Κώστας Μπραβάκης

Η πρώτη επαφή που είχα με τη μουσική του ήταν μέσω του δίσκου «Σημύδες, σουίτα για κιθάρα» (Polytropon-Universal 2007), όπου συνθέτει μελωδίες εμπνευσμένες από ποιήματα του ίσως δημοφιλέστερου ποιητή της μπλογκόσφαιρας, του Σωκράτη Ξένου. Μελωδίες που, ενώ δεν αποτελούν μελοποίηση ήδη δοσμένων και αυτοτελών ποιημάτων, έχουν την ιδιότητα να συμπληρώνουν έντεχνα τις χαραμάδες των λέξεων με την αρμονία που ταιριάζει σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Έπειτα, μια σειρά «διαβολικών» συμπτώσεων έφεραν την φίλη μου Βαλεντίνη Παυλίδου να είναι γέννημα θρέμμα της μουσικής του σχολής, να τραγουδά επί σειρά ετών παρέα του σε συναυλίες και όλη την μπάντα να αφήνει για λίγο την Βόρεια Ελλάδα και να εμφανίζεται σε ένα από τις πιο πολυσυζητημένες μουσικές της Αθήνας, το café Alavastron. Εκεί θα παρουσιάσουν τον καινούργιο δίσκο του Κώστα Μπραβάκη με τίτλο «Ο παράδεισος μακριά» (Polytropon-Universal 2007). Πρόκειται για έναν «ηλεκτρισμένο» κύκλο τραγουδιών τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά, έναν ιδιαίτερο τρόπο ανάγνωσης της καθημερινής πραγματικότητας. Παράλληλα θα ερμηνεύσουν μαζί επιλεγμένα ελληνικά σε ιδιαίτερες διασκευές και τραγούδια από την παγκόσμια μουσική δισκογραφία.

Με την ευκαιρία της καινούργιας αυτής κυκλοφορίας και της ζωντανής εμφάνισης ο Κώστας Μπραβάκης μιλάει στο MusicHeaven, δίνοντας ραντεβού στη σκηνή του café Alavastron την Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008.

Μαζί του
ο Σάκης Λάιος στα πλήκτρα και τα πνευστά
ο Παναγιώτης Πείδης στο μπάσο
ο Στέργιος Κόγιας στα τύμπανα
και η Βαλεντίνη Παυλίδου στο τραγούδι


Κύριε Μπραβάκη, πόσο εύκολο είναι για κάποιον που αγαπάει τη μουσική να ζήσει από αυτήν, στην επαρχία ή σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη;

Ευτύχησα να καταφέρω να ζω από τη διδασκαλία της μουσικής κι έτσι να ξεχωρίσω την εργασία απ’ τη δημιουργία. Θυμάμαι όμως ακόμα το ξεκίνημά μου, πόσο άγχος με διακατείχε κάθε φορά που έπρεπε να ισορροπήσω ανάμεσα στην ποιότητα της δουλειάς και στις επαγγελματικές απαιτήσεις. Εύχομαι σε όλους όσους ασχολούνται με τα ίδια πράγματα, να βρουν τρόπο να ξαναγυρίσουν εκεί όπου ξεκίνησαν. Όταν οι μουσική γι’ αυτούς δεν ήταν τίποτε άλλο από μια ευχάριστη ενασχόληση, ένα χόμπι.

Πόσο εύκολο είναι για έναν μουσικό να μοιράζει το ενδιαφέρον του ανάμεσα στη σύνθεση, τις ζωντανές εμφανίσεις και τη διδασκαλία;

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Κακά τα ψέματα, για να ασχοληθεί κανείς με τόσο σημαντικά ζητήματα της μουσικής όπως η σύνθεση, μιλάμε πάντα για τη λόγια μουσική, πρέπει να διαθέτει πολύ χρόνο κι αν είναι δυνατόν να μην εργάζεται κιόλας. Αυτό όμως ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας αφού όλοι μας λίγο πολύ δουλεύουμε απλά για να αγοράσουμε λίγο παραπάνω χρόνο.

Στις συναυλίες σας και στους δίσκους έχουν συμμετάσχει/ συμμετέχουν μαθητές σας ή άνθρωποι που πέρασαν από το Ωδείο σας; Πώς διαλέγετε τους συνεργάτες σας; Πείτε μας δυο λόγια για τους βασικούς σας συνεργάτες.

Άλλο ένα ζήτημα για το οποίο αισθάνομαι τυχερός. Οι συνεργάτες και φίλοι μου, ενώ έχουν υψηλή κατάρτιση, δεν έχουν τα χαρακτηριστικά εκείνα του επαγγελματία που αντιμετωπίζει διεκπεραιωτικά το όλο θέμα, αλλά ζούμε όλοι δημιουργικά μέσα από τις δραστηριότητές μας. Το ευχάριστο είναι ότι οι μαθητές μου είναι σε θέση πια να παίζουν μαζί με το δάσκαλό τους, πράγμα που μου δίνει ιδιαίτερη ικανοποίηση, όπως ο κιθαρίστας Παναγιώτης Πείδης που εκτελεί προσωρινά χρέη μπασίστα και η Βαλεντίνη Παυλίδου που εκτός των άλλων μουσικών δεξιοτήτων της, είναι μια νέα ανερχόμενη τραγουδίστρια. Το συγκρότημα συμπληρώνουν ο Στέργιος Κόγιας στα ντραμς και ο πιανίστας, κλαρινετίστας, εκτελεστής των περισσότερων πνευστών και κρουστών, Σάκης Λάιος.

Κοινότυπο μεν, αλλά ακούμε συνεχώς για μια κρίση στην ποιότητα της μουσικής μας τα τελευταία χρόνια. Αληθές ή ψευδές; Τι πιστεύετε πως μας λείπει;

Να πω ψέματα; Η μουσική και ιδιαίτερα το τραγούδι έχει χάσει το δρόμο του κι από κει που ήταν ο αναγνώστης της καθημερινής ζωής, έχει γίνει γιρλάντα στις φιέστες των φεστιβάλ και των διαγωνισμών τραγουδιού. Όμως μέσα μου βαθιά έχω την πίστη ότι κάτι έχει αρχίζει να αλλάζει, ότι ο κόσμος βαρέθηκε όλη αυτή τη μανιέρα του δήθεν και θ’ αρχίσει να επιζητά κάτι που θα ενώνεται και θα ταυτίζεται μαζί του χωρίς απλοϊκούς συναισθηματισμούς.

Η δισκογραφία αντιπροσωπεύει την μουσική μας θέση ή υπάρχει βαθύτερος πλούτος που δεν αντικατοπτρίζεται στη μουσική μας αγορά;

Βεβαίως και υπάρχει, ένα σωρό άνθρωποι δημιουργούν καθημερινά νέα μουσικά τοπία είτε στο χώρο της λόγιας, είτε σ΄ αυτόν της λαϊκής μουσικής, αλλά τυχαίνει να μην εντάσσονται στην ποδηγετημένη τρέχουσα επικαιρότητα με αποτέλεσμα να βιώνουν τη μοναξιά της αφωνίας.

Στις 17 Μαρτίου θα κατεβείτε με τους μουσικούς σας για μια συναυλία στο Αλάβαστρον. Πείτε μας δυο λόγια γι’ αυτήν, πώς προέκυψε, γιατί σε αυτόν τον συγκεκριμένο χώρο;

Τα Αλάβαστρον είναι ένας χώρος που μου πάει πολύ γιατί είναι παρεΐστικος με ιστορία στα ποιοτικά λάιβ. Ο νονός για την προσέγγιση ήταν ο επίσημος μπασίστας μας ο πολύς Πέτρος Δραγούμης που δυστυχώς λόγω υποχρεώσεών του θα παραμείνει για λίγο ακόμα στη θέση του επίτιμου.

Απ’ ότι ξέρω θα παρουσιάσετε και την καινούργια σας δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Ο παράδεισος μακριά». Πείτε μας δυο λόγια γι’ αυτήν.

Κάποιοι μου λένε ότι αυτός ο δίσκος έχει κάτι το απαισιόδοξο, ότι είναι μελαγχολικός και γκρίζος κι εγώ τους απαντώ ότι αυτά μου υπαγορεύει η πραγματικότητα, δε βρίσκω άλλο να γράψω παρά για τις προσωπικές μου εντυπώσεις, για όλα αυτά που εισπράττω καθημερινά. Προσπαθώ να κρίνω όχι μόνο τον κόσμο, μα πρώτα τον εαυτό μου που τον πιάνω μερικές φορές να γλιστράει στην ευδαιμονία του καναπέ.
Με τα τραγούδια αυτά προσπαθώ να θυμηθώ τις μέρες που το τραγούδι ήταν καθημερινός σύντροφός μας, που άνοιγε διάλογο με την κοινωνία και τα προβλήματά της. Αυτό βεβαίως ονομάζεται και λαϊκό τραγούδι, ωστόσο δοκίμασα να συνταιριάξω αυτό το ύφος με πιο σύγχρονα μέσα και ακούσματα. Είναι καιρός μου φαίνεται ν’ αλλάξουμε ρότα.


INFO:

http://www.myspace.com/costasbravakis
http://www.outopos.gr