Η Πέννυ Μπαλτατζή στο MusicHeaven

Λαμπερή και αισιόδοξη παρουσία, που τη συναντά κανείς σε μουσικές σκηνές, μπαράκια και λοιπούς live χώρους, σε πολύχρωμες κι ευφάνταστες ενδυματολογικές επιλογές, παρέα με την - επίσης - αισιόδοξη και χαρούμενη μπάντα της, να σου προτείνουν τον ήχο τους. Κάτι από ρετρό φάσεις, κάτι από Rock, λίγη Jazz και πολύ παρεΐστικη ατμόσφαιρα. 

Τεχνόπολις και Imany! Ήταν πάρα πολύ ωραία, πάρα πολύς ο κόσμος, μου άρεσε που ανοίξαμε μαζί με άλλες δύο μπάντες (Μ. Φαφούτη, Leon), είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τα παιδιά από κοντά και με λίγα λόγια να συμπράξουμε, να είμαστε στο ίδιο μεγάλο event κι οι τρεις σχετικά
πρωτοεμφανιζόμενοι. Ο κόσμος ήταν πολύ ζεστός, απλά εμείς δεν είχαμε τον αρκετό χρόνο να δείξουμε αυτό που θέλαμε να δείξουμε. Αν έπαιζε, δηλαδή, ένα μόνο γκρουπ support θα μπορούσε να παρουσιάσει 7 ή 8 κομμάτια και να ζεστάνει τον κόσμο. Το κοινό ήταν εκεί από νωρίς κι εμείς αργήσαμε να βγούμε, μετά από τα τρία κομμάτια κατεβήκαμε και πολλοί δεν είχαν προλάβει να καταλάβουνε "ποιοί είναι αυτοί", "τί είναι αυτό που είπαν" κλπ.

Αυτό ήταν το μόνο πρόβλημα, παράξενο ας πούμε, που πάγωνε τον κόσμο, όπως κι ο χρόνος που μεσολαβούσε μέχρι να ανέβει η επόμενη μπάντα, να στήσει τα όργανα, να κάνει ένα μικρό check. Κατά τ' άλλα η όλη εμπειρία ήταν super, είχε πάρα πολύ κόσμο, η Τεχνόπολις ξεχύλιζε κι η Imany ήταν υπέροχη! Υπέροχα γλυκειά παρουσία κι οι μουσικοί της υπέροχοι. Δυστυχώς, δεν τα καταφέραμε να της μιλήσουμε από κοντά. Έτσι κι αλλιώς, προσωπικά περισσότερο ήθελα να την ακούσω, παρά να τη γνωρίσω.

Μάλλον, "οι γάτες που λικνίζονται". Αποφασίστηκε το όνομα (το 2009) κάτω από μεγάλη πίεση χρόνου. Ο drummer συνήθιζε να μας φωνάζει όλους "γάτους" κι έτσι μου 'ρθε στο μυαλό "Swing".."γάτος", άρα "Swinging Cats". Μου λένε τα παιδιά "βάλε και το όνομά σου μπροστα, θα ακούγεται καλύτερα" κι έτσι έγινε "Penny & the Swingin' Cats". Σκεφτόμουνα κορμιά να λικνύονται, αλλά όχι στο σωστό γρήγορο ρυθμό του Swing, αλλά ένα περπάτημε στο δρόμο λίγο πιο αλήτικο. Πιο πολύ κάτι σε groove. Και..παίζουμε Swing! Όχι, μόνο Swing, γιατί όσο περνά ο καιρός εξελίσσεσαι και περνάς και σε άλλα είδη και χώρους. Rock 'n' Roll, Cabaret, αλλά και κομμάτια από κάποιες πιο νέες μπάντες, λιγότερο γνωστές στην Ελλάδα. Πλέον το πράγμα
έχει ξεφύγει, δηλαδή, τα πληκτράκια του σαξοφωνίστα κάνουν κολπάκια, εμείς βάζουμε λίγο πιο ηλεκτρονικό ήχο, δοκιμαζόμαστε σε πιο Rock καταστάσεις, πειραματιζόμαστε. Η μουσική σε καθοδηγεί ούτως ή άλλως!

(Penny & the Swingin' Cats στο Ράδιο Αρβύλα.)

Ρετρό. Μεγάλωσα με μουσικές τέτοιες, πολλά διαφορετικά είδη κι ακούσματα, από διάφορα μέρη του κόσμου. Από λαϊκά όπως Μπιθικώτση, Μαρινέλλα, Χατζιδάκι και Θεοδωράκη μέχρι Armstrong, Summer, Piaf, '60s... άμα αρχίσω και τα πιάνω δεν έχουν τελειωμό. Με όλα αυτά γίνεται ένα κράμα στο κεφάλι σου. Βέβαια, πέρασα πολλές φάσεις μουσικών επιλογών. Μου αρέσουν φυσικά κι οι νέες μουσικές, αλλά αυτό που παρατηρώ είναι ότι όλοι ψάχνουν έναν άλλον, πιο παλιό ήχο. Αυτό το λαμπάδιασμα στον ήχο τους, το παλιό καλό πράγμα. Ειδικά, τα τελευταία χρόνια αυτό συμβαίνει πολύ έντονα τόσο στις διασκευές όσο και στις νέες ηχογραφήσεις. Ήχοι και μουσικές από το '20 και το '30, Swing για παράδειγμα, που αν τους επιχειρούσες πέντε χρόνια πριν όλοι θα σε αποθάρρυναν. Τα βρίσκαν όλα αυτά παλιομοδάτικα. Αυτό έχει έρθει και στο dress code. Οι σκελετοί των γυαλιών, το πουά, τα καρό και τα φλοράλ. Εμένα μου αρέσουν όλα αυτά, δε λέω όχι! Θα δεις πως οι περισσότερες βιτρίνες δεν έχουν άποψη εκτός από αυτές, που έχουν κάνει στροφή σε πιο παλιές μόδες. Γι' αυτό και τα περισσότερα ρούχα μου τα φτιάχνω μόνη μου. Δεν μπορώ να διαθέτω κιόλας τόσα χρήματα, για να αγοράσω κάτι το διαφορετικό. Ό,τι παίρνω το μεταποιώ. Όλα γίνονται ρετρό!

Θα σου πω κάτι που μου είχε πει ο Δ. Σαββόπουλος. Όταν είχα πάει να κάνω φωνητικά στο δίσκο "Ο Σαμάνος", με το Θ. Παπακωνσταντίνου, μου ζήτησε ένα demo. Του απαντάω πως δεν έχω και μου λέει "Ωραία, θα φτιάξεις κάτι που θα έχει ένα κομμάτι που σου άρεσε όταν ήσουν πέντε χρονών, ένα που σου άρεσε όταν ήσουν δέκα κι ένα που σου αρέσει τώρα". Επειδή δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω έτσι όπως μου το ζήτησε, έφτιαξα τρία κομμάτια από αυτά που έλεγα με το Φοίβο (Δεληβοριά), στο Γυάλινο, τα οποία εντελώς συμπτωματικά ήταν κομμάτια που μου άρεσαν στην ίδια περίπου χρονική περίοδο της ζωής μου αντίστοιχα! Ήταν το "Πόσο λυπάμαι", το "Johnny tu n'es pas un ange" και το "Damn your eyes". Του τα έδωσα κι είδα πως ήμουν αρκετά κοντά σε αυτό που είπαμε. Στα πέντε μου, μπορεί να άκουγα Τσανακλίδου, τον "Ανθρωπάκο", αλλά αν το σκεφτείς είναι πάρα πολύ κοντά στην Edith Piaf και στο μπρίο της. Αργότερα, στα δεκαπέντε άκουγα πολύ country, αλλά όχι αυτό που εννοεί ο πολύς κόσμος, Cush ας πούμε, πιο πολύ μπαλλάντες. Τότε ήταν που άκουγα Γκαραβέλα, που μόλις είχε πάει στο Love Radio κι έγραφα αμλετρητες κασέτες του, με κομμάτια που του ζήταγα κιόλας. Κι υπήρχε μια κλίση στην Blues. Μελαγχολία, πολλά ματζόρε ακκόρντα..πιο ατμοσφαιρικά.

Ακούω πολύ ραδιόφωνο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το ραδιόφωνο έπαιζε 24 ώρες το 24ωρο στο σπίτι, ακόμα και το βράδυ, αλλά πάρα πολύ χαμηλά! Υπάρχουν φορές που αν πάω στους δικούς μου, το χαμηλώνω, γιατί δεν μπορώ άλλο! Χαχαχα. Ήθελα κάποια στιγμή το μυαλό μου να ξεκουράζεται λίγο από τη μουσική. Ακούω πολύ Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7, που είναι κλασσική αξία.

(Penny & the Swingin' Cats στον Εν Λευκώ 87.7.)

Ωχ, αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση! Άλλον πρέπει να ρωτήσεις, όχι εμένα! Χαχαχαχαχαχα! Τί δύσκολο πράγμα! Νομίζω πως είναι τόσα πολλά και καλά και κακά. Θα μπορούσα να πω "αερικό", ίσως. Έτσι με έλεγε η μητέρα μου κι η θεία μου. Δεν είναι δική μου λέξη που να με περιγράφει, την είπαν άλλοι για μένα. Βέβαια, να σου πω, δεν το έλεγαν και τόσο για καλό. Το λέγαν επειδή ζούσα μοναδικά στο δικό μου κόσμο. "Α, η Πέννυ ειναι στον κόσμο της!". Και πραγματικά είχα ένα δικό μου κόσμο. Ξεπερνούσα αυτά που με πλήγωναν, με τσάντιζαν και με στεναχωρούσαν. Αυτά που με τσάκιζαν! Εγώ δε θεωρώ, όμως, πως είναι αρνητικό. Είχα ένα δικό μου τρόπο, κι ακόμα έχω, να αντιμετωπίζω ήπια τα πράγματα. Νομίζω, πως έχω ένα χαμόγελο για κάθε στιγμή και κάθε συμβάν.

Μέρος της, σίγουρα ναι. Φέτος ας πούμε πειραματίστηκα και με πιο Rock attitude, ενώ δεν ήμουν συνηθισμένη σ' αυτό. Κι αυτό θέλει λίγο προσοχή το κάθε είδος, έχει τη δική του τεχνική και πρέπει να προσέχεις και να μην τραυματίζεις τη φωνή σου. Στην ουσία η ομιλία, όπως και το τραγούδι κατά προέκταση είναι μίμηση. Όπως μαθαίνουμε να μιλάμε μιμούμενοι, έτσι είναι και το τραγούδι. Αν ακούσεις κάποιον που τραγουδάει και πας να τραγουδήσεις μαζί του, θα δεις πως θα το κάνεις όπως κι αυτός. Ο καθένας έχει τη δική του χροιά κι από εκεί και πέρα κάνει αυτό που αγαπάει και ψάχνεται με μουσικές που θέλει. Έλουρος γίνεσαι! Τώρα που έχουμε αρκετό καιρό να παίξουμε μελετάω. Και χαίρομαι που το κάνω, γιατί με το τρέξιμο δεν έχεις χρόνο να το κάνεις, ενώ πρέπει, κι η μελέτη πάει πίσω. Η δουλειά του μουσικού άλλωστε δεν είναι μόνο η παράσταση, είναι κυρίως η πρόβα κι η μελέτη. Η παράσταση είναι το αποτέλεσμα που βλέπει ο κόσμος που σε ακούει. Για την πρόβα σου πληρώνεσαι, λοιπόν, όχι για το αποτέλεσμα. Αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό από τους μουσικούς.

Γράφω τραγούδια με στίχους και μουσική και μάλιστα αυτό τον καιρό γράφω νέα κομμάτια. Γενικότερα από μουσική εκτός από το ότι μελετώ και κάνω κάποια μαθήματα, διδάσκω. Ασχολούμαι πολύ με το σπίτι μου και προσπαθώ μετά τη μετακόμιση να το κάνω όπως το θέλω. Το studio θέλω να φτιάξουμε, για να μπορώ να γράφω και πράγματα. Έχω υφάσματα και φτιάχνω ρούχα. Μ' αρέσει η μαγειρική. Δεν κάθομαι, γενικώς! 

Αυτό που δεν έκανα ακόμα, ξέρω 'γω;! (γέλια) Συνεχώς εκπλήσσεσαι με τον εαυτό σου και μ' αυτά που μπορείς να κάνεις. Προσπαθώ να ζω το τώρα και να ζω το παρόν. Δε χαίρομαι, απλά, όταν βγαίνω εκτός εαυτού. Πολλές φορές, όμως, αισθάνομαι ικανοποίηση από πράγματα που κάνω, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι τελείωσα τη σχολή μου (ΤΕΙ Βρεφονηπιοκομίας). Δε φαντάζεσαι τί βάρος έφυγε από πάνω μου. Κι αυτό γιατί κόπιασα πολύ. Δούλευα, τραγούδαγα, τελείωνα τρεις το πρωί κι οχτώ έπρεπε να βρίσκομαι στη σχολή. Αλλά άλλες οι αντοχές που έχεις σε εκείνες τις ηλικίες. Έχω αλλάξει πολλές δουλειές, με λίγα χρήματα και πάρα πολλές ώρες εργασίας, για να μπορώ να κάνω τη μουσική. Έμενα άυπνη, νηστική, αλλά τότε δεν το καταλάβαινα. Διαλυόμουν και δεν ήταν καλό. Ευτυχώς δεν έχασα τον εαυτό μου!

Ναι. Το κοινό καταλαβαίνει κι αισθάνεται. Βλέπει την εξέλιξή μας. Έχουμε αλλάξει πολύ. Δεν είμαστε αυτό που ήμαστε πριν από τρία χρόνια και δε θέλω του χρόνου τέτοια εποχή να είμαι εδώ που είμαι τώρα. Θέλω να εξελίσσομαι, γιατί αυτό είναι που με ενδιαφέρει και μόνο. Ας έχουμε, λοιπόν, υπομονή κι ας είναι καλά κι ο κόσμος που έρχεται και μας ακούει, να μας παρακολουθεί και να χαίρεται. Να συνεχίσει να του αρέσει αυτό που κάνουμε.