Σωτηρία Μπέλλου: Η στιχουργός και συνθέτις

Φαίδωνα μοναδικός ο τρόπος γραφής σου, ευχαριστούμε για το άρθρο, την έρευνα, τα βίντεο...

Εδω θα βρείτε και ένα βίντεο με σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό από το Αρχείο της ΕΡΤ (από εκεί είναι και η φωτογραφία της Μπέλλου, στην κορυφή του άρθρου).

Είναι σπουδαίο να γίνεται έρευνα και να γράφονται τέτοια αναλυτικά και τεκμηριωμένα με πηγές άρθρα για τους ογκόλιθους του λαϊκού μας τραγουδιού, ιδιαίτερα μάλιστα όταν η δημιουργική τους πλευρά (μουσική ή συνθετική) είναι ως επί το πλείστον άγνωστη στον πολύ κόσμο, όπως στην περίπτωση της Μπέλλου. Σημαντική λοιπόν η προσφορά σου Φάιδων-Αλκίνοε και σ' ευχαριστούμε.

ΥΓ: να που λύθηκε και μια απορία για την προέλευση ενός τραγουδιού που δεν το είχα ακούσει ποτέ στο ραδιόφωνο ή από ζωντανή ορχήστρα κι όμως θυμάμαι μικρό παιδάκι να το μουρμουρίζει ο πατέρας μου: "άιντε τον καημένο τον Μποχώρη, άιντε του την σκάσαν στο βαπόρι" (τουλάχιστον έτσι το τραγουδούσε εκείνος...)

Μπράβο Φαίδωνα μας αποζημίωσες με το δίμηνο σχεδόν που μας έλλειπες...

‘’Ηρθε η ώρα να σε δικάσω’’: Ένα άλλο τραγούδι που έχει μείνει στη μνήμη μου απ’ τα παιδικά μου χρόνια και σήμερα όταν το παίζω και το τραγουδάμε (σε Α ματζόρε για ανδρικές φωνές) ακόμα και με φυσαρμόνικα ‘ξεσηκώνεται η παρέα’ .

Το τραγουδάει σε τόνο Eb .

'' Ήρθε η ώρα να σε δικάσω

σκάρτη γυναίκα στο φυλάω από καιρό.

 Τα σφάλματά σου πικρά θα τα πληρώσεις,

ήρθε η ώρα να πονάς και να γελώ.

Θα σου κάνω δικαστήριο μεγάλο

 και το άχτι της καρδιάς μου θα το βγάλω.

Μπροστά στην πόρτα μην περιμένεις

 κι απελπισμένη σαν ζητιάνα μη  χτυπάς

 κι αν ήρθες τώρα πικρά μετανιωμένη,

 μέσα στο σπίτι το δικό μου δεν χωράς.

Θα σου κάνω δικαστήριο μεγάλο

 και το άχτι της καρδιάς μου θα το βγάλω.

Ήρθε η ώρα να σε δικάσω

και τα φαρμάκια που 'χω πιεί να εκδικηθώ,

 τι κι αν χτυπιέσαι κανένας δεν σε σώνει,

 ήρθε η ώρα να πονάς και να γελώ. ''

ΥΓ

Αν κάποτε έχεις χρόνο γράψε μας ένα άρθρο για το :«του αητού ο γιος»…… που αναφέρεις στο άρθρο σου

Συγχαρητήρια κι από μένα Φαίδων-Αλκίνοε... πληρέστατο και κατατοπιστικότατο το άρθρο... Διαβάζοντάς το καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για αποτέλεσμα ΣΠΟΥΔΑΙΑΣ έρευνας πάνω σε ένα ''δύσκολο'' θέμα...Και το χαρακτηρίζω ''δύσκολο'' γιατί είναι μια πλευρά της Μπέλλου που δεν τονίζεται και δεν προβάλλεται συνήθως. Και δεν είναι και το πιο εύκολο να βρεις πληροφορίες για μια εποχή που το ερώτημα ''ποιος τελικά έγραψε το τραγουδι;;'' είναι σύνηθες φαινόμενο.

Σ' ευχαριστώ που διάβασα αυτό το άρθρο...

Πολύ ωραίο το κείμενό σου, Φαίδωνα, με εξαιρετικά αναλυτική και επίμονη έρευνα, που αναδεικνύει άγνωστες πτυχές της ιστορίας της Μπέλλου. Και οι διευκρινίσεις σου στα τραγούδια πολύ διαφωτιστικές και ενδιαφέρουσες. Η Μπέλλου έζησε σε μία εποχή που ήταν ακόμα πιο δύσκολο για μία γυναίκα αντισυμβατική, η οποία είχε δώσει τους προσωπικούς της αγώνες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αλλά που ήταν κυρίως παλλικάρι στην ψυχή, να γίνει αποδεχτή ως "ισότιμη" σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, και μάλιστα με τις συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες και χωρίς να εντάσσεται οπωδήποτε σε πλαίσιο. Κατάφερε, όμως, να ξεδιπλώσει την πολυδιάστατη προσωπικότητά της μέσα από τη μουσική, βρίσκοντας ίσως και ένα είδος λύτρωσης με τη δημιουργία, σε μία κατά τα άλλα μάλλον δύσκολη και μοναχική προσωπική πορεία, ιδίως στην αρχή και το τέλος. Είναι από τις αγαπημένες η Μπέλλου, που με τη φωνή της και σε συνδυασμό με το στίχο χτυπάει κατευθείαν στο κόκκινο κέντρο της καρδιάς.

Φαίδωνα συγχαρητήρια για το θέμα του λεπτομερούς και εκτενούς άρθρου σου, που το διάβασα με πολύ ενδιαφέρον και θα το ξαναδιαβάσω.

Μεγάλη τραγουδίστρια, μεγάλη και αυθεντική καλλιτέχνις, γιατί όχι και "στιχουργός" και "συνθέτις". Ξέρω ότι έπαιζε κιθάρα και την έχω δει σε φωτογραφίες να παίζει μουσικά όργανα (κιθάρα, μπουζούκι, μπαγλαμά...). Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι καμμιά φορά έγραφαν στον δίσκο την τραγουδίστρια σαν συνθέτη ή στιχουργό για να πάρει κι αυτή κάτι από τα δικαιώματα του δίσκου (και υπάρχουν πολλά παραδείγματα).

Μεγάλωσα με τα τραγούδια της και είχα την τύχη να την δω και να την ακούσω από κοντά. Μου έκανε εντύπωση ότι έβγαινε από την αρχή μέχρι το τέλος του προγράμματος και τραγουδούσε με το ποτήρι της ανάμεσα στον κόσμο, απλή, απέριττη,  χωρίς έπαρση, χωρίς προβολείς και φτιασίδια. Καμμια σχέση με τις σημερινές τραγουδίστριες, που όλες μοιάζουν μεταξύ τους και αγωνίζονται για "σκηνική παρουσία".

Μου έκανε επίσης εντύπωση η επιμονή της στον δικό της προσωπικό τρόπο, πχ. να λέει τον Ζέππο  "Ζέμπο" (μήπως λόγω ...Βέμπο;) κλπ.

Την ακούω από τη δεκαετία του 50 και έχω τα περισσότερα τραγούδια της, σε δίσκους, κασέτες και CD, που τα μαζεύω πολλά χρόνια τώρα. Επίσης έχω το βιβλιαράκι με την αυτοβιογραφία της.

Και κάτι για τους νεότερους: Όταν έχουμε φωνές σαν τη Μπέλλου, δεν έχουμε ανάγκη από καμμία Cesaria Εvora ( που της μοιάζει )!.

Είχα την τύχη να «ανακαλύψω» εντελώς τυχαία το Musicheaven. Kαι λέω ότι  «είχα την τύχη» διότι εκτός και άλλων αξιόλογων συντακτών στο ε-περιοδικό (και όχι μόνο)   «γνώρισα» τον Φαίδωνα –Αλκίνοο. Τόσα μα τόσα πολλά και ωραία θέματα μας φέρνει.

Τον ευχαριστούμε και ευχόμαστε να είναι πάντα καλά και να μας «πυροβολεί» με την  αστήρευτη πένα του . 

πολύ ωραίο να μαθαίνουμε και μεις οι νεότεροι

Μπράβο

Φανταστικό το άρθρο σου Φαίδωνα. Συγχαρητήρια κι από εμένα. Περιμένουμε το επόμενο...