίπτωση, βρίσκω -προσωπική μου άποψη μεν, τεκμηριωμένη δε- ότι δεν υπάρχει καμιά πρωτοτυπία και το όλο αποτέλεσμα βγαίνει από μια συρραφή.

Giorgos: Το "μικρό" μας μεγάλωσε. Κι έγινε πια φοιτήτρια. Και όχι ό,τι κι ό,τι. 8 μήνες μετά την αποστολή αυτού του κειμένου, είμαι στην πολύ ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι η Ζωή αρίστευσε (φυσικά) και πέρασε Νομική Κομοτηνής. Αυτή την ώρα μάλιστα ταξιδεύει αεροπορικώς (bon voyage) για την ανεύρεση κατοικίας. Ένα μεγάλο "μπραβό" από όλη την κοινότητά μας στη Ζωή που έκανε την μεγάλη υπέρβαση σε αυτή την ηλικία: σε μια περίοδο που καλώς ή κακώς (πολύ κακώς, αν θέλετε) κρίνει το μέλλον ενός ατόμου, όπου απαιτείται διαρκές, συστηματικό και σκληρό διάβασμα, κατόρθωσε να περάσει σε μια τόσο δύσκολη Σχολή και παράλληλα να διαπρέψει σε έναν εξωσχολικό τομέα που την ενδιέφερε και να αρχίζει να ζει το όνειρό της από μικρή ηλικία, να κάνει δηλαδή αυτό που θέλει και την γεμίζει: Δημοσιογραφία. Μαγκιά; Μαγκιά!

Υ.Γ. 1: "Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν"...Στα δικά σου χνάρια, Νεκταρία μου, και η μικρή μας. Νομική και οι 2 σας για να μεταπηδήσετε στο αντίστοιχο χώρο που πραγματικά σας ενδιαφέρει. Αυτή η Σχολή όμως...Όλοι σε αυτήν στοχεύετε και τελικως κανείς σας δεν την αντέχει!

Υ.Γ. 2: Να αναμένετε τους ερχόμενους μήνες νεώτερα με τα δημοσιογραφικά δρώμενα της Ζωής. Λίγη υπομονή -μη σας τα πούμε κι όλα από τώρα!

Giorgos: Συγχαρητήρια και από μένα για το άρθρο. Εκ των πραγμάτων είναι πολύ δύσκολο να συμπεριλάβεις όλους τους σημαντικούς συνθέτες του 20ου αιώνα και είναι πολύ χρήσιμο να μαθαίνει κανείς κάποια πράγματα περισσότερα για το ύφος της μουσικής τους. Μιας και αναφέρθηκαν -και πολύ καλώς αναφέρθηκαν- και ελάσσονες συνθέτες, θα περίμενα να δω, μετά από πολύ πρόχειρη σκέψη κι όπως μου έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό, πέρα από τον αδικημένο και πρόωρα χαμένο Χρήστου, και τους Addinsell, Albeniz, Bernstein, De Falla, Elgar, Rodrigo, Sakamoto και Σκαλκώτα. Το μόνο αρνητικό κατά τη γνώμη μου είναι η πολύ σημαντική παράλειψη του μεγαλύτερου συνθέτη για πιάνο του 20ου αιώνα και ενός από τους κορυφαίους -κατά πολλούς ο κορυφαίος- συνθέτες σε όλη την ιστορία της μουσικής, του Sergei Rachmaninov. Και πάλι συγχαρητήρια.

Giorgos: Από τη μία, αν το καλοσκεφτείς, είναι εντυπωσιακό που μια καλλιτέχνις του βεληνεκούς της Γαλάνη αφιερώνει πολύτιμο χρόνο για να διαβάσει για την κριτική της ιστοσελίδας της και μπαίνει μάλιστα στον κόπο να απαντήσει. Κι απ' την άλλη, είναι τόσο φυσικό ένας άνθρωπος με την απλότητα που διακρίνει την Δήμητρα να φροντίσει για αυτό το "σπίτι" που έχτισε με τόσο κόπο και μεράκι. Όλοι οι φίλοι αυτού του διαδικτυακού τόπου πρέπει να αισθάνονται ευτυχείς που η οικοδέσποινά του τους φροντίζει με τόσο ζήλο και θέρμη και εκφράζεται για εκείνους με τα καλύτερα λόγια.

Η τιμή, κυρία Γαλάνη, είναι όλη δική μας. Θερμές ευχαριστίες από το ΜusicHeaven για τα καλά σας λόγια, ακόμα θερμότερες οι προσωπικές μου ευχαριστίες που αφιερώσατε χρόνο για να διαβάσετε όσα έγραψα για την ιστοσελίδα σας. Να είστε πάντα καλά.