Το ράφι με τα βινύλια: Χάρρυ Κλυνν - Πατάτες [Β Μέρος]

Διαβάστε εδώ το Πρώτο Μέρος

Η βελόνα του πικάπ ταξιεύει στα αυλάκια αυτού του "σπαρταριστού" δίσκου. Καλή ακρόαση !!! Η οποία ακρόαση, όσο κι αν προσφέρει γέλιο, στο τέλος δεν γίνεται να μην αφήσει μια, έστω μικρή, γεύση πίκρας. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όσο κι αν η σάτιρα στοχεύει στο να μάς κάνει να γελάσουμε, δεν παύει να μάς θυμίζει ένα σωρό "κακώς κείμενα", είτε της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής, είτε της καθημερινότητάς μας κλπ [τα οποία, φυσικά, παρουσιάζονται με την κωμική τους όψη].

Καταρχήν θα πρέπει να αναφερθώ στους βασικούς συντελεστές του δίσκου. Λοιπόν, εκτός από τον Χάρρυ Κλυνν, ο οποίος έγραψε τα κείμενα και ... δάνεισε ένα σωρό φωνές για τις ανάγκες του, σημαντικόταητη είναι η συμβολή του συγγραφέα Ιωάννη Κακουλίδη, ο οποίος έγραψε ένα μεγάλο μέρος από τα κείμενα και τους στίχους του δίσκου. Δεν θα πρέπει να παραλειφθεί, επίσης, η σημαντικότατη συμβολή του συνθέτη Γεώργιου Κριμιζάκη, γνωστός από τη "θητεία" του στο "Νέο Κύμα", ο οποίος έγραψε και επιμελήθηκε τις μουσικές του δίσκου. Οι μουσικές του Κριμιζάκη υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο το κλίμα του δίσκου κινούμενες σε ευρύ φάσμα : Από χασαποσέρβικο μέχρι .... αφρικανικά ταμ - ταμ [!!!], από παρωδία "κουλτουριάρικου τραγουδιού" μέχρι .... σπαρταριστή διασκευή του "Δρόμοι της Αθήνας" του Γ. Κατσαρού κλπ κλπ.

Πρέπει, επίσης, να αναφερθώ και στο εν γένει πολιτικο - κοινωνικό κλίμα που επικρατούσε στην Ελλάδα την εποχή που εκδόθηκε ο δίσκος [αρχές 80ς] : Το ΠΑΣΟΚ εξελίσσεται σε ισχυρό κόμμα. Η Ελλαδίτσα εντάσσεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΟΚ). Ισχυροί σεισμοί, με επίκεντρο τον Κορινθιακό Κόλπο, ταρακουνάνε για τα καλά την Αθήνα κλπ. Όλα αυτά έδωσαν ένα πρώτης τάξεως υλικό για την έκδοση αυτού του δίσκου, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως "αστικόν κωμειδύλλιον" και, εκτός από "Πατάτες", έχει ως εναλλακτικούς τίτλους "Το Μεγάλο Κράξιμο" ή "Όσο υπάρχει Λουκία" ή "Ό,τι ήθελε προκύψει".

ΠΡΩΤΗ ΠΛΕΥΡΑ [ή, σύμφωνα με το δίσκο, ΑΠΟ 'ΔΩ] :

Στην πρώτη πλευρά, η Ελλάδα παρουσιάζεται ως ... "οικόπεδο", για το οποίο τσακώνονται ο εργολάβος, ο οποίος με τη φωνή του Καραμανλή λέει "εγώ θα χτίσω", και ο υποθηκοφύλακας, ο οποίος, με τη φωνή του Ανδρέα Παπανδρέου, επιμένει "το οικόπεδο ανήκει στους αυτόχθονες ιθαγενείς κύριε εργολάβε και αυτοί θα αποφασίσουν". Κι αυτός ο καυγάς τους οδήγησε να παραβγούν στις ... "Πιτσικουλιές". Σύμφωνα με το γλωσσάρι του εξώφυλλου, οι "πιτσικουλιές" είναι ένα παιχνίδι / διαγωνισμός. Στον δε δίσκο πρόκειται για το δεύτερο τραγούδι της "απο δω" πλευράς, το οποίο μοιάζει με παρωδία μουσικής του Μαρκόπουλου. "Και παί και παίξαν τις πιτσι - πιτσι - πιτσικουλιές, στα μαρμαρένια αλώνια, ο πρώτος παίζει δεξιά, κι ο δεύτερος στο κέντρο, κι ο τρίτος παίζει αριστερά ... ωρέ και τέταρτο δεν έχει" !!! Κι αφού από τις πιστικουλιές ανεδείχθησαν νικητές όλοι οι διαγωνιζόμενοι, έπεσαν όλοι με τα μούτρα να χτίσουν στο οικόπεδο, αρχίζοντας τους τσακωμούς για τα διαμερίσματα που θα πάρουν.

Όμως .... "ολημερίς το χτίζανε το βράδυ εγκρεμιζόταν" !!! Και σε αυτό το σημείο εμφανίζεται η χορωδία, ως άλλος χορός, για να απαγγείλει το χρησμό : "για να ριζώσει το γιαπί ... πρέπει γυναίκα να χτιστεί στου λίβινγκ ρουμ το κέντρο". Και "καπάκι" η φωνή του αφηγητή (σημειωτέον, την αφήγηση δεν κάνει ο Χάρρυ Κλυνν άλλα κάποιος ηθοποιός) : "Τηράν ζερβά, τηράν δεξιά, γυναίκα δε γροικάνε, τηράν λίγο καλύτερα και βλέπουν τη Λουκία". Η οποία Λουκία, όμως, ήταν ... "τζασλή, λατσή και μουσαντένια" [ήτοι τρελή, ωραία και ψεύτικη], όπως περιγράφεται στο "Τραγούδι της Λουκίας". Τελικά, με τα χίλια ζόρια η ... "μουσαντένια" Λουκία πείθεται να "πάει χτιστή", προκειμένου να στεριώσει ο οικόπεδο, ενώ στο δίσκο ακούγονται οι ήχοι από τα εργαλεία των μαστόρων και η φωνή της Λουκίας να λέει : "αχ, σιγά τις ζαρντιέρες, σιγά το καλσόν ... χτιστή πηγαίνω για σας αχάριστοι Έλληνες". Όμως, η Λουκία, "χτισμένη" στην οικοδομή, καθώς παίζει ο δίσκος ταρακουνιέται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, προκαλεί σεισμούς [οι οποίοι μετριούνται σε βαθμούς της ... "κλίμακος Λουκία"] και ... αναταράσσει για τα καλά το οικόπεδο !!! Σε κάποια άλλη στιγμή της "Από 'δω" πλευράς του δίσκου, η φωνή του Παπανδρέου εμφανίζεται και λέει : "Πράσινο χρειάζεται ... να ξεχυθούμε στους πράσινους δρόμους με τις πράσινες ελπίδες ζωγραφισμένες στα πράσινα πρόσωπά μας για ένα καταπράσινο πράσινο αύριο", ενώ ο εργολάβος - Καραμανλής απαντάει : "Άντε να γίνουν όλα πράσινα και να καταντήσουμε όλοι σαν τον ... Κέρμιτ" !!!

Ακολουθεί μία από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, "Το πράσινο τραγούδι", τού οποίου το ρεφρέν έχει ως εξής : "Έλα να πρασινίσουμε και πράσινα να σμίξουμε, κι από την πρασινάδα μας να φάει κι η γελάδα μας" !!! Και μετά από αυτά, ακολουθεί η "ένταξη" του οικοπέδου στην ... "Ευρωπαϊκή Οικοδομική Κοινότητα" (ΕΟΚ). Τη δε υπογραφή της συμφωνίας μεταδίδει, με σπαρταριστό τρόπο, το "συνεργείο αυτοκιν .... εεεε, εξωτερικών μεταδόσεων της ΥΕΝΕΡΤ". Και η πρώτη πλευρά κλείνει με ... Χαράλαμπο Τραμπάκουλα. Κι αν στον προηγούμενο δίσκο ο αγράμματος, πλην όμως παμπόνηρος, ποιμήν είδε ... τα U.F.O., τώρα τα πράγματα φαντάζουν ακόμη πιο περίπλοκα για το μυαλό του : Πρέπει να δώσει συνέντευξη για την ένταξη στην ΕΟΚ. Και ... τι απάντησε στον δημοσιογράφο ο κυρ Τραμπάκουλας στις ερωτήσεις για την ΕΟΚ ??? "Ααααα, τώρα το κατάλαβα, ε τι, τούβλο είμαι χαμένε ??? Τορίνο - Κάλλιαρι Χι, Ουντινέζε - Πιστογιέζε Δυό, Απόλλων Καλαμαριάς - Οδυσσέας Κορδελιού ένα .... " ......

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΛΕΥΡΑ [ή, σύμφωνα με το δίσκο, ΑΠΟ 'ΚΕΙ] :

Στην "από 'κει" πλευρά του δίσκου, συνέντευξη για την ένταξη του οικοπέδου στην ΕΟΚ πρέπει να δώσουν ένας "πσαράς", που διαλαλεί "γαύγαυρος, ολοζωντανος, σπα - σπα - σπαρταράει", κι ένας τσιγγάνος που "γυρνάει μέρα νύχτα με το Ντάτσουν" και πουλάει πατάτες διαλαλώντας από το μεγάφωνο "πατάτες, πάρτε κυρίες μου πατάτες, πατάτες για ... τηγάμι, ελάτε να τηγανήσετε πατάτες" [φυσικά το "ν" γράφεται με "μ"]. Ξεχωρίζει, επίσης, η φωνή του αφηγητή, που, μετά την ένταξη στην ΕΟΚ, διηγείται με εμφανή πικρία : "Κι έτσι ... γίναμε Ευρώπη.

Και η Κατίνα έγινε Τίνα. Ο Βασίλης Μπίλυ. Τα πατσατζίδικα πατσαδερί και τα μπιιιιπ...πανα σερβιέτες. Ο Καραγκιόζης έγινε Σούπερμαν. Ο Μπαρμπα Μυτούσης Μάπετ Σόου. Τα σουβλάκια χάμπουργκερς. Το σάμαλι ζακ'ς ντόνατς. Και κατάντησε ο καημός του Καζαντζίδη να τραγουδιέται στη γλώσσα της Γιουροβίζιον". Επίσης, πολύ γέλιο έχω ρίξει με το "διαφημιστικό διάλειμμα" της "από 'κει" πλευράς το δίσκου, μεταδιδόμενο από το "Δέκατο Τρίτο Πρόγραμμα", στο οποίο σατιρίζονται διαφημιστικά σποτάκια εκείνης της εποχής. Πάρτε μια γεύση : "Ντόνα Φοντ !!! Με ελεγχόμενο αφρό, ξεφλουδισμένο αμύγδαλο, ανοδική προστασία και αυτόματη απόψυξη. Ντόνα Φοντ !!! Για όσους ... ξέρουν από ούζο !!!". "Οι ξύπνιοι όμως οδηγούν Περνό !!! Περνό !!! Από πολύτιμο λάδι ελιάς !!! Κάνει τα ρούχα κάτι παραπάνω από λευκά !!! Τα κάνει ... αόρατα !!!". "Καλιέ πατριωτάκια καλιέ, έχασα τα ματάκια μου καλιέ !!!"Δεν τα βρήκαμε", απαντάει μια γυναικεία φωνή. Και μια άλλη γυναικεία φωνή τραγουδά : Τιτιριτιτί, δεν βλέπει, τιτιριτιτί, δεν τα 'χει [παρωδία του γνωστού "Τιτιριτιτί Αιγαίο" με Μαριάννα Τόλη].

Τα έχει όμως όλα ... το σούπερ μάρκετ "ο Μήτσος" !!! Μήτσος !!! Ανθίμου και Γαζή γωνία !!!". "Μόνος ή Πάνος ??? Μονόπανος !!!" κλπ κλπ. Ξεχωρίζει, επίσης, η ραδιοφωνική μετάδοση ειδήσεων ... "Μετά Εκατό Χρόνια". Λοιπόν, ποιες οι ειδήσεις - όλες στα γκρήκλις / σπαστά ελληνικά φυσικά - που εκατό χρόνια μετά την έκδοση του δίσκου, ήτοι το Φεβρουάριο του 2081, όταν η εκκλησία μας θα γιορτάζει τον ... "Σαν Τζιοβάνι Ντι Ρέντη", θα μεταδίδονται από το Radio Athens, ώρα σιξ ο κλοκ ακριβώς ??? Ιδού μια γεύση : "Ο ηλικίας 254 ετών βέτεραν πολίτικος κύριος Ήλιας Ηλιού εδήλωσεν γιεστερντέι ότι αποχωρεί οριστικά της ενεργός πολιτικής. Σε παρατήρησιν του δημοσιογράφου της εφημερίδας "Πετράλωνα Κρόνικαλς" ότι το ίδιο εδήλωσε και προ εκατονταετίας, απήντησε "νεανικές τρέλες" !!!!".

Μετά από αυτή τη ... φουτουριστική στιγμή, ακολουθεί το γλυκύτατο τραγούδι "Άβαλα Μαντάβαλα", όπου τον Χάρρυ Κλυνν συνοδεύει η παιδική χορωδία του Δήμου Νικαίας, η οποία στο ρεφρέν τραγουδά : "Άβαλα μαντάβαλα, μαντόσκο σκούβαλα, τζέκα ματζέκα μούτζι σκούζι ντάλια δέκα, ένι μένι ντουντουμένι, τρία ρον το καζακόν, πιφ τα λεβάντα πιφ" !!! Με αυτό ο Χάρρυ Κλυνν μάς δείχνει ότι μία από τις επιρροές του είναι ... ο "παιδικός σουρεαλισμός", δηλαδή τα ακαταλαβίστικα λόγια που λένε οι παιδοπαρέες την ώρα των παιχνιδιών τους. Όπως εξηγεί το γλωσσάρι στο εξώφυλλο του δίσκου, πρόκειται για τα "λαχνίσματα, σουρεαλιστικά, ακατανόητα και συχνά περιπαιχτικά ποιήματα που ορίζουν τη μοίρα του καθενός στην ιερή τελετουργία που λέγεται "παιχνίδι".

Διαβάστε εδώ το Πρώτο Μέρος