Rock ιστορίες, με... χάπι* end

Αγαπητέ φίλε varometro,

με εντυπωσίασε το ύφος σου, το οποίο ειλικρινά δεν περίμενα. Αποτελεί πάγια τακτική ανθρώπων που στερούνται αποδείξεων κι επιχειρημάτων για να υποστηρίξουν τις απόψεις τους, η προσπάθεια να χαρακτηρίσουν όσους διαφωνούν μαζί τους ως γραφικούς, μισαλλόδοξους, φονταμενταλιστές, τηλεοπτικούς μαϊντανούς κλπ. Δεν ξέρω αν τέτοια θέματα έχουν θιγεί σε τηλεοπτικές εκπομπές του Τήλε-Αστυ. Προσωπικά, όσες φορές πέρασα κάνοντας ζάπινγκ απ’ αυτό το κανάλι, είδα είτε δημοπρασίες, είτε το γνωστό κομματάρχη να ρητορεύει. Δεν είμαι όμως από τα άτομα που ο χρόνος τους επιτρέπει να ξημεροβραδιάζονται μπροστά στην τηλεόραση, οπότε και δεν επιμένω. Το μόνο που έχω να πω σε σένα που παρακολουθείς τέτοια θεάματα, είναι λίγο προσοχή, γιατί όποιος διασκεδάζει με σκουπίδια, στο τέλος κάτι αποκομίζει από το άρωμά τους.



Συμφωνώ και δεν αρνήθηκα ότι ο Dylan, o Young (στο ξεκίνημά τους) και αρκετοί άλλοι, έγραψαν αξιόλογα τραγούδια από κάθε άποψη. Νομίζω ότι ήμουνα σαφέστατος στη διατύπωσή μου. Όμως μπροστά στα δισεκατομμύρια των παραγωγών, οι φωνές τους ήταν σταγόνα στον ωκεανό. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά από την άλλη, έγιναν τεράστιες επιτυχίες τραγούδια, των οποίων ο στίχος ήταν για κλάματα.



Σε ότι αφορά τον Γκάτσο και τους άλλους ποιητές που ανέφερα, σε πληροφορώ ότι δεν μπερδεύτηκα καθόλου. Βεβαίως και δεν ήταν μουσικοί. Έγραψαν όμως στίχους για τραγούδια ή έδωσαν ποιήματά τους για μελοποίηση. Νομίζεις ότι π.χ. ο Χατζηδάκης δεν θα μπορούσε να γράφει ο ίδιος τους στίχους για όλα του τα τραγούδια; Βεβαίως και θα μπορούσε, όμως επειδή για τους μεγάλους δημιουργούς δεν μετράει μόνο η μουσική, αλλά εξίσου σημαντικός είναι και ο στίχος, γι’ αυτό το λόγο επιδίωξε και συνεργάστηκε με αναστήματα. Όσον αφορά τις συγκρίσεις μεταξύ των διαφόρων ειδών, νομίζω ότι αυτό που λες δεν ευσταθεί. Ο καθένας συγκρίνει όποια είδη μουσικής νομίζει, μ’ αυτό που εκείνος θεωρεί καλύτερο.



Σχετικά με το Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band, πιστεύω ότι δεν διάβασες προσεχτικά το σχόλιό μου. Νομίζω ότι ήμουνα σαφέστατος. Δεν ανέφερα ότι λόγω του Aleister Crowley είναι σημαντικός ο δίσκος, ούτε επίσης ότι είναι μόνος του στο εξώφυλλο. Που τα είδες αυτά γραμμένα; Έγραψα ότι επέλεξαν μέσω ενός φωτομοντάζ να ποζάρουν, μαζί με όσους θεωρούσαν σημαντικές προσωπικότητες του (περασμένου) αιώνα μας. Η άποψη των Beatles είναι ότι ο Aleister Crowley έβαλε κι αυτός ένα λιθαράκι στην οικοδόμηση του σύγχρονου πολιτισμού μας. Η άποψή τους αυτή όμως, είναι τραγική.



Για τους Eagleς είναι ακόμη πιο φανερά τα πράγματα. Εκεί ο Anton Szandor LaVey φιγουράρει απροκάλυπτα μόνος του. Εσύ λες ότι δεν τρέχει τίποτε. Πες μου εσύ λοιπόν ποιος είναι ο συμβολισμός σ’ αυτή την περίπτωση; Κοντεύω να φτάσω στο τέλος του σχολίου σου κι ακόμη δεν είδα μια στοιχειοθετημένη απάντηση, πέραν των «Τηλε-αστυ-κών» σου αφορισμών.



Όσον αφορά τα ανάποδα μηνύματα, γράφεις:

"Μια φορά μου έβαλε κάποιος να ακούσω το Stairway to heaven ανάποδα και ειλικρινά δεν κατάλαβα τίποτα!".



Αυτή είναι δηλαδή η δική σου άποψη για το πως πρέπει να ερευνούνται αντικειμενικά και σε βάθος τέτοια θέματα; Που ξέρεις τι ήταν αυτό που σου έβαλε να ακούσεις; Επιχείρησες μόνος σου να ηχογραφήσεις και ν’ ακούσεις, για να έχεις τεκμηριωμένη άποψη; Ακόμη κι αν αυτό που σου έβαζε ν’ ακούσεις περιείχε ανάποδα μηνύματα, πάλι εσύ έπρεπε να ενεργήσεις κι από μόνος σου, για να διαπιστώσεις αν όντως υπάρχουν και στα δικά σου βινύλια. Αυτό καλείται τεκμηρίωση με στοιχεία. Εγώ το έκανα, για να δω αν όντως υπάρχουν και στους δικούς μου δίσκους αυτά τα μηνύματα. Γι’ αυτό και είπα εξ αρχής ότι θα μιλήσω με στοιχεία. Έρευνα με απτές αποδείξεις πρέπει να γίνεται, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί. Αλλιώς μένουμε μόνο στα λόγια και τις αμπελοφιλοσοφίες. Μάλιστα, σε όσους έβαλα να ακούσουν εντυπωσιάστηκαν. Είναι δε τόσο φανερά τα μηνύματα, ώστε κάποιος γνωστός μου ραδιοφωνικός παραγωγός, όταν ακολούθησε τις υποδείξεις μου, ηχογράφησε ανάποδα κι άκουσε, εξεπλάγην και προχώρησε την έρευνα, πραγματοποιώντας μάλιστα σειρά εκπομπών μ’ αυτό το θέμα.



Το ότι υπάρχουν ανάποδα μηνύματα είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Θέτεις όμως ένα ζήτημα, για το οποίο έχεις δίκιο. Ευθύνονται δηλαδή γι’ αυτό τα ίδια τα συγκροτήματα, ή μήπως οι εταιρείες ενεργούν από μόνες τους; Επίσης το φαινόμενο αυτό παρουσιάζεται και σε κάποια ελληνικά τραγούδια. Έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά ξεκάθαρο ανάποδο μήνυμα σε συγκεκριμένο τραγούδι του Παπακωνσταντίνου και όχι μόνο. Ήταν όμως μια συγκεκριμένη φράση κι όχι ολόκληρη τελετή. Εδώ μπαίνουν και διάφοροι άλλοι παράμετροι, όπως η προσωπική ζωή του καλλιτέχνη, το ήθος του, το ύφος των τραγουδιών του κλπ. Προσωπικά δεν πιστεύω π.χ. ότι ο Παπακωνσταντίνου έχει σχέσεις μ’ αυτά τα κυκλώματα, νομίζω πως ότι ακούγεται στα μηνύματα είναι εν αγνοία του. Ο Παπακωνσταντίνου όμως, δεν λέει τραγούδια σαν το "Sympathy for the Devil", ούτε είδαμε φωτογραφίες σατανιστών στους δίσκους του!



Και κάτι ακόμη, δεν κατηγορώ τη ροκ όπως λες, αλλά τους συγκεκριμένους μουσικούς και τα συγκροτήματα που την οδήγησαν εκεί.



Αναφέρεις επί λέξει στη συνέχεια:

"Είναι γνωστό πως καθετί που μπαίνει στο ρουθούνι της κάθε εξουσίας και του κάθε καταστημένου, κυνηγιέται και συκοφαντείται ώστε να αδρανοποιηθεί. Το ίδιο γίνεται και με το rock και την επιδιωκόμενη σύνδεσή του με τους σατανισμούς, την άσεμνη συμπεριφορά, τα ναρκωτικά κλπ."



Αυτό φίλε μου ίσχυε πριν από 40 χρόνια, τότε που η ροκ ήταν εν τη γενέσει της και όντως καμία σύνδεση δεν υπήρχε ανάμεσα σε αυτή και το σατανισμό. Μην τρελαθούμε, αυτή τη στιγμή το ροκ (με την όποια εκφυλισμένη σημερινή του μορφή) και οι γιγαντιαίες πολυεθνικές που το υποστηρίζουν, είναι η εξουσία. Αντιθέτως, φωνές σαν τη δική μου, που αντιστέκονται και μάχονται αυτή την εξουσία των δισεκατομμυρίων που διακινούνται, κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ως γραφικές.



Διάβασα τους στίχους που αναφέρεις, είναι αρκετά ενδιαφέροντες, άλλωστε το ξεκαθάρισα, εξαιρέσεις υπάρχουν παντού, με τον κανόνα τι γίνεται; Θα σου απαντήσω με κάποιους επαναστατικούς στίχους από μια χιλιοτραγουδισμένη ελληνική καντάδα των αρχών του περασμένου αιώνα, που αναβιώνει μέχρι σήμερα.



Σ’ αγαπώ,

σ’ αγαπώ γιατί είσ’ ωραία,

σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ.



Αγαπώ,

αγαπώ κι όλο τον κόσμο,

γιατί ζεις κι εσύ μαζί.



Επανάσταση, στην υπέροχη ελληνική μας γλώσσα σημαίνει ανάσταση. Δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τα κινήματα και την πολιτική όπως το θέτεις, προσπαθώντας να δικαιολογήσεις το Τζάγκερ. Έχει να κάνει με την εσωτερική μας ανάσταση και την πορεία μας σ’ ένα ανώτερο επίπεδο, ηθικό, πνευματικό ή έστω πολιτικό. Πολύ πιο απλά το λέει και το παραπάνω τραγουδάκι, κάνοντας την αναγωγή από την ανυπόκριτη προσωπική αγάπη, στην αγάπη δίχως όρια, για όλο τον κόσμο.



Σχετικά με το Τζάγκερ και τι Βίσση που σχολιάζεις, κατ αρχάς στο κείμενό σου το θέμα ήταν η ροκ, αλλά δεν έχω πρόβλημα να αναφερθώ εφόσον το θέτεις. Δεν μου αρέσει, δεν την ακούω, αλλά ακόμη κι αν τη θεωρούσα πραγματικά αξιόλογη καλλιτέχνη, αυτό θα δικαιολογούσε τη συμπεριφορά του Τζάγκερ;



Όσον αφορά την πολιτική που αναφέρεις, ο Τζάγκερ δεν είχε λόγο να ασχοληθεί, γιατί αφενός έβγαζε πολύ περισσότερα σαν Τζάγκερ, αφετέρου η εξουσία που είχε στα χέρια του ήταν πολύ περισσότερη. Τουλάχιστον όσες φορές του επέτρεπε η μαστούρα του να την ασκήσει. Για το άλλο θέμα που θίγεις, ότι δηλαδή δεν βλέπεις σαν κακό να αναλώνει κάποιος τη ζωή του αλλάζοντας μοντέλες για ερωτικούς συντρόφους....αυτό το αφήνω στην κρίση όλων. Για μένα προσωπικά είναι ο ευτελισμός του έρωτα.



Εν κατακλείδι, απ’ όλα έχει ο ροκ μπαχτσές. Φωτογραφίες με σατανιστές στα εξώφυλλα και τα εσώφυλλα των δίσκων βλέπουμε, ανάποδα μηνύματα ακούμε, τραγούδια με τίτλους όπως το "Sympathy for the devil" του αξιότιμου κ. Τζάγκερ γράφονται, αλλά κατά τα άλλα η ροκ δεν έχει καμία σύνδεση με το σατανισμό. Εθελοτυφλούμε, ή μήπως κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας;



Τελειώνοντας, για τον κύριο Τζάγκερ και πολλούς άλλους ομοίους του, επαναστάτες της αρπαχτής και του ευδαιμονισμού, θα αφιερώσω ένα δίστιχο ενός τρανού δημιουργού. Ενός μουσικού ο οποίος πριν από 80 περίπου χρόνια δημιούργησε δική του σχολή, η οποία εξακολουθεί να υφίσταται ακόμη. Ήταν αυτός ο οποίος έκανε το πέρασμα από τις ορχήστρες με τα σαντουροβιόλια στα σχήματα με τους μπουζουκομπαγλαμάδες κι απετέλεσε το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο μικρασιάτικο και το σύγχρονο λαϊκό κι έντεχνο Ελληνικό τραγούδι. Το τοπίο στο σύγχρονο Ελληνικό τραγούδι θα ήταν εντελώς διαφορετικό χωρίς την παρουσία του.



"Όσοι έχουνε πολλά λεφτά, να 'ξέραν τι τα κάνουν,

άραγε σαν πεθάνουνε, μαζί τους θα τα πάρουν;"

Μάρκος Βαμβακάρης.



Φιλικά,

Γιάννης