Σχόλια

jorge: «Αισθάνομαι τυχερός που η καριέρα μου κρατάει τόσο πολύ», είχε πει ο Μπάρι Γουάιτ σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του το 1999, όταν γιόρταζε τα σαράντα του χρόνια στη σκηνή της σόουλ μουσικής. «Δεν ξέρω αν είναι η μουσική ή οι στίχοι μου, αλλά γνωρίζοντας αρκετά καλά τη μουσική βιομηχανία και τον τρόπο που λειτουργεί, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η καριέρα μου τελικά υπήρξε πολύ πιο μακροχρόνια από όσο περίμενα».



Ο Μπάρι Γουάιτ σε φωτογραφία του 1975, με τη σύζυγό του Γκλοντίν
Τελικά, η καριέρα του μεγάλου τραγουδιστή της σόουλ διακόπηκε την Παρασκευή, όταν πέθανε στα 58 του χρόνια σε ένα νοσοκομείο του Λος Αντζελες. Ο θρυλικός τραγουδιστής νοσηλευόταν εκεί από τον Σεπτέμβριο, πάσχοντας από νεφρική ανεπάρκεια και περιμένοντας να βρεθεί το κατάλληλο μόσχευμα ώστε να προχωρήσει σε επέμβαση.

Γεννημένος στο Γκάλβεστον του Τέξας, ο Μπάρι Γουάιτ μετακόμισε μαζί με τη μητέρα του στο Λος Αντζελες όταν ήταν έξι μηνών. Μεγάλωσε στα γκέτο των μαύρων, ανάμεσα στις συμμορίες και το εμπόριο ναρκωτικών, και στα δεκάξι του πέρασε και από τις φυλακές για κλοπή ελαστικών αυτοκινήτων από μια μάνδρα, ενώ ο αδερφός του Ντάριλ δολοφονήθηκε σε ανταλλαγή πυροβολισμών σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ συμμοριών.

Ο Γουάιτ ξέφυγε από τη μοίρα των κατοίκων του γκέτο χάρη στη μουσική. Η μητέρα του, πιανίστρια, του έμαθε να παίζει και να συνθέτει μουσική και από το 1965 άρχισε να ηχογραφεί προσωπικά άλμπουμ. Η κορυφαία στιγμή της πορείας του ήταν η δεκαετία του '70, με τις κλασικές του επιτυχίες όπως το «Can't Get Enough Of Your Love Baby», «Never, Never Gonna Give You Up», όπου έξι φορές τα τραγούδια του ήταν μέσα στα δέκα πρώτα του καταλόγου επιτυχιών των ΗΠΑ. Από το 1974 είχε προχωρήσει σε μποϊκοτάζ των βραβείων Γκράμι, θεωρώντας ότι είχε αδικηθεί, επειδή εκείνη τη χρονιά η επιτροπή είχε επιλέξει ως καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη την Μπέτι Μίντλερ αντί για τον ίδιο. Το 2000, όμως, δέχτηκε τελικά δύο Γκράμι για το άλμπουμ του «Staying Power».

Τα κομμάτια του, άκρως ερωτικά, είχαν προκαλέσει την οργή των συντηρητικών της εποχής, οι οποίοι υποστήριζαν ότι η μουσική του προωθεί τη διαστροφή στο σεξ. Ο ίδιος υποστήριζε ότι τα τραγούδια του μιλούν «για την αγάπη και το σεβασμό προς το αντικείμενο του πόθου. Τα τραγούδια μου δεν μειώνουν τη γυναίκα, ούτε την ευτελίζουν· αντίθετα την κάνουν να νιώθει ξεχωριστή, άνετη και γιατί όχι λίγο παιχνιδιάρα».

Ο Γουάιτ, άλλωστε, είχε παντρευτεί δύο φορές, έκανε οκτώ παιδιά και πολλά εγγόνια και στην ιδιωτική του ζωή ήταν ένας απλός οικογενειάρχης. «Ολοι πιστεύουν για μένα ότι περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου με σεξ και ναρκωτικά», έλεγε στις συνεντεύξεις του, «αλλά το μόνο που κάνω είναι να απομονώνομαι σπίτι μου και να παίζω με τα παιδιά μου».

Από τη δεκαετία του '80 και μετά, με την υποχώρηση της χορευτικής μουσικής, ο Γουάιτ συνέχισε την πορεία του χωρίς μεγάλες επιτυχίες. Στη δεκαετία του '90, το «The Icon Is Love» γίνεται πλατινένιο, ενώ ο Γουάιτ έγραψε την αυτοβιογραφία του. «Το βιβλίο μου», έλεγε ο ίδιος, «αναφέρεται στα μαθήματα που πήρα από τη ζωή και τα εμπόδια που ξεπέρασα και με έκαναν πιο δυνατό. Πιστεύω ότι οι νέοι άνθρωποι που θα το διαβάσουν θα καταλάβουν πώς κατάφερα να χαράξω την πορεία μου και να συνειδητοποιήσουν ότι είναι η μοίρα τους είναι στα δικά τους χέρια».

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Nicole: O Ntalaras einai enas megalos tragoudistis pou exei prosferei polla stin Kypro mas kai tou xrwstame tin agapi, to sebasmo kai tin ektimisi mas. Oti kai na pw giauto ton anthrwpo einai liga..kai thelw na pw ston Pavlo Kastana ena megalo mpravo pou exei asxolithei mauto to ksexasmeno thema, simfwnw mazi tou apolita..distixws zoume sena kosmo gemato kakia kai fthono alla auto den prepei na mas empodizei apo tou na proxwrame mprosta ..iparxei kai Theos pou oloi ligo i poli ton exoume ksexasei..nanai pantote kala o Giwrgos Ntalaras kai euxomai sto mellon kai alloi tragoudistes na asxolithoun me to thema tis Kyprou..kai telos thelw na euxaristisw ton Pavlo gia to arthro tou giati thimise se olous mas oti iparxei akomi anthrwpia stis meres mas

gate: Νίκο, έχω έναν λόγο παραπάνω να μην είμαι αντικειμενική στην κρίση μου, ειδικά για τους στίχους σου αυτούς. Η αλήθεια είναι πως γνωρίζοντας αρκετά από εκείνα που κρύβεις πίσω από το νόημά τους, τους εκτιμώ τελείως διαφορετικά από κάποιον ίσως που δεν τα γνωρίζει.
Έστω όμως...Από αυτήν την οπτική, έχω δύο παρατηρήσεις:
- γνωρίζοντας τι εννοείς σε κάθε λέξη σου, τους θεωρώ εξαιρετικούς, για τη σύλληψη και τον τρόπο, με τον οποίο αποδίδεις τα νοήματα
- είναι όμως τόσο πολύ γρίφος η γραφή σου, για όσους δεν ξέρουν τι εικόνες και παραστάσεις έχεις εσύ στο μυαλό σου, που ίσως να τους αδικήσουν ή να τους θεωρήσουν σκόρπιες λέξεις.

Κάποιες φορές, εκφράζοντας κάτι πολύ δικό μας, σίγουρα όχι μόνο δυσκολευόμαστε να το αποδώσουμε κατανοητά στους υπολοίπους, αλλά δεν το έχουμε και πολλή ανάγκη...
Ξεχνάμε όμως, ότι δεν έχουμε εμείς και μόνο το προνόμιο των συναισθημάτων μας. Πολλοί μπορεί να αισθάνονται σαν κι εμάς κι είναι πραγματικά πολύ σημαντικό για όλους μας, διαβάζοντας τα λόγια κάποιου, να μπορούμε μέσα στην πρωτότυπη για εμάς γραφή του, να βρίσκουμε δικά μας συναισθήματα και σκέψεις.
Κι όταν επιλέγουμε μάλιστα να δημοσιεύουμε στίχους ή λόγια μας, πρέπει για λίγο να βασανιστούμε ώστε κάποια σημεία της γραφής μας, που για μας ή για τους λίγους που μας ξέρουν να είναι μεν απόλυτα κατανοητά, να γίνουν κατανοητά και στους υπολοίπους. Αυτό δεν είναι ανάγκη να γίνεται "σκοτώνοντας" τον συμβολισμό, τον οποίο, όπως φαίνεται, πολύ αγαπάς. Ακόμα και ο συμβολισμός πρέπει να κατευθύνει όμως τη σκέψη μας σε σαφείς δρόμους, όχι να μας περιορίζει αλλά να μας κάνει στο τέλος της ανάγνωσης να σκεφτόμαστε "...ναι, πράγματι, αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσεις αυτό το συναίσθημα..., ο ακριβής συμβολισμός...".

Είμαι σίγουρη, πως αν κάποια σημειά της γραφής σου είχαν αυτήν την παραπάνω καθαρότητα (και το λέω πάντα, γνωρίζοντας τι εννοείς πίσω από τις λέξεις σου, όπως εσύ μου το έχεις εξηγήσει), τότε ο αναγνώστης τους δε θα έλεγε απλώς "πολλή όμορφη εσωτερική γραφή" αλλά "πολλή όμορφη γραφή και πρωτότυπη απόδοση των νοημάτων"

gate: Πολυ ενδιαφέρουσα αυτή η εκδοχή μουσικής έκφρασης, πραγματικά Tanya και θεωρώ ότι και το σχόλιο του Yianni είναι πολύ σημαντικό.
Βέβαια δύσκολα θα μπορούσε η μουσικη να προσδιοριστεί ως το ηχητικό αποτέλεσμα που παράγεται από συγκεκριμένες πηγές. Και λέω "δύσκολα" για να μη χρησιμοποιήσω τη λέξη "άδικα". Αν υπάρχει κάποιος περιορισμός ή καλύτερα κάποιο κριτήριο για να αποδώσουμε σε κάποιο άκουσμα τον όρο "μουσική", αυτό θα ήταν κατά βάση ο ρυθμός και η μελωδία, αλλά και η αρμονία, μεγέθη που από την αρχαιότητα, σε κάθε λαό, αποτελούσαν το κριτήρια και τα βοηθήματα δημιουργίας μιας μουσικής. Το άκουσμα δε αυτής της μουσικής μπορεί κατ' αυτόν τον τρόπο να παράγεται από οποιαδήποτε πηγή, χωρίς περιορισμό, εφόσον πάντα τηρούντα τα παραπάνω κριτήρια.
Κάποιοι αποσπασματικοί ήχοι που παράγονται από τη φύση, μόνοι τους ίσως να μην μπορούν πράγματι να θεωρούνται "μουσική". Αυτό όμως ισχύει και για κάθε ήχο αποσπασματικό που μπορεί να παραχθεί από ένα όργανο. Το άκουσμα ένος ήχου που αντιστοιχεί για παράδειγμα σε κάποιον φθόγγο, παραγόμενο από ένα όργανο, μόνο του αυτό καθεαυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί μουσική. Όταν όμως ενσωματωθεί στο μέλος της φράσης μιας μουσικής περιόδου, που ανήκει περαιτέρω και αυτή σε ένα μουσικό κομμάτι, τότε έχει ήδη υποστεί την ευεργετικη επίδραση του ρυθμού και έχει γίνει κομμάτι της παραγόμενης μελωδίας, φτιάχνοντας "μουσική".
Η φύση παράγει ήχους ασφαλώς, είτε, όπως είπες Yianni, μέσω του θροϊσματος των φύλων, είτε μέσω του κελαρίσματος των νερών, είτε μέσω του συριγμού του αέρα και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που αναγνωρίζουμε συγκεκριμένους τόνους από το άκουσμά τους. Δύσκολα κι εγώ θα ονόμαζα, έτσι εκ πρώτης όψεως, όλα αυτά ως μουσική, όμως η ενσωμάτωσή τους, στο βαθμό και στο μέτρο που μπορούν να παράγουν ήχο σε συγκεκριμένη τονικότητα, μέσα σε μια μελωδία, της οποίας η δημιουργία υποβοηθείται και από άλλα μέσα, τότε στο ενιαίο αυτό σύνολο, μπορούν να γίνουν κομμάτι μουσικής. Και ασφαλώς ο ήχος της πέτρας, εν προκειμένω, μπορεί πολύ όμορφα να χρησιμεύσει σε αυτό το έργο.
Μην ξεχνάμε επίσης πως τα υλικά της φύσης μπορούν σχεδόν αυτούσια και χωρίς την υποβοήθηση ολοκληρωμένων μουσικών οργάνων, να παράγουν μόνα τους μουσικη. Αυτό συμβαίνει για παράδειγμα στις καμπάνες. Να σημειώσουμε πως ο ήχος που παράγουν τα μέταλλα αυτά μπορεί να είναι τελείως διαφορετικός, ανάλογα τόσο με το πάχος όσο και με το γενικότερο μέγεθός τους. Σε μεγάλα κωδωνοστάσια, χρησιμοποιούν πολλών ειδών καμπάνες, όπου ή καθεμιά παράγει ήχο σε διαφορετικό ύψος και όλες μαζί μπορούν διαδεχόμενες η μία την άλλη να διαμορφώσουν μια μουσική κλίμακα, η οποία μπορεί να χρησιμεύσει στη δημιουργία μουσικής. Κάθε καμπάνα δηλαδή παίζει κατά κάποιο τρόπο το ρόλο ενός μουσικού φθόγγου, μιας νότας. Γι' αυτό και συχνά, ακόμα και σήμερα, ακούμε ιδίως σε μοναστήρια, όπου έχουν μεγάλα κωδωνοστάσια, να "παίζονται" μέσω των καμπάνων, μέλη βυζαντινά.

yiannisyiannis: Αγαπητή Tanya, σε ευχαριστούμε για το άκρως ενδιαφέρον άρθρο σου. Βεβαίως δεν έχω ακούσει το CD το οποίο περιγράφεις και στο δικτυακό τόπο που μας προτείνεις δεν έχουν δυστυχώς φροντίσει για να υπάρχει κάποιο έστω και σύντομο ηχητικό δείγμα, έτσι ώστε να έχουμε άποψη. Λαμβάνοντας όμως αφορμή από το άρθρο σου, θα ήθελα να εκφράσω τον εξής προβληματισμό. Τελικά τι είναι μουσική; Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε οποιοδήποτε ηχητικό γεγονός ως μουσική, μόνο και μόνο αν αυτό μας τέρπει ή μας ικανοποιεί αισθητικά; Ή μήπως θα πρέπει να οριοθετήσουμε τη μουσική ως το ηχητικό αποτέλεσμα που παράγεται αποκλειστικά από συγκεκριμένες πηγές; Για παράδειγμα, οι ήχοι που παράγονται από τα μουσικά όργανα, οι νότες δηλαδή, έχουν το εξής χαρακτηριστικό, είναι (θα χρησιμοποιήσω αναγκαστικά έναν όρο της φυσικής) ημιτονοειδείς ταλαντώσεις. Τέτοιοι ήχοι δεν υπάρχουν στη φύση. Πολύ σπάνια, από τυχαία κρούση δύο μετάλλων μπορεί να παραχθεί στιγμιαία μια μουσική νότα. Όλοι οι άλλοι ήχοι όπως το θρόισμα των φύλλων, το κελάρυσμα του νερού κλπ. μπορεί να μας ευχαριστούν, αλλά δεν είναι μουσικές νότες. Από τις αρχές του εικοστού αιώνα, αρκετοί νεωτεριστές μουσικοί, άρχισαν να χρησιμοποιούν και άλλες ηχητικές πηγές, πέραν των μουσικών οργάνων. Ένας διάσημος σύγχρονος μουσικολόγος, μου διαφεύγει δυστυχώς το όνομά του, χρησιμοποίησε ένα καινούριο δικό του όρο, για να περιγράψει αυτή τη νέα μουσική, που παράγεται από μη συμβατικά μουσικά όργανα. Την ονόμασε «Κροτική» τέχνη, υποδηλώνοντας έτσι την επεξεργασία ήχων και κρότων, που έχει ως στόχο ένα αισθητικό αποτέλεσμα. Τελικά ο κάθε χαρακτηρισμός, εναπόκειται μάλλον σε υποκειμενικά κριτήρια.

jorge: Ναι, αυτά αφορούν μόνο τους Αμερικάνους. Εμείς δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα... ακόμη :)

Πάντως είναι πολύ σημαντικό το θέμα γιατί αν περάσει η πολιτική της RIAA και καταδικαστούν πολίτες, τότε σίγουρα θα γίνει το ίδιο με τον καιρό και εδώ.

Τέλος, κατά τη γνώμη μου η πειρατεία στο θέμα της μουσικής δεν θα πάψει να υφίσταται. Υπάρχουν πολλοί τρόποι ανταλλαγής αρχείων μουσικής, οι οποίοι λόγω της αρχιτεκτονικής και της ευελιξίας του Internet, θα εξακολουθούν να παρέχουν "παράνομο" υλικό για πολλά χρόνια ακόμη.

stefke: nai ontos,isxyoun ola auta.alla....
exoun xanaginei prospatheies sto parelthon katapolemisis tou fainomenou (epoxi napster) kai to apotelesma itan na fountonei akomi perissotero i diadiktyaki antallagi arxeion kai idiaiteros mousikis.
episis...
nomizo oti to thema afora kyrios tin ameriki kai poli ligotero i' sxedon katholou tous elines xristes....
opote....
be happy kai synexeiste to download
;-)

Elen: Τί να πω, yanni, πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μας γράφεις!! Πολύ χαίρομαι που υπάρχουν "ψαγμένα" άτομα σ'αυτόν τον "ιστοχώρο" και μαθαίνουμε έτσι πολύ αξιόλογα πράγματα!

yiannisyiannis: Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο που μας παρέθεσες Γιώργο. Είναι γεγονός ότι πολλοί μεγάλοι λαϊκοί δημιουργοί είχαν τραγικό τέλος. Στον μακρύ κατάλογο θα προσθέσω δύο ακόμη γίγαντες του ρεμπέτικου τραγουδιού.

Ο Γιάννης Παπαϊωάννου, σκοτώθηκε αρχές του ’70 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ξημερώματα ενώ επέστρεφε στο σπίτι, από το κέντρο που έπαιζε. "Πριν το χάραμα μονάχος" ξεκίνησε όντως ο Γιάννης Παπαιωάννου το ταξίδι του στην απέραντη αιωνιότητα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Ο Παπαιωάννου είναι μοναδική περίπτωση στο χώρο του ρεμπέτικου τραγουδιού, διότι δεν έγραψε ούτε ένα πονηρό κομμάτι, με άμεση ή έστω κρυφή αναφορά στα ναρκωτικά. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, όταν στη δεκαετία του ’30 εφαρμόστηκε η μεταξική λογοκρισία και το μπουζούκι πέρασε στην παρανομία, ο Παπαιωάννου αγανάκτησε. Έτσι πήρε την απόφαση να επισκεφτεί τον διευθυντή ασφαλείας Αθηνών, για να τον πείσει ότι το μπουζούκι και τα ρεμπέτικα δεν είναι απαραίτητα πονηρά. Και όντως αφού τον συνάντησε και του έπαιξε μερικά από τα τραγούδια του, ο αρχιασφαλίτης ενθουσιάστηκε κι έκτοτε επέτρεπε ειδικά στον Παπαιωάννου να εμφανίζεται και να παίζει νόμιμα. Θα μου επιτρέψετε να καταθέσω και μια προσωπική εμπειρία του πατέρα μου. Όταν ήταν στρατιώτης ο πατέρας μου κι αδερφός του στο ναυτικό, πρόλαβαν τον Παπαιωάννου, που έπαιζε σε κάποιο μαγαζί στον Πειραιά. Με μερικές δεκάρες στην τσέπη κάθισαν να πιουν λίγο κρασί κι όταν αργότερα ήρθαν στο κέφι, ζήτησαν από τον Παπαιωάννου ένα ζεμπέκικο παραγγελιά, για να χορέψουν. Εκείνος, όταν τους είδε με τις στολές και κατάλαβε ότι ήταν....στεγνοί, τους συμπόνεσε. Παρόλο που δεν είχαν την απαιτούμενη "χαρτούρα" για την ορχήστρα, ο Παπαιωάννου όχι μόνο τους έκανε τη χάρη, αλλά όταν κάποιοι άλλοι θαμώνες του κέντρου σηκώθηκαν για να χορέψουν κι εκείνοι, ο Παπαιωάννου τους παρακάλεσε να σταματήσουν, γιατί αυτό το τραγούδι ήθελε να το παίξει αποκλειστικά για τα ναυτάκια. Φανταστείτε πως θα αντιδρούσαν σήμερα κάποιες φίρμες σε μια τέτοια περίσταση.... Πηγαίος και αγνός άνθρωπος ήταν λοιπόν ο μεγάλος Γιάννης Παπαιωάννου, χωρίς το κόμπλεξ του βεντετισμού και άφησε κληρονομιά πίσω του μια πλουσιότατη ανθολογία, όχι μόνο ρεμπέτικων αλλά και εξαιρετικών παραδοσιακών τραγουδιών.

Η τραγικότερη όμως φιγούρα όλων, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι ο Ανέστης Δελιάς, γνωστός και με το παρατσούκλι "Αρτέμης". Η ιστορία του ρεμπέτικου θα ήταν σίγουρα διαφορετική, αν ο Δελιάς δεν έφευγε τόσο νέος. Ο Δελιάς ήταν μέλος της ξακουστής "Τετράδας του Πειραιά", μαζί με τους Βαμβακάρη, Μπάτη και Παγιουμτζή. Το παίξιμό του, με την εφευρετικότητα και τα πλούσια ποικίλματα επηρέασε πολλούς μεταγενέστερους, με κορυφαίο το Βασίλη Τσιτσάνη. Ο Δελιάς για κακή του τύχη, έμπλεξε με κάποια γυναίκα, η οποία ήταν ναρκομανής. Αυτή η ακατονόμαστη λοιπόν, για να τον ελέγχει, αποφάσισε να τον εξαρτήσει κι εκείνον από την κόκα και την πρέζα. Επειδή ο Δελιάς ήταν αρνητικός σε αυτές τις ουσίες, η εν λόγω "κυρία" σοφίστηκε το εξής τέχνασμα. Πήρε μια κόλλα χαρτί, τη δίπλωσε σαν χωνί και την ώρα που ο Δελιάς κοιμόταν, φυσούσε κόκα στα ρουθούνια του. Το παιχνίδι ήταν στημένο και συνεπώς το αποτέλεσμα αναπόφευκτο. Μάταια αγωνίστηκε ο Μπάτης για να τον βοηθήσει να ξεκόψει από τις κακές παρέες και τις θανατηφόρες συνήθειες. Ήταν ήδη πολύ αργά, ο Δελιάς βυθιζόταν αργά σε ένα τέλμα, που ήξερε κι ο ίδιος ότι στο τέλος θα τον κατάπινε. Δεν είχε το κουράγιο ν’ αντισταθεί. Το τραγούδι του "Ο πόνος του πρεζάκια" ήταν προφητικό για το τέλος του. Ο Δελιάς εξαρτήθηκε από την κόκα και στη συνέχεια από την πρέζα και πέθανε, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής στο δρόμο, σε ηλικία 35 ετών.

pianistas: ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ.ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ.ΒΕΒΑΙΑ Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ,ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΡΥΘΜΟΥ.ΤΑ ΠΕΡΙ ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΕΡΤΑΜΠ ΕΚΛΕΙΣΕ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΜΑΤΑ(ΦΩΝΗ-ΠΑΡΟΥΣΙΑ-ΤΡΑΓΟΥΔΙ).Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΛΑΡΙΝΟ-ΒΙΟΛΙ-ΛΑΟΥΤΟ......