Γεννήθηκες μες στη μοναξιά

Γεννήθηκες μια νύχτα
μες στη μοναξιά.
Κατάρα,
κανείς να μη σε αγαπά.

Χάδι τρυφερό δε σ’ άγγιξε,
φιλί γλυκό δε γεύτηκες,
όμορφα λόγια δεν άκουσες
και της Αγάπης τη ζεστή αγκαλιά δεν έζησες.

Κι όταν το χέρι έτεινες
κάποιου άλλου να κρατήσεις
να σηκωθείς στο φως να περπατήσεις.
Μαχαίρι σου καρφώσανε
πίσω για να γυρίσεις.
Στους ίδιους δρόμους,
τους έρημους και σκοτεινούς
πάλι εκεί να βαδίσεις.

Αίμα, δάκρυ και πόνος
αυτά είναι τα δώρα για ‘σένα.
Κι η μοναξιά – εσύ.
Μόνη στη ζωή, για πάντα.
Μόνη και μετά απ’ αυτή.