530 online · 210.830 μέλη
|
There's a new sensation, a fabulous creation
*** Εισαγωγή:
Μία από τις καλύτερες μπάντες της δεκαετίας του 70. Η μουσική τους, χωρίζεται σε δύο περιόδους: Στην πρώτη κυριαρχεί ο Brian Eno και στη δεύτερη ο Bryan Ferry. Παρ’ όλο που τα albums στα οποία συμμετείχε ο Eno σηματοδοτούσαν κάτι εντελώς καινούργιο, είναι φανερό ότι η καρδιά της μπάντας, ήταν πάντα ο Ferry.
Τα δύο πρώτα τους albums είναι αντιπροσωπευτικά της 'electronic revolution' και όποιος είναι “χωμένος βαθιά” μέσα στα σύνθια και σε όλο αυτό το hi-tech stuff, είναι απλά "υποχρεωμένος" να μελετήσει το ντεμπούτο αυτής της μεγάλης μπάντας που είναι το synth – ορόσημο. Γι’ αυτό και μόνο, αξίζουν μία θέση στην ιστορία της Rock που παραδόξως δεν την οφείλουν στα τεχνολογικά εφφέ του Eno, αλλά στην πλούσια μαγευτική και συγκλονιστικά ζαλιστική –μπορώ να πω- φωνή του Ferry και στις προσεγμένες του ενορχηστρώσεις. Σε προηγούμενο άρθρο μου, είπα επιχειρηματολογώντας "Αν οι Roxy Music είναι glam". Τώρα που γράφω γι’ αυτούς, θα έλεγα: Οι Roxies είναι τελικά μία μπάντα που κάνει μία ολόκληρη κατηγορία μόνη της. Η μουσική τους έχει αναφορές σε πολλά είδη. Μην ψάξετε όμως να βρείτε Blues. Καλύτερα να το ξεχάσετε. Ο Ferry προτιμάει στυλ Γαλλικό, Γερμανικό και Latin, ντύνοντας τις μελωδίες του με ονειρικές ενορχηστρώσεις. Υπάρχουν μεγάλες διαφορές (τουλάχιστον μέχρι το 1979) από album σε album και αυτές οι διαφορές είναι εγγύηση ότι δεν θα βαρεθείτε. Ούτε ο Ferry ήθελε να κολλήσει σε ένα στυλ. Έτσι οι αναζητήσεις του, τον οδηγούν να φλερτάρει στο Siren ακόμα και με τη Disco χωρίς όμως να γίνει υποχείριό της (σε αντίθεση με τον Rod Stewart που ασχολήθηκε με τη Disco και έχασε το μπούσουλα) και οι Roxies στα δέκα χρόνια της δραστηριότητάς τους, τα πήγαν πολύ καλά. Έβγαλαν ένα αριστουργηματικό album, αλλά και κανένα από τα υπόλοιπα δεν ήταν κάτω του μετρίου. Ήταν όλα σούπερ. Έκαναν μόνο ένα αριστουργηματικό, επειδή ο όντως ταλαντούχος Ferry θυσίασε πολλές φορές τις μελωδικές του γραμμές υπέρ της ατμόσφαιρας. Ξεκίνησαν υπέροχα με έναν ήχο μοναδικό, αλλά σιγά-σιγά με το πέρασμα του χρόνου, εξαρτήθηκαν από τη φωνή του Ferry. Και τι θα κάνουμε ρε παιδιά άμα ο Bryan είναι κουρασμένος ή πάει διακοπές; Τεσπα…
Οι Roxies βέβαια, δεν υπήρξαν αλάνθαστοι. Και ποιος είναι άλλωστε αλάνθαστος; Ούτε ο Πάπας δεν είναι πλέον. Όλα τους όμως τα προβλήματα, τα προκάλεσαν τα ίδια τα μέλη με τις σόλο καριέρες τους. Όσο ήταν μαζί ήταν μια χαρά. Έκαναν βέβαια ένα reunion στο οποίο δεν ήταν καθόλου καλοί και εδώ που τα λέμε –μεταξύ μας- γιατί το έκαναν; Δεν το είχαν ανάγκη. Πάντως, σε μια εποχή που κυριαρχούσε το glam, το prog, η Disco και το Metal, κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους χωρίς "πατερίτσες" και ….ας πάμε παρακάτω!
*** Τα Μέλη:
Από τους Roxies πέρασαν πολλοί μουσικοί. Τα ονόματα είναι πάρα πολλά και δεν θέλω να σας κουράσω. Πληροφοριακά μόνο, θα σας πω ότι από τη μπάντα πέρασαν 14 μπασίστες, 5 πληκτράδες, 7 ντράμμερς και 6 κιθαρίστες. Σας δίνω όμως την αρχική, βασική και ιδρυτική σύνθεση της μπάντας.
* Bryan Ferry (26 Σεπτεμβρίου 1945, Φωνή, Πλήκτρα, Φυσαρμόνικα, Κιθάρα).
* Brian Eno (Brian Peter George St. John le Baptiste de la Salle Eno, 15 Μαΐου 1948, Πλήκτρα).
* Phil Manzanera (Philip Geoffrey Targett-Adams, 31 Ιανουαρίου 1951, Κιθάρα).
* Andy Mackay (Andrew "Andy" Mackay, 23 Ιουλίου 1946, Πνευστά).
* Graham Simpson (1943, Μπάσο).
* Paul Thompson (13 Μαΐου 1951, Τύμπανα).
*** Δισκογραφία (Roxies)
1972: Roxy Music
1973: For Your Pleasure
1974: Stranded
1974: Country Life
1975: Siren
1976: Viva!
1979: Manifesto
1980: Flesh + Blood
1982: Avalon
*** Δισκογραφία (Bryan Ferry, Solo)
1973: Bryan Ferry/These Foolish Things
1974: Bryan Ferry/Another Time Another Place
1976: Bryan Ferry/Let's Stick Together
1977: Bryan Ferry/In Your Mind
1978: Bryan Ferry/The Bride Stripped Bare
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #18388 / 07.05.2009, 09:21 / Αναφορά Μπράβο, Orfeus !!! Αυτό το γκρουπ αξίζει πολλά αφιερώματα... Καταλαβαίνω τους λόγους που δε σε ενθουσίασαν τα σόλο άλμπουμ του Ferry, αν κοιτάξεις όμως πίσω από την κουρτίνα, θα δεις ότι κρύβουν μπόλικο χιούμορ... Ακόμα και ο τρόπος που ερμηνεύει τις διασκευές ο Ferry είναι "tongue in cheek", υποβόσκει μια αμυδρή ειρωνία. Οι Roxy Music ήταν ανατρεπτικοί όταν εμφανίστηκαν, όχι μόνο για τον ήχο τους (το synth, όπως σωστά αναφέρεις, δεν είχε χρησιμοποιηθεί μ'αυτόν τον τρόπο στη ροκ. Ή, η ύπαρξη του σαξοφώνου ως κυρίως όργανο, δίπλα στις κιθάρες...). Αν σκεφτεί κανείς το ντύσιμο και το ύφος της ροκ στα 1972 - Led Zeppelin, Bad Company, Allman Bros, τζιν καμπάνες, σόλο ντραμς, κιθάρες που ξεχνούσαν να σταματήσουν... oi Roxy Music ήρθαν από το πουθενά, με αλλόκοτο look, παράξενα κομμάτια, κι έναν τραγουδιστή που παρέπεμπε ταυτόχρονα σε Elvis Presley, Jacques Brel, Humphrey Bogart.. Οι Βρετανοί του έβγαλαν το παρατσούκλι "Byron Ferrari". Τι γύρευε ένας δανδής σε ροκ συναυλία? Στην ουσία, ο Ferry απομυθοποίησε το ρόλο του ροκ τραγουδιστή. Η φωτογραφία στο εξώφυλλο του δεύτερου προσωπικού του άλμπουμ, με το σμόκιν, καλοχτενισμένος, στο "garden party" της υψηλής κοινωνίας, είναι όλα τα λεφτά! Κάτω από αυτό το πρίσμα λοιπόν, διασκεδάζω με τις ερμηνείες του στις διασκευές που επιλέγει... Μην ξεχνάμε ότι ο Ferry δεν ήταν παρά ένας δάσκαλος που μόλις είχε απολυθεί, επειδή ο διευθυντής τον συνέλαβε εν ώρα μαθήματος να χορεύει με την τάξη, δίπλα σε ένα κασετόφωνο που είχε φέρει στο μάθημα! Ακόμα και οι μουσικοί της γενιάς του δυσκολεύτηκαν να τον καταλάβουν στην αρχή. Στο τραγούδι ("Bitters End") που κλείνει το πρώτο άλμπου των Roxy, περιγράφει τα συναισθήματά του από την εμπειρία του με τους King Crimson. Έψαχναν τραγουδιστή, όμως τον απέρριψαν στην audition. Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον, πάντως, εαν τον είχαν κρατήσει... Πώς θα ακούγονταν οι King Crimson? Να προσθέσω μερικά χρήσιμα στοιχεία... Ο Ferry ηχογράφησε κι άλλα άλμπουμ, όπως το "Boys and Girls", "Bette Noire", "Taxi", "Mamouna", κ.α. Αν διάλεγα όμως την προσωπική δισκογραφία κάποιου από τους Roxy Music, θα επέλεγα τον Phil Manzanera. Εκπληκτικός κιθαρίστας/συνθέτης! Υπέροχος στο ζωντανό άλμπουμ "801" (στο σχήμα και ο Brian Eno), κατά κάποιο τρόπο η συνέχεια ενός όχι και τόσο γνωστού άλμπουμ του 1975, με τίτλο "Quiet Sun", όπου συναντιέται με τον Eno και κάποιους άλλους μουσικούς στο στούντιο - ένα τραγούδι (σύνθεση του ντραμίστα) και 6 ινστρουμένταλ με τρομερούς αυτοσχεδιασμούς, λες και οι Pink Floyd καταπίνουν αμφεταμίνες και προσπαθούν να παίξουν σαν τους Soft Machine... Φανταστικά κιθαριστικά θέματα, κάποια μονά μέτρα (7/4), τριπάτα σύνθια... Ωραίος δίσκος επίσης, το "Primitive Guitars", γνωρίζω κιθαρίστες που δεν το χορταίνουν. Έχει πολύ ιδιόρρυθμο ύφος ο Manzanera, κι αυτό οφείλεται στο ότι έχει ζήσει και στη Βρετανία αλλά και στη Λατινική Αμερική (μπαμπάς Άγγλος, μαμά Κολομβιανή)... Ροκ παίξιμο με λάτιν υπόηχους... Όχι όμως το ξενέρωτο, τουριστικό λάτιν που λατρεύει η μισή Ελλάδα. Για τον Eno, ας μη μιλήσω - θα χρειαζόμουν 50 αφιερώματα για να τον καλύψω... Θέλω όμως να αναφέρω το boxed set "The Thrill Of It All". Τρία CD που περιέχουν σεχδόν όλα τα άλμπουμ των Roxy Music, ενώ το τέταρτο περιέχει σίνγκλ, B' sides, 12" remixes, και την εκπληκτική διασκευή στο "Jealous Guy" του John Lennon. Ζούσα Νέα Υόρκη όταν δολοφονήθηκε ο Lennon και μου είχε κάνει εντύπωση ότι πριν περάσει καλά-καλά μια βδομάδα, η διασκευή/αφιέρωμα των Roxy παιζόταν στο ραδιόφωνο. Πήγαν αμέσως και το ηχογράφησαν... Για το τέλος άφησα ένα αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο: "Unknown Pleasures" του Paul Stump, ουσιαστικά η βιογραφία των Roxy Music, με πλήρη δισκογραφία όλων των μελών στις τελευταίες σελίδες (μέχρι το 1998, τη χρονιά δηλαδή που τυπώθηκε το βιβλίο). Θα τελειώσω με τη φράση που ανοίγει το βιβλίο αυτό: "In 1972 style was something you climbed over in a muddy field to get to a pop festival. Then along slinked Roxy Music..." VIVA ROXY !!!!!!!!!! |
| #18389 / 07.05.2009, 09:52 / Αναφορά Για το "801" είχα review, αλλά τελικά δεν θυμάμαι γιατί το παρέλειψα... Thnx anyway... :) |
| #18391 / 07.05.2009, 12:34 Ευχαριστούμε Orfeus για την παρουσίαση αυτού του αγαπημένου συγκροτήματος, που πραγματικά .... κόμισε έναν καινούριο / φρέσκο ήχο στο χώρο της ροκ και ... συνδέθηκε με πολλές όμορφες στιγμές μας, ιδίως ημών που ... κοντεύουμε να "σαρανταρίσουμε" !!!! Τα τραγούδια τους Love Is A Drug και Let's Stick Together ακουγόντουσαν πολύ στα αθηναϊκά μπαράκια περί τα μέσα και τέλη των 80ς. Και ας μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή στα μπαράκια της Αθήνας υπήρχε και πίστα, όπου, αν είχες διάθεση, σηκωνόσουν και ... έριχνες και λίγο χορό !!! Έτσι, θυμάμαι τον εαυτό μου, σε ηλικία που ... μόλις άρχισε να "ξεπορτίζει" από το σπίτι και ... να βλέπει πώς είναι ο έξω κόσμος, να χορεύει με τα προαναφερόμενα άσματα στην πίστα του Sui Generis [περιοχή Χίλτον] ..... Το αξιοθαύμαστο που, κατά την ταπεινή μου άποψη, πέτυχαν οι R.M., ήταν το εξής : Ο ήχος τους ήταν μεν πρωτότυπος / πρωτοποριακός, πλην όμως .... μπορούσαν τα τραγούδια τους να ακουσθούν από ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ακροατή, είτε απλό, είτε εξειδικευμένο, είτε "ψαγμένο", είτε όχι. Κι αυτό, κατ' εμέ, αποτελεί σπουδαίο επίτευγμα !!! Όπως, επίσης, σημαντικό θεωρώ και το γεγονός ότι τα τραγούδια τους αποπνέουν μια σπάνια ευγένεια, κάτι που οφείλεται στο ότι τα μέλη της μπάντας ήταν αρκούντως καλλιεργημένοι άνθρωποι. Τέλος .... αχ, αυτή η φωνή του Μπράιαν Φέρρι !!!! Χωρίς ο Μπράιαν να είναι Η φωνάρα, είναι τόσο τρυφερός, τόσο ευαίσθητος στο τραγούδισμά του .... Κι, επιπλέον, σού δίνει την εντύπωση ότι ... σού ανοίγει την καρδιά του και σού εξομολογείται, σε σένα προσωπικά, τις ιστορίες του [ιδίως τις ερωτικές]. Επίσης, η όλη του παρουσία και υπόσταση, καλλιτεχνική και μη .... άραγε υπάρχει άλλος ροκ τραγουδιστής που δικαιούται τον τίτλο του "ΤΖΕΝΤΛΕΜΑΝ" ???? |
Οι Ελληνίδες!
Πέτρος Βαγιόπουλος: Της ζωής μου το παιχνίδι!
Τα Άλυτα Μυστήρια στην Ιστορία της Μουσικής
Πόση ισχύς ενισχυτή απαιτείται ανάλογα με το συγκρότημα μας; 
Συνέντευξη του Θεόδωρου Παπαδόπουλου. Από την Οπισθοδρομική Κομπανία στο σήμερα.
Βαθμολογώντας το Abbey Road των Beatles!
Από το Ζενίθ στο Ναδίρ, σε Δευτερόλεπτα!
Διάσημοι …Τυφλοί!
