Απόστολος Ρίζος - Τι είδες που δεν είδα εγώ;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
224 άρθρα στο MusicHeaven

Ο Απόστολος Ρίζος είναι ένας τραγουδοποιός που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη δισκογραφία το 2000 με το υπέροχο «Ένας Κύκνος Κλαίει». Το 2001 κυκλοφόρησε η «Φυσαλίδα» και φέτος έκανε την επανεμφάνισή του με το άλμπουμ «Τι είδες που δεν είδα εγώ;». Οι εντυπώσεις που δημιούργησαν οι προηγούμενες δουλειές του, αλλά και οι συνεργασίες του, συν το γεγονός ότι ο ίδιος γράφει τη μουσική, τους στίχους και κάνει και την ενορχήστρωση στα τραγούδια του, δημιουργούν –καλώς ή κακώς- και αυξημένες απαιτήσεις.

Αν βέβαια συνυπολογίσουμε και τα 9 χρόνια που μεσολάβησαν από την προηγούμενη προσωπική του δουλειά, τότε θα έπρεπε αυτή η αναμονή να δικαιολογεί το αποτέλεσμα.

Οι προθέσεις του τραγουδοποιού είναι αναμφισβήτητα οι καλύτερες, αλλά οι δουλειές δεν κρίνονται από τις προθέσεις ή από τον κόπο που κατέβαλε κάποιος.

Τι έχουμε λοιπόν σ’ αυτή τη νέα δουλειά του συμπαθέστατου δημιουργού; Έχουμε 14 τραγούδια συνολικής διάρκειας 50 λεπτών, με πολύ καλές ενορχηστρώσεις, πολύ ωραίους στίχους αλλά… Αλλά κάπου χάνουν στο τελικό αποτέλεσμα. Κι αυτό γιατί με 3-4 εξαιρέσεις τα υπόλοιπα 10 τραγούδια είναι μάλλον αδιάφορα.

Υποτίθεται ότι πρόκειται για ένα concept album, δηλαδή όλα τα τραγούδια περιστρέφονται γύρω από ένα θέμα, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η πορεία μίας σχέσης. Τουτέστιν 14 τραγούδια για μία αγάπη που χάθηκε. Ως προς το θέμα δεν υπάρχει καμία πρωτοτυπία. Το 90% της ελληνικής δισκογραφίας μιλάει για χαμένες αγάπες και το γεγονός ότι όλα τα τραγούδια έχουν αυτό το θέμα, δεν καθιστά αυτόματα το άλμπουμ ως concept. Οφείλω να παραδεχτώ όμως, για να αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, ότι παρά την έλλειψη πρωτοτυπίας ως προς τη θεματική των στίχων, ο Απόστολος Ρίζος εκφράζεται με έναν ποιητικό τρόπο, πολύ ενδιαφέροντα. Μάλιστα θα έλεγα ότι ενδεχομένως ο στιχουργός Απόστολος Ρίζος να είναι καλύτερος από τον συνθέτη Απόστολο Ρίζο.

Η γενική ατμόσφαιρα του άλμπουμ είναι μελαγχολική, γεγονός που προφανώς έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του δημιουργού που, αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικά, υποθέτω ότι πρόκειται για πολύ ευαίσθητο άτομο.
Μία ενδελεχή ματιά στους στίχους, αποκαλύπτει ενδιαφέροντα πράγματα. Παρατήρησα, λοιπόν, ότι το υγρό στοιχείο είναι παρών σε πολλά τραγούδια του άλμπουμ.

Αναφέρω ενδεικτικά:  
«ενώνει σαν ωκεανούς δυο ανθρώπους διαφορετικούς» (τραγούδι «Απ’ Το Πρώτο Βλέμμα Σου»).
«Με την αλμύρα της θάλασσας μου στέλνεις φιλί βρεγμένο» (τραγούδι «Μη Φύγεις»).
«Δελφίνι μου πολυταξιδεμένο των ωκεανών αγαπημένο» («Των Ωκεανών Αγαπημένο»).
«Έγιν’ ο καιρός υγρός ως το καλοκαίρι» («Πολύχρωμο μπαλόνι»)
«Πέφτει πάνω μου δυνατή βροχή» («Σεπτέμβρης»)
«στις θάλασσες του νότου σπάνε οι ζυγοί» («Του Νότου Οι Ζυγοί»)
«να τρέξω ως την όχθη που στέκεις χωρίς να βραχώ» («Λέξη Λέξη»).

Μόνο που η μουσική που ντύνει τους στίχους δεν παραπέμπει σε θάλασσες και ωκεανούς ή σε εξωστρεφή καλοκαίρια, αλλά σε βροχές και μελαγχολικά φθινόπωρα. Το φθινοπωρινό μουσικό κλίμα του δίσκου, μπορεί μεν να λειτουργεί άψογα σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά, πλην όμως αποβαίνει εις βάρος του συνόλου. Κι αυτό γιατί όταν ακούς ολόκληρο το άλμπουμ, γίνεται ολίγον βαρετό. Μετά τα δύο πρώτα τραγούδια («Απ’ Το Πρώτο Βλέμμα Σου» και «Χείλια Σκαλοπάτια»), που είναι και από τα καλύτερα του δίσκου, το άλμπουμ αρχίζει να κάνει κοιλιά. Με μοναδική εξαίρεση το πέμπτο τραγούδι («Μη Φύγεις»), που είναι πραγματικά πολύ καλό, τα υπόλοιπα κομμάτια κινούνται στο ίδιο μοτίβο και με δυσκολία ξεχωρίζει κάποιο από αυτά (θα έλεγα το «Ποτέ Δεν Είναι Αργά», άντε και το συμπαθητικό «Λέξη Λέξη»).

Υπό άλλες συνθήκες, μπορεί έστω κι αυτά τα κομμάτια να ήταν αρκετά για να χαρακτηρίσω πολύ καλό το άλμπουμ. Όμως τελικά δεν μου έκανε «κλικ». Άλλωστε από τον Απόστολο Ρίζο έχω περισσότερες απαιτήσεις, γιατί είμαι σίγουρος ότι μπορεί να καταφέρει πιο σημαντικά πράγματα. Ως τραγουδοποιός έχει πολλά «δυνατά» στοιχεία (φωνή, στίχοι, ενορχήστρωση) αλλά κατά τη γνώμη μου πρέπει να ξεφύγει από την παγίδα της μελαγχολικής διάθεσης που είναι προφανές ότι τον περιορίζει συνθετικά.

Εύχομαι βέβαια η ενδοσκοπική του ματιά να μην βαστήξει άλλα… εννέα χρόνια!