Πνιγμένος(?) άνθρωπος

Λυπάμαι ακούγοντας τα νέα.Ένα μπουκάλι δηλητήριο θα αγοράσω για να μην αγχώνομαι.
Λυπάμαι για τους κόσμους μας.Υπάρχει μια τρύπα στον τοίχο που δεν μπορούμε να χωθούμε.
Είναι ρομαντικό να περπατάς νεκρός ανάμεσα σε ερωτευμένους.
Όποτε σε βλέπω να βυθίζεσαι τρέχω.Μένει μόνο η αντανάκλαση μου στο νερό, και ρίχνω μια πέτρα για να την ταράξω.Ποτέ δεν ξέρω πότε ξαναεμφανίζεσαι πίσω μου.Απρόοπτα και ξαναχάνεσαι.Πρίν προλάβω να απλώσω τα χέρια μου να σε πιάσω, αγγίζω το νερό.
Θα μπορούσαμε να διασκεδάζουμε, να χορεύουμε, να.....Ονειρεύομαστε...
Βρισκόμαστε όμως στο νερό....Τα πόδια κολάνε μέσα στην άμμο και το σώμα επιβραδύνεται.
Ώσπου να έρθει η μέρα...Που θα σπάσω την κιθάρα και θα βγεί ένα χαρούμενο τραγούδι...Στην άμμο....Έξω από την θάλασσα.Δίπλα σου..