Σχόλια

mrdrummergr: Αγαπητέ Παύλο, το αντικείμενο που πραγματεύεσαι στην δημοσίευση είναι πράγματι σοβαρό, και όσον αφορά το ουσιαστικό του μέρος το αντιμετωπίζεις ανάλογα, όμως...
_στην σύγχρονη Ελλάδα παρατηρούνται ορισμένα "δεδομένα" - πρόσωπα και καταστάσεις, τα οποία οφθαλμοφανώς τηρούν πιστά τις αρχές των τριών τύπων προπαγάνδας που τα κατασκεύασε:
_λευκής
_φαιάς
_μαύρης
(καθώς και τής)
_αντι-προπαγάνδας.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκει η διαφήμιση μιας εταιρίας τσιγάρων, στην τρίτη όμως - και χειρότερη κατά την γνώμη μου, αυτή η προσθήκη τού Υπ. Υγιείας, το οποίο αντί να απαγορεύσει την διαφήμισή τους τα προωθεί με έντεχνο τρόπο.
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκει το φαινόμενο "Νταλάρας", ενώ στην τελευταία το "Jimmakos": ο γνωστός ερμηνευτής αμβλύνει την οξύτητα των προβλημάτων επιφέροντας "κάθαρση" στο κοινό απαγγέλλοντας στίχους, ο δεύτερος δε, τηρεί την "αντι-", υποτίθεται, στάση εκτοξεύοντας λεκτικούς μύδρους κατά τού πρώτου...
_δεν είναι πια - του'λάχιστον - κουραστικό να ξεφυτρώνει ο κ. Νταλάρας σχεδόν σε κάθε δημόσια εκδήλωση σαν τα "pop-up" των Η/Υ; Δεν νομίζω δε, πως - η πληροφορία ελέγχεται ως ανακριβής - το εκ γενετής ανατομικό πρόβλημά του τον δικαιολογεί. Τσούπ κι ο άλλος από πίσω...πιστός στον ρόλο του
_στο κείμενό σου μέτρησα δώδεκα (12) φορές την λ. "Νταλάρας"...κακό για μάς, καλό για την προπαγάνδα
Ας πάμε και στα υπόλοιπα...
_πολλοί καλλιτέχνες κρύβουν επιμελώς την καταγωγή τους επειδή
_ντρέπονται (!)
_έχουν καβαλλήσει το καλάμι (!!)
_τούς το έχει επιβάλλει η εταιρία τους (!!!)
Εδώ έχουμε την 3η περίπτωση.
_Τσιγγάνος και Γύφτος είναι δύο άσχετες φυλετικά έννοιες
_έχουμε ένα κάρρο αντιπολεμικών ύμνων, θα αναφέρω δε, μόνο τής Heavy Metal...τις εβραιο-ελληνικές (τού "ξέφυγε" τού κ. Καζαντζίδη και τον ξαναστείλανε στο κτήμα) εταιρίες περιμέναμε;
_Screaming For Vengeance - Judas Priest
_Some Heads Are Gonna Roll - Judas Priest
_War Pigs - Black Sabbath
_Dallas 1pm - Saxon
_έχουμε άλλο κάρρο ελληνικών "worms"...θα αναφέρουμε μόνο λίγους Γιώργους:
_Μπαμπινιώτης (έχει χωθεί σε οτιδήποτε αφορά την γλώσσα και τον πολιτισμό μας...εκ γενετής καρεκλοκένταυρος)
_Κιμούλης (επίτιμος πλέον popup-rider τής θεατρικο-πολιτικής σκηνής)
_Χ/Νικολάου (κλασικός spammer)΄
_Παπαδάκης (γκανιάν με Αυτιά)
_Παπανδρέου (εαν ο παππούς του χαρακτήρισε τον πατέρα του επικίνδυνο για την Ελλάδα...τί θα έλεγε για δαύτον;)

ΥΓ1. Αναρωτιέμαι όπως πάντα...σε ποιά προπαγάνδα "κολλάω";
ΥΓ2.Τα διεθνώς δρώντα "worms" με το ίδιο όνομα είναι προφανή
ΥΓ3. Κανείς για τον άλλο Γιώργο;

Astron: Φίλε mrdrummergr,
δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν το άρθρο μου να σε επηρέασε έτσι ώστε να γράψεις αυτό το κείμενο.
Σκοπός του κειμένου μου φυσικά ΔΕΝ ήταν να αναπαραχθεί το φαινόμενο "Νταλάρας-Πανούσης", αυτό ήταν απλά ένα παράδειγμα σχετικά με τις επιθέσεις που έχει δεχθεί τελευταία ο Γιώργος Νταλάρας. Επίσης πρέπει να προσθέσω ότι το κείμενο απευθύνεται σε ανθρώπους που δεν είναι προκατειλλημένοι αρνητικά σχετικά με τον Νταλάρα, δηλαδή ζητώ απ' τον αναγνώστη να είναι τουλάχιστον αντικειμενικός.
Εσύ όμως φαίνεται να τον θεωρείς γύφτο, worm κλπ. Θα πρέπει τουλάχιστον να σεβαστείς αυτούς που τον εκτιμούνε. Και στο κάτω κάτω μπορείς να ασκήσεις κριτική επί του έργου του, όχι όμως επί της καταγωγής του ή του ονόματός του. Γιατί ακόμα και αν ίσχυαν αυτά -που δεν ισχύουν- τότε φανερώνεις ρατσιστικές τάσεις. Ακόμα κι αν είχε τσιγγάνικη καταγωγή -που έχουν πολλοί καλλιτέχνες- σε τί μας επηρεάζει;

Λυπάμαι πραγματικά που το κείμενο "Ο Γιώργος Νταλάρας και η Κύπρος" που είναι ένα κείμενο σχετικά με τους αγώνες που έχει κάνει ο καλλιτέχνης για την ελευθερία της Κύπρου ήταν η αφορμή για να γράψεις περί σκουληκιών και γύφτων.


Υ.Γ.1. Γιατί πρέπει να είμαστε τόσο ασεβείς όσον αφορά το όνομα που έχει επιλέξει κάποιος; Όποιος ανακαλύπτει ότι το όνομα του πατέρα του Νταλάρα ήταν Νταράλας, κάνει σαν να ανακάλυψε την Αμερική. Τίποτα δεν αποδεικνύει αυτό για το χαρακτήρα και τη δράση του συγκεκριμένου καλλιτέχνη. Επομένως είναι μια κριτική χωρίς καμία ουσία.

Υ.Γ.2. Το κείμενο δεν είναι κείμενο του μήνα-είναι άλλωστε online πάρα πολύ καιρό. Θεωρείται δημοφιλέστερο επειδή απλά έχει δεχτεί πάρα πολλές επισκέψεις. Αυτό φυσικά δεν εξαρτάται ούτε από εμένα ούτε κι από το δημιουργό του site.

mrdrummergr: Αγαπητή Elen, ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες δείχνουν πως ο κ. Νταλάρας θα διανείμει κάποτε Δελτίο Τύπου σχετικά με την καταγωγή του...κάτι που παρέλειψε προς το παρόν ο κ. Βοσκόπουλος, ο οποίος καθ'ότι είναι το 19ο κατά σειράν κύημα των γονέων του μάλλον έχει θέσει πλέον εαυτόν στην συμπαντική γενεαλογία (βλ. εκπομπές Ν. Μαστοράκη δεκαετίας '70 - σε άσπρο-μαύρο, πληροφοριακά). Ο όρος "worm" δε, είναι κατοχυρωμένος χρόνια και προσβάλλει με την κυριολεκτική σημασία τού ρήματος, όχι την μεταφορική (βλ. και Lavasoft.nu) . Όσον αφορά την Κύπρο, μόλις ανοιχτεί ο Φάκελλος θα μιλήσουμε με μεγαλύτερη σιγουριά (εδώ δεν υπάρχει παραπομπή)...πληροφορίες δε, λέγουν πως αυτό θα γίνει ταυτόχρονα με το Δ.Τ. τού κ. Νταράλα. Τέλος, ζητώ συγγνώμη από τον συγγραφέα που το ανακήρυξα "άρθρο τού μήνα"...αλλά γιατί να μην γίνει;

ΥΓ. Κανείς για τον δεύτερο Γιώργο;

Elen: Σίγουρα ο καθένας μπορεί να προβληματίζεται απ'ό,τι θέλει και από ό, τι τον αγγίζει. Εσένα σε άγγιξε το θέμα του Νταλάρα και της Κύπρου.(Θα μπορούσε αυτό να είναι και προς όφελός σου) Το θεωρείς μάλιστα και ρομαντικό! Αν το εννοείς δίνοντάς του μυθικές διαστάσεις, να σε ενημερώσω ότι αναταποκρίνεται στην πραγματικότητα και στα συντελεσμένα γεγονότα. Δεν είναι μύθος, δεν είναι αποκύημα κάποιας φαντασίας και πίστεψέ με δεν έχει σκοπό να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη ή τους επισκέπτες αυτού του χώρου, από κανένα πρακτικό ζήτημα! Ίσα ίσα που έχει σκοπό να κινητοποιήσει. Αν το διάβαζες λίγο πιο προσεκτικά, και γενικότερα, αν έκρινες λίγο πιο προσεκτικά και χωρίς προκαταλήψεις και εμπάθειες, είμαι σίγουρη ότι δε θα το "βάφτιζες" έτσι το άρθρο! Ούτε και το Νταλάρα γύφτο, αλλά μήπως γνωρίζεις κάτι για το γενεαλογικό του δέντρο που δεν το γνωρίζουμε; Αν έχεις κάποια πληροφορία να "καταθέσεις" ευπρόσδεκτη! Πάντως, επειδή είναι σαφές ότι δεν αναφέρεσαι στην καταγωγή του, να ξέρεις ότι χαρακτηρισμοί του στυλ:"Γύφτος" και "worm"- "σκουλήκι", δεν προσβάλλουν αυτόν στον οποίο απευθύνονται, αλλά αυτόν που τους εκφράζει..

Όσο για την αρχική σου ερώτηση, "βάσει ποίων κριτηρίων το παραπάνω άρθρο παρουσιάζεται ως "άρθρο τού Μήνα"", μάλλον μπερδεύτηκες λίγο... Δημοφιλέστερο άρθρο στην κατηγορία του είναι. Αν εσύ το ανακηρύσσεις "άρθρο του Μήνα", είναι άλλο θέμα!!

Πάντως, απ'ότι διαπιστώνω, δε μας φταίνε πάντα τα "Μέσα" που προβάλλουν θέματα που αποπροσανατολίζουν, όπως λες. Μάλλον είναι φορές που το κάνουμε οι ίδιοι για να αποπροσανατολιστούμε από τα πραγματικά ζητήματα που μας αφορούν, ή μας ταλαιπωρούν. Οπότε, στην περίπτωση αυτή έχουμε εθελούσιο αποπροσανατολισμό και ας μην κατηγορούμε τους άλλους για όλα, ... αγαπητέ!!

mrdrummergr: Αγαπητέ Συν-νεοέλληνα, οι γνήσιοι Γύφτοι σπάνια γνωρίζουν επακριβώς τον τονισμό τού ονόματος τού πατρός τους...άλλωστε και πρόσφατα στην τηλεόραση διαφημίστηκαν σύμπακτοι δίσκοι υπό την επωνυμία "Νταραλάς"...ετυμολογώντας όμως σύμφωνα και με την Μπαμπινιώτεια γλωσσική αναλγησία, μάλλον έχουμε "Ντάλαρας" εκ τού "ντάλλαρς" (αμερικανιστί εκφορά τού καθ' όλα σεβαστού παγκοσμιοπολτοποιητικού εικονομίσματος).

Giorgos: Αφού μπαίνεις στον κόπο να γράψεις κάτι για τον Νταλάρα κρατώντας -σκωπτικά- το επώνυμο του πατέρα του...τόνισέ το τουλάχιστον σωστά.

jorge: Ενδιαφεροντα ολα τα παραπανω, Γιαννη. Πιστευω πως ο καθενας εχει βγαλει τα συμπερασματα του απο την ολη κουβεντα που εγινε, η οποια εχει κρατηθει σε ενα πολυ καλο επιπεδο. Καλο θα ηταν βεβαια να επαιρνε μερος και καποιος ψυχολογος να μας πει πως βλεπει απο τη δικη του σκοπια οσα ενδιαφεροντα μας παρεθεσες, καθως και αν υπαρχει καποια εξελιξη στην παραπανω θεωρια τα τελευταια χρονια, καποια πειραματα ενδεχομενως... Επισης, τι γινεται με τα CDs;

Παντως ευτυχως εγω ειμαι ακομη καλα, αν και εχω ακουσει το Hotel California χιλιαδες φορες. Μαλλον δεν εχω ψυχoλογικα προβληματα λοιπον!

yiannisyiannis: Αγαπητέ Γιώργο,
έθεσες το θέμα στη σωστή του βάση. Γιατί μπαίνουν αυτά τα ανάποδα μηνύματα και πως μας επηρεάζουν, αυτό θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι τα μηνύματα αυτά είναι κρυφά, έπρεπε να γεννά υποψίες σε όλους μας κι όχι να τα περνάμε στο ντούκου.

Η επίδραση των ανάποδων μηνυμάτων, εξετάζεται από τη σύγχρονη ψυχολογία και εφόσον θέτεις άμεσα το ερώτημά σου, θα προσπαθήσω να απαντήσω απλά και με σαφήνεια, αν και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο. Και λέω ότι δεν είναι εύκολο, διότι για να κατανοήσει κανείς αυτούς τους μηχανισμούς, απαιτούνται κάποιες γνώσεις ψυχολογίας, τις οποίες θα προσπαθήσω να εκλαϊκεύσω και να τις μεταφέρω.

Σκοπός όλων των κρυφών μηνυμάτων είναι να καταγραφούν στο υποσυνείδητο, παρακάμπτοντας το κατώφλι του συνειδητού. Τι ακριβώς όμως σημαίνει αυτό; Τα ερεθίσματα που δεχόμαστε καθημερινά, οπτικά, ακουστικά, ψυχολογικά κλπ. φιλτράρονται από το μέρος του εγκεφάλου που λέγεται συνειδητό ή αλλιώς ενσυνείδητο. Κατόπιν, όσα από αυτά γίνονται αποδεκτά, περνούν κι αποθηκεύονται στο υποσυνείδητό μας, ενώ τα υπόλοιπα απορρίπτονται. Με άλλα λόγια, κάποια απ’ αυτά ενσωματώνονται και γίνονται μέρος της συνείδησής μας, ενώ τα υπόλοιπα διαγράφονται. Για παράδειγμα, αν ακούγαμε ένα τραγούδι το οποίο φανερά κι απροκάλυπτα εξυμνούσε το σατανά, ή τη χρήση ναρκωτικών, ή την παιδοφιλία κλπ. αμέσως θα το απορρίπταμε, από το ένα αυτί θα έμπαινε και από το άλλο θα έβγαινε. Αντίθετα αν ακούσουμε κάτι που μας αρέσει, ή καλύτερα κάτι που ταιριάζει στην δική μας ψυχοσύνθεση, η συνείδησή μας θα το αποδεχθεί και θα το αποθηκεύσει στο υποσυνείδητό μας. Έτσι, αυτό θα αποτελεί από δω και μπρος προσωπικό μας βίωμα, κομμάτι του εαυτού μας, το οποίο θα ανακαλούμε στη μνήμη μας, όποτε η διάθεσή μας είναι ανάλογη και γενικά με τον άλφα ή βήτα τρόπο θα επηρεάζει την απόκριση της συνείδησής μας και τη συμπεριφορά μας. Όποιος λοιπόν καταφέρει να βρει τον τρόπο για να περνά τα μηνύματα του απευθείας στο υποσυνείδητο μας, θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας ελέγχει και να μας κατευθύνει όπου εκείνος επιθυμεί.

Κάποιοι λοιπόν, επιθυμούσαν σφόδρα να βρεθεί ένας τρόπος, ώστε να παρακάμπτεται ο συνειδησιακός έλεγχος και τα όποια μηνύματα ύποπτου περιεχομένου, να περνούν απευθείας στο υποσυνείδητό μας. Κάτι τέτοιο ευτυχώς δεν έχει συμβεί ακόμη. Υπάρχει όμως κάποιος τρόπος που λειτουργεί όχι ακριβώς παρακάμπτοντας, αλλά τρόπον τινά παραβιάζοντας το συνειδητό, εκμεταλλευόμενος δύο συγκεκριμένους μηχανισμούς του εγκεφάλου, τους οποίους θα εκθέσω στη συνέχεια.

Μηχανισμός πρώτος.

Ο εγκέφαλός μας αντιλαμβάνεται λιγότερα ερεθίσματα, απ’ αυτά που καταγράφουν τα διάφορα αισθητήριά μας. Π.χ. ένα φυσιολογικό αυτί ακούει συχνότητες περίπου από 20 – 20.000Hz. Από αυτή τη περιοχή συχνοτήτων, ελάχιστοι άνθρωποι ξεχωρίζουν τις συχνότητες κάτω των 50 και άνω των 16000Hz. Δηλαδή, το αυτί μας συλλαμβάνει π.χ. μια συχνότητα 19000Hz, ο εγκέφαλός μας όμως δεν την αναγνωρίζει και είναι σαν να μην την ακούμε. Επίσης, όλες τις συχνότητες δεν τις αντιλαμβανόμαστε με την ίδια ένταση, π.χ. ακούμε δυνατότερα τη γειτονιά των 4kHz. Επίσης εμφανίζεται το φαινόμενο των αλληλοκαλυπτόμενων συχνοτήτων. Π.χ. αν ένα ακουστικό γεγονός περιλαμβάνει μια συχνότητα 4kHz έντασης 50dB ταυτοχρόνως με μια άλλη συχνότητα 8kHz έντασης 10dB, η δεύτερη συχνότητα δεν θα γίνει καθόλου αντιληπτή, θα ήταν σαν να μην υπήρχε. (Όλα αυτά τα ίσως βαρετά, έχουν εφαρμογή και στην κατασκευή αλγορίθμων συμπίεσης μουσικών δεδομένων, όπως ο ATRAC για τα mini discs, ή τα mp3 κλπ. Εκεί εφαρμόζονται διάφορες τέτοιες ψυχοακουστικές μέθοδοι, έτσι ώστε να διαχωρίζονται οι συχνότητες που δεν γίνονται αντιληπτές και να απορρίπτονται, με αποτέλεσμα μουσικά αρχεία μικρότερου όγκου.)
Στο θέμα μας τώρα. Όταν ένα τραγούδι έχει ανάποδο μήνυμα, ηχογραφημένο με τις παραπάνω ειδικές ψυχοακουστικές τεχνικές, συμβαίνει το εξής. Αν το παίξετε ανάποδα, θα παρατηρήσετε ότι ακούγεται μεν η μουσική του κομματιού ανάποδα, οι στίχοι του όμως δεν ακούγονται καθόλου, ούτε καν ανάποδα. ¶ντ’ αυτών ακούγεται το ύποπτο μήνυμα κανονικά. Όταν το τραγούδι παίζει κανονικά, όπως δηλαδή το ακούμε όλοι μας, το ανάποδο μήνυμα δεν ακούγεται καθόλου, άντ’ αυτού ακούγονται οι στίχοι του τραγουδιού κανονικά. Τι συμβαίνει λοιπόν; Το ύποπτο μήνυμα παίζει ανάποδα, το συλλαμβάνουν τ’ αυτιά μας, αλλά δεν το αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλός μας, με αποτέλεσμα να νομίζουμε ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο, πλέον των στίχων που ακούμε.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσης. Όλες αυτές οι συχνότητες, τις οποίες συλλαμβάνει μεν το αυτί μας αλλά δεν αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλός μας, δηλαδή δεν ελέγχονται από το συνειδητό, καταγράφονται απευθείας στο υποσυνείδητό μας. Να λοιπόν ο ένας τρόπος για να επιτευχθεί το ποθούμενο, δηλαδή η παραβίαση του συνειδητού και η άμεση αποθήκευση δεδομένων στο υποσυνείδητο. (Θα δώσω ένα διαφορετικό παράδειγμα, για να γίνουν περισσότερο κατανοητά τα παραπάνω. Ο εγκέφαλός μας έχει τη δυνατότητα να ξεχωρίζει μέχρι 24 διαφορετικές οπτικές εικόνες το δευτερόλεπτο. Αυτή η ιδιότητα ονομάζεται μετείκασμα. Σ’ αυτή την ιδιότητα βασίζεται η ταχύτητα που παίζουν οι κινηματογραφικές μηχανές προβολής, δηλαδή περίπου 24 καρέ/δευτερόλεπτο. Το μάτι μας όμως μπορεί να βλέπει πολύ περισσότερες από 24. Τι γίνεται τώρα; Αν κάποιος μας προβάλει περισσότερες από 24 εικόνες/δευτερόλεπτο o εγκέφαλός μας δεν θα τις αντιληφθεί, με αποτέλεσμα να καταγραφούν απευθείας στο υποσυνείδητό μας. Αυτή η τεχνική εφαρμόστηκε σε κάποιες τηλεοπτικές διαφημίσεις, όπως π.χ. της Coca Cola κ.λ.π. διότι μη νομίζετε, κρυφά μηνύματα δεν υπάρχουν μόνο στους δίσκους και τα Cds.)

Μηχανισμός δεύτερος.

Ο εγκέφαλός μας λειτουργεί διαρκώς στο παρασκήνιο, επεξεργάζεται δεδομένα, αποκωδικοποιεί και αναλύει τα μηνύματα που έχουν περάσει πλέον στο υποσυνείδητο. Τι σημαίνει αυτό; Αν π.χ. δούμε μια εικόνα παζλ με ανακατεμένες τις ψηφίδες, ο εγκέφαλός μας λειτουργώντας παρασκηνιακά κάνει όλους τους δυνατούς συνδυασμούς και τελικά συνθέτει την εικόνα του παζλ στο υποσυνείδητο. Με παρόμοιο τρόπο, αν ένα ανάποδο μήνυμα καταφέρει να περάσει στο υποσυνείδητο, ο εγκέφαλός μας το αναλύει και το μεταφράζει στην κανονική του μορφή.

Η εκμετάλλευση των δύο παραπάνω μηχανισμών, δίνει λοιπόν τη δυνατότητα σε κάποιες νοσηρές προσωπικότητες να περάσουν ύποπτα μηνύματά στο υποσυνείδητο μας. Κι όχι μόνο μέσα από τους δίσκους και τα Cds, αλλά από πολλές εφαρμογές των σύγχρονων media. Τι γίνεται λοιπόν από τη στιγμή που το μήνυμα βρίσκεται αποθηκευμένο στο υποσυνείδητό μας; Μπορεί πολλά, μπορεί και τίποτε. Το πιο πιθανό, αν αναφερόμαστε σ’ ένα λογικό άνθρωπο με συγκροτημένη προσωπικότητα, είναι να μην τον επηρεάσει ποτέ στη ζωή του. Κι αυτό, διότι ένας τέτοιος άνθρωπος κρύβει στο υποσυνείδητό του πολύ περισσότερα «αντίρροπα» μηνύματα, που δεν επιτρέπουν στα όποια ύποπτα μηνύματα να αναδυθούν και να επηρεάσουν τη συμπεριφορά του.

Αυτοί όμως που κατασκευάζουν αυτά τα μηνύματα, το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Το target group τους είναι άτομα περιθωριακά, με ψυχολογικά προβλήματα, διαλυμένες οικογένειες κλπ. ¶νθρωποι με ασθενείς άμυνες και διαταραγμένη συνείδηση. Σ’ αυτά τα άτομα απευθύνονται κι αυτούς επιθυμούν να ελέγξουν. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι εμείς οι άλλοι μπορούμε να ακούμε και να δεχόμαστε τέτοια μηνύματα χωρίς απολύτως κανένα κίνδυνο. Ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί κι όποιος αρέσκεται να παίζει με τη φωτιά, είναι μαθηματικά βέβαιον ότι κάποια στιγμή θα τσουρουφλιστεί. Εξυπακούεται λοιπόν, ότι καλό είναι όσο μπορούμε, να προφυλάσσουμε τους εαυτούς μας από τέτοια ύποπτα ακούσματα.

jorge: Φιλε Νικο, αναγνωριζω πως εχουμε βγει εκτος βασικου θεματος, ομως δεν μας απαγορευει κανεις να αναλυσουμε τα υπολοιπα θεματα αργοτερα. Επισης, σου λεω πως διαβασα εις διπλουν το αρθρο σου και πραγματικα το βρηκα αρκετα ενδιαφερον και σε καμια περιπτωση δεν επικεντρωθηκα σε αυτα περι αναποδων μηνυματων. Δεν υπαρχει λοιπον λογος να ανησυχεις οτι απομονωσαμε μια και μονο φραση. Οσον αφορα το δημοσιευμα, ειναι ενδιαφερον, ομως δεν προκειται να με πεισει γιατι δεν ξερω αυτον που το εγραψε και το αν απομονωσε στοιχεια που τον συμφερουν. Οπως δεν δινω βαση στα 100αδες βιβλια που μιλουν για αναποδα μηνυματα και φλυαρουν χωρις να απαντουν σε βασικα ερωτηματα που εχω.

Στο θεμα που θιξαμε προηγουμενως λοιπον... Ουτε και εγω δεχομαι οτι τα αναποδα μηνυματα αποτελουν κινδυνο. Αν και δεν τα εχω ακουσει, δεχομαι τους ισχυρισμους του Γιαννη, οτι πραγματι υπαρχουν και λενε χιλια δυο 'σατανιστικα' και δεν ξερω γω τι αλλο. Δεν μπορω ομως να καταλαβω ΠΩΣ αυτα τα μηνυματα μπορουν να προκαλεσουν κακο σε καποιον που τα ακουει. Πως μπορουν να τον βλαψουν; Πνευματικα; Ψυχικα; 'Κινδυνευουν' ακομα και αυτοι που ακουν το δισκο κανονικα; Με ποιο τροπο; Εχει παρoυσιαστει περιπτωση που καποιος ακουσε αναποδο μηνυμα και παρουσιασε καποια συγκεκριμενη συμπεριφορα σε σχεση με πριν; Και ποια ηταν αυτη; Και γιατι δεν αποκλειεται ολος αυτος ο ντορος να προκληθηκε απο τους παραγωγους, ωστε να εξασφαλισουν περισσοτερες πωλησεις;

Πιστευω πως ο Γιαννης θα μας απαντησει στα παραπανω με απτα και επιστημονικα τεκμηριωμενα στοιχεια. Συγγνωμη αν ζητω πολλα, αλλα ειναι απαραιτητα για να βαδιζουμε σε ενα σταθερο πλαισιο συζητησης.

varometro: Ρε παιδιά... ήμαρτον!!!

Αν ήξερα πως με βάση το δικό μου κείμενο αντί να συζητάμε για την ουσία της μουσικής θα φτάναμε να συζητάμε για ανάποδα μηνύματα, ειλικρινά δεν θα το δημoσίευα ποτέ!

Από όλο το κείμενο απομονώσατε την εξής φράση το νόημα της οποίας είναι σαφέστατο: "Μην μασάτε από τα διάφορα καραγκιοζιλίκια (για εμπορικούς κυρίως σκοπούς), του στρατευμένου δήθεν rock στην υπηρεσία διαφόρων θεών και σατανάδων, που εκπορεύεται από ανεγκέφαλους και απευθύνεται σε περισσότερο ανεγκέφαλους! Αλλά μην μασάτε και από την προπαγάνδα των χριστιανών-μουτζαχεντίν που θέλει σατανιστικό σχεδόν όλο το Rock! To ίδιο ανεγκέφαλοι είναι και αυτοί."

Πιστεύω πως απευθύνομαι σε νοήμονες ανθρώπους που αγαπούν την μουσική και ακούν τα τραγούδια κανονικά και όχι σε... περίεργους (το λιγότερο) με μανία καταδίωξης που ακούν τα τραγούδια ανάποδα ανακαλύπτοντας σατανικά μηνύματα και είναι σίγουροι πως το σύμπαν συνωμοτεί εις βάρος της πίστης τους, της πατρίδας τους, του έθνους τους, της ομάδας τους, κλπ κλπ

Είναι οι ίδιοι που με αφορμή την "έκλυση των ηθών", τα "σατανιστικά μηνύματα" κλπ, που δήθεν περιέχονται στα τραγούδια, γίνονται λογοκριτές κάθε φωνής που εναντιώνεται στις ιδέες τους. Πρόσεξε τι γράφει ο yiannisyiannis: "Σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ, αυτοί οι δίσκοι έχουν απαγορευτεί, με το κριτήριο ότι δεν είναι καθορισμένο το τι ακριβώς ακούγεται." Νομίζω πως αυτό που γίνεται στο... "λίκνο του δυτικού πολιτισμού και της ελευθερίας" εξηγεί τα πάντα!

Φίλε Jorge αντί να διαλύσεις το κασσετόφωνό σου για να ακούσεις... τίποτα, καλύτερα διάβασε αυτό το κομμάτι που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία. Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις την ψυχοπαθολογία όλων αυτών...



Ελευθεροτυπία 26 Μαίου 1996

Πρέπει να πάμε αρκετά πίσω. Nα ξεκινήσουμε από τους γοφούς του Eλβις Πρίσλεϊ. Eν έτει 1956, «κόπηκαν» από την αμερικανική τηλεόραση για λόγους δημοσίας αιδούς. « H μισός ή καθόλου», ήταν ο όρος που είχε θέσει ο πολύς Eντ Σάλιβαν για να συμπεριλάβει τον Eλβις στο σόου του. Kι όμως, ακόμη κι αυτή η λογοκριμένη, πενήντα τοις εκατό εμφάνιση του παιδιού απ' το Tενεσί προκάλεσε σάλο. Aλλες εποχές. Tότε, η μουσική των νέων λογαριαζόταν ως «βάρβαρη, άσχημη, διεστραμμένη μορφή έκφρασης» (Φρανκ Σινάτρα), ως «επίμονη αγριότητα, ταυτόσημη με τα καλλιτεχνικά ιδανικά της ζούγκλας» (Eγκυκλοπαίδεια Mπριτάνικα, έκδοση 1956). H μήπως δεν έχουν αλλάξει και τόσα πολλά;

Σαράντα χρόνια μετά, τα τραγούδια των ράπερ χαρακτηρίζονται «τοξικά απόβλητα» και «βουρκόνερα» και οι χεβιμεταλλάδες κατηγορούνται ότι εμφυτεύουν σατανιστικά και αυτοκτονικά μηνύματα στους στίχους τους. Γιατί όχι; Eφόσον δεν φταίνε οι γονείς και η κοινωνία, κάποιος άλλος πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες για όλες τις αμαρτίες της εφηβείας. Ο στόχος είναι ορατός, αρκεί μονάχα να υποδειχθεί καταλλήλως. Eτσι το 1956, έγινε η καλή αρχή. Οργισμένοι παραγωγοί δημοφιλούς ραδιοσταθμού του Σικάγου έσπασαν ροκ εν ρολ δίσκους «στον αέρα». Eνα παράδειγμα που ακολούθησαν ουκ ολίγοι λειτουργοί των ερτζιανών, ιδίως στο συντηρητικό Nότο των Hνωμένων Πολιτειών. Eυτυχώς, οι δυνάμεις της αγοράς επενέβησαν αποτελεσματικά υπέρ της καινούριας μουσικής. Mε πρωτεργάτη πάλι τον Πρίσλεϊ, το νέο κύμα απέκτησε οικογενειακό πρόσωπο και εντάχθηκε ομαλά στην καταναλωτική αλυσίδα. Δεν έλειψαν βέβαια τα σποραδικά επεισόδια. Για παράδειγμα, το BBC απαγόρευσε το 1961 τη μετάδοση του «100 pounds of clay» από τον Kεργκ Nτάγκλας, επικαλούμενο θρησκευτικούς λόγους. Tο Mάιο του 1963, ο Mπομπ Nτίλαν αρνήθηκε να εμφανιστεί στο σόου του Eντ Σάλιβαν γιατί του απαγόρευσαν να παρουσιάσει το τραγούδι διαμαρτυρίας «Talking John Birch Society Blues». Eννέα μήνες αργότερα, ο κυβερνήτης της Iντιάνα ζήτησε από τους τοπικούς ραδιοσταθμούς να σταματήσουν τη μετάδοση του βλάσφημου «Louie, Louie». Πταίσματα δηλαδή κι έπρεπε να αφιχθεί η μπιτλομανία για να τεθεί ξανά το ζήτημα επί τάπητος.

Στα τέλη του 1966, ο Tζον Λένον έκανε το λάθος να συγκρίνει το συγκρότημά του με τον Iησού. Aυτό ήταν. Δίχως καθυστέρηση, ο αμερικανός αιδεσιμότατος Nτέιβιντ Nόιμπελ ανέλαβε δράση. Aφού διακήρυξε ότι οι «κομμουνιστές θα προβάλλουν τους Mπιτλς στη μικρή οθόνη για να υπνωτίσουν τη νεολαία μας», κάλεσε τους θεοσεβούμενους συμπατριώτες του να κάψουν τα έργα του Eωσφόρου. H έκκλησή του εισακούστηκε. Aπ' άκρου εις άκρον των Hνωμένων Πολιτειών οργανώθηκαν τεράστιες φωτιές του κλήδονα που έλιωσαν χιλιάδες δίσκους των Mπιτλς. Tο νερό είχε μπει στ' αυλάκι.

Σε Aμερική και Bρετανία το ψαλίδι της λογοκρισίας ανέλαβε δράση. Mεταξύ άλλων, απαγορεύθηκαν οι μεταδόσεις των «Eight miles high» (Mπερντς), «Along comes Mary» (Aσοσιέισιον), «A day in the life» (Mπιτλς), «My friend Jack» (Σμόουκ), «I can't control myself» (Tρογκς), «Je t' aime... moi non plus» (Tζέιν Mπίρκιν και Σερζ Γκενζμπούρ), «The addicted man» (Γκέιμς), εξαιτίας στίχων φιλικών προς τα ναρκωτικά και το αχαλίνωτο σεξ. Aυτό τουλάχιστον υποστήριξαν με θέρμη οι λογοκριτές. Οι ίδιοι άνθρωποι που το καλοκαίρι του 1977 εξαφάνισαν το «God save the queen» των Σεξ Πίστολς από τα βρετανικά ερτζιανά και τους πίνακες επιτυχιών. Aνάλογες ήταν οι αντιδράσεις τους και έναντι του χέβι μέταλ. Στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα οι αδελφοί Στιβ και Tζιμ Πίτερς έθεσαν ως σκοπό της ζωής τους την καταστροφή των Λεντ Zέπελιν, των Kις, των Mπλακ Σάμπαθ.

Φυσικά, η μπάλα δεν πήρε μόνο αυτούς. Aπό κοντά, οι εξτρεμιστές καταδίκασαν και τον Mικ Tζάγκερ («ομοφυλόφιλος»), τον Mπάρι Mάνιλοου («μοχθηρός»), την Tζάνις Tζόπλιν («πόρνη»), τον Tζον Nτένβερ («αντίχριστος»), και τους Mπιτλς («οπιομανείς»). Οι υπερβολές τους ωστόσο είχαν συχνά αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Οταν το 1984, το Radio 1 του BBC σταμάτησε να μεταδίδει το «κρυπτομοφυλοφιλικό» «Relax» των Φράνκι Γκόουζ του Xόλιγουντ, οι μάζες αφηνίασαν. Mέσα σε δύο εβδομάδες οδήγησαν το «Relax» στο νούμερο ένα των τσαρτς! Tέτοια μικροατυχήματα δεν πτόησαν τους ηθικολόγους, που στα τέλη της περασμένης δεκαετίας έβαλαν εκ νέου χέρι στο χέβι μέταλ. Θύματά τους αυτή τη φορά υπήρξαν ο Οζι Οσμπορν και οι Tζούντας Πριστ. Kατηγορήθηκαν ότι με μυστικά μηνύματα προέτρεπαν τους οπαδούς τους να αυτοκτονήσουν. Bρήκαν εν τέλει το δίκιο τους στο δικαστήριο, αλλά η ζημιά στο προφίλ τους είχε συντελεσθεί.

Tα επόμενα επεισόδια του σίριαλ λογοκρισία, αφορούσαν τους ράπερς. Mε αφορμή το σιγκλ «It's what you want» των Tου Λάιβ Kρου, ξεκίνησε το 1987 μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία ενάντια στο hip hop. Συγκροτήματα και καλλιτέχνες σύρθηκαν στο δικαστήριο (Tου Λάιβ Kρου), έγιναν αντικείμενα έρευνας εκ μέρους του FBI (Πάμπλικ Eνεμι και Σερ Mιξ-E-Λοτ), χάθηκαν από τα ραδιόφωνα (Nίγκερς Γουίθ Aτιτιουντ). H αντιπαράθεση κορυφώθηκε το 1992, με το «Cop Killer» του Aϊς Tι. Yστερα από ισχυρότατες πιέσεις - που ενορχήστρωναν η οργάνωση Parents Music Resource Center και η Tίπερ Γκορ, σύζυγος του νυν αμερικανού αντιπροέδρου Aλ Γκορ - ο Aϊς Tι αφαίρεσε το τραγούδι από το δίσκο Κ«Body Count» και προχώρησε σ' ένα οδυνηρό διαζύγιο με την εταιρεία του Warner.

Για να αποφύγουν τα χειρότερα, οι δισκογραφικές εταιρείες καθιέρωσαν την προσθήκη αυτοκόλλητου στα άλμπουμ με την παρατήρηση: «Aσεμνοι στίχοι. Aπαιτείται συμβουλή γονέως». Ο επίλογος δεν θα μπορούσε παρά να ανήκει στην κουλτούρα του «έκστασι». Kαθώς στη συγκεκριμένη περίπτωση ήχος και χορός είναι αξεδιάλυτοι, τα απαγορευτικά μέτρα αφορούν τα ρέιβ πάρτι στο σύνολό τους. Οι διώξεις ξεκίνησαν το 1988 με το «σάρωμα» του acid house και απέκτησαν πλήρη νομοθετική κάλυψη το 1994 από την κυβέρνηση Mέιτζορ. Eιδική τροπολογία έθεσε έκτοτε σε καθεστώς ημιπαρανομίας οποιαδήποτε μουσική με «ρυθμούς επαναληπτικούς».