Λογική και Φαντασία

Δύσκολη η βραδιά που πέρασε, συντροφιά με το εγώ μου, τον πονηρό εαυτό μου.
Τη μια στιγμή τον βλέπω σαν εχθρό, και την άλλη σαν φίλο.
Το τσιγάρο μόνιμη συντροφιά… Στην καύτρα του βλέπω το χαμόγελο μου
Ο μονόλογος δεν λέει όμως να σταματήσει.
Από την μία, “τι ζητάς παραπάνω;” από την άλλη “μιλάς και εσύ που είσαι στους τυχερούς”.
Μονόλογος κι όμως γύρω μου σιωπή. Η φαντασία με τη λογική,
o εχθρός και ο φίλος που κρύβω μέσα μου, ανοίξανε κουβεντούλα,
εγώ απλά χαμογελάω. Καπνίζω και βυθίζομαι με κύματα στις σκέψεις μου,
στους ειρμούς που μοιάζουν με ομίχλη που προσπαθεί να διαλύσει ο ήλιος.
Παίζω κρυφτό. Συμφωνώ, μια με τη λογική και μια με την φαντασία.
Φτιάχνω το ιδανικό, τον δικό μου κόσμο, που μέσα από τα λάθη μου έμαθα,
έτσι λέω, πως θα τον κάνω καλύτερο.
Διάλειμμα, κενό στην σκέψη και τον ειρμό μου, με το τσιγάρο κάνω κύκλο,
σιγοψιθυρίζω ένα αγαπημένο τραγούδι, “ όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα
τα ίδια μένουν…”
Η ομίχλη του καπνού έχει παγώσει όλα τα θέλω μου, χωρίς χρώμα, παράξενα, χωρίς καν οσμή κάτι σαν την συνήθεια.
Η λογική αναθαρρεύει, φωνάζει “ να σταματήσω να καπνίζω, κακό μου κάνει”,
η φαντασία από την άλλη μου μιλάει όμορφα, έξυπνα, “ ευκαιρία “ μου λέει,
“ σχημάτισε την μορφή αγαπημένου προσώπου που θα ήθελες να είναι τώρα εδώ,
μαζί σου, συντροφιά στον παραλογισμό σου, στο αδιέξοδο σου. Εξάλλου αν βρεθείς
σε μονόδρομο γύρισε πίσω, μην ζητάς να περάσεις από την άλλη πλευρά, δεν ξέρεις
τι είναι, πάρε μόνο τον δρόμο της επιστροφής, βρες τα γνωστά μονοπάτια, με ανθρώπους που τουλάχιστον εσύ πιστεύεις ότι σ’ αγαπούν”.
Μπερδεύτηκα… Η φαντασία μιλάει με λογική…
Θα κάνω το ταξίδι και αν θα βρω αδιέξοδο θα γυρίσω πίσω όμορφα κι απλά.
Λογικά μου μοιάζουν όλα , βιάζομαι να συμφωνήσω μαζί της.
Η λογική ρίχνει την τελευταία της κουβέντα, το κρυφό της χαρτί,
εξάλλου ανέκαθεν αυτή η Κυρία πάντα μου μιλούσε τελευταία, και πάντοτε
θυμάμαι που της έλεγα “Κυρία μου είσαι η Αρετή μου” ή θυμάμαι που πολλές
φορές της φώναζα “ Κυρία μου αναθεώρησε αμέσως”.
Η φωνή της είναι δυνατή, καθαρή και με νευριάζει παντα όταν έχει δίκιο.
Την ακούω να μου λέει, “ Ωραία όλα αυτά, αλλά θυμήσου, τις φορές, τις στιγμές
που έφευγες για λίγο, από κάποιον φίλο, από μια αγάπη και στα μισά της διαδρομής
γύριζες πίσω, για να ζητήσεις μια συγνώμη, να δεχτείς μία, και πες μου αν τότε η καρδιά σου δεν ήταν γεμάτη ομίχλη. Το ν’ αλλάξεις την διαδρομή σου προϋποθέτει
πολλά και ασήκωτα βάρη, μοναξιά και λήθη, κρύα χαμόγελα, άδεια δωμάτια και
νοσταλγία. Το ξέρω πως χωρίς την φαντασία δεν ζεις, απλά υπάρχεις… Αλλά σκέψου
πως όταν εγώ, ζω, μαζί με την φαντασία συνυπάρχεις, σ’ έναν κόσμο, τον δικό σου,
και δεν υπάρχεις απλά σ’ έναν κόσμο κάποιων άλλων”…