Ημερολόγιο

"Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας
αγάπη μου μικρή να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί...."

Αλήθεια αυτός δεν είναι ο παράδεισος;
Τι άλλο θα μπορούσε να είναι σε αυτό τον κόσμο;

Και πως οι τελευταίοι στίχοι του τραγουδιού μου θυμίζουν τις λέξεις από το ομορφότερο ερωτικο ποιήμα, το μονόγραμμα δηλαδή του Οδυσσέα Ελύτη;

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος, στόν Παράδεισο

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.

Τυχαίο;
Επιτηδευμένο;
Αστοχία δικιά μου;

Αλλωστε, τι άλλο είναι η καρδιά από ένα όργανο που μεταφράζει το θόρυβο σε μουσική και το χάος σε τάξη; Σε μια μυστηριώδη τάξη;

Ένα τραγούδι που μας βυθίζει σε μια γλυκιά μελαγχολία,
το ημερολόγιο μιας αγάπης...
το τέλος μιας αγάπης ...
Ένα από τα τραγούδια που αγαπάμε, σιγοτραγουδάμε και σκεφτόμαστε κάθε βράδυ που έχει όμορφο μελαγχολικό φεγγάρι....



Ημερολόγιο
Συνήθεις Υποπτοι
Μουσική/Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπό μου με τα δυο σου χείλια
ν' αφήσεις μιαν ανάσα στη ζωή μου

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει
καπνό και πυρετό στο γυάλινο το κύμα τ' άρωμά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστή
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει ερωτευμένο το νερό

Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου
εγώ για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχώνη τ' ουρανού κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω
εγώ σαν αλμυρό νερό στους ώμους και στον ακριβό σου το λαιμό
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί με περιμένει για να μου λιμάρει το σχοινί

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου
που λένε είναι οι κορφές του παραδείσου

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια
δεν υπάρχει αυτή η στεριά μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε
γι' αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου

Και μπροστά από τους κολασμένους περνάω
εγώ σα μια σκιά που σεργιανάει στον Άδη τη δικιά σου μυρωδιά
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας
αγάπη μου μικρή να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί....