Ξεχασμένες Μπάντες: Move

Ηγετική μπάντα και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες του Βρετανικού  'psycho-art-Rock', που σχηματίστηκε στο Birmingham στα τέλη του 1965, από μέλη που ανήκαν σε τρία διαφορετικά σχήματα. Τους Carl Wayne and the Vikings, τους Nightriders και τους Mayfair Set. Το όνομά τους σημαίνει ακριβώς την "Κίνηση" που έκαναν τα μέλη από τα διαφορετικά αυτά σχήματα για να ενωθούν και να φορμάρουν τους Move. Με leader τον εκκεντρικό Roy Wood, παρουσίασαν ένα μοναδικό και απολύτως ιδιοσυγκρασιακό art-Rock που επηρέασε πάρα πολλούς άλλους καλλιτέχνες με τέσσερα κλασικά και μοναδικά albums τα οποία τα οποία είναι καθ’ όλα άξια προσοχής.

Στα 1970 ο Roy Wood φορμάρισε μαζί με τον Jeff Lynne τους Electric Light Orchestra σαν παράλληλο σχήμα των Move με τη φιλοδοξία να συνεχίσουν και να εξελίξουν τη μουσική από το σημείο που την άφησαν οι Beatles, αλλά μετά την κυκλοφορία τους πρώτου τους album, διέλυσε τους Move και άφησε τα ηνία των ELO στον Jeff Lynne. Στη συνέχεια φορμάρισε τους Wizzard και αργότερα τους Wizzo Band των οποίων τα albums δεν "τράβηξαν" και ο Roy απογοητευμένος τους διέλυσε και αυτούς, για να επανέλθει στη δεκαετία του 80 με τους Roy Wood’s Helicopters και στα 1995 με τους Roy Wood’s Big Band. Στα 2009 επανήλθε για μια ακόμα φορά με τους Roy Wood’s Rock ‘n’ Roll Band για μία σειρά συναυλιών στη Βρετανία. 

Ο Roy ήταν/είναι ταλαντούχος, απρόβλεπτος, μπορούσε να δουλεύει με 2-3 μπάντες ταυτόχρονα, καταπληκτικός μελωδός και  πολυοργανίστας στην κυριολεξία. Σε όλα τα προσωπικά του albums, έπαιζε όλα τα όργανα (κιθάρες, μπάσα, τύμπανα, πιάνα, φλάουτα, τρομπόνια, ακορντεόν, βιολιά) μόνος του. Μεγάλος πειραματιστής και σπουδαίος επινοητής μουσικών ιδεών, απέσπασε τον θαυμασμό του Paul McCartney ο οποίος δήλωνε φανατικός θαυμαστής του Roy Wood. Αυτό όμως που δεν είχε ο Roy, ήταν ότι δεν ήξερε τον τρόπο του πώς να πλασάρει τον εαυτό του, τις μπάντες του και τη μουσική του.  

Lineup

* Roy (Adrian) Wood (1946, Κιθάρα, Φωνή) 
* Carl (Colin David Tooley) Wayne (1943-2004, Φωνή) 
* Bev (Beverly) Bevan (1944, Τύμπανα) 
* Trevor (Ireson) Burton (1949, Κιθάρα, Φωνή) 
* Ace (Christopher John) Kefford (1946, Μπάσο)

* 1968: - Kefford
* 1969: - Burton, + Rick (Richard) Price (1944)
* 1970: - Wayne, + Jeff (Jeffrey) Lynne (1947)  
* 1972: Disbanded

Σημ: Στα 2004 έγινε ένα reunion και στα 2007 άλλο ένα που διαρκεί μέχρι σήμερα, αλλά οι Wood & Lynne δεν συμμετείχαν σε κανένα απ’ αυτά.

Albums

Move (1968)

Tracks: 1) Yellow Rainbow,  2) Kilroy Was Here,  3) (Here We Go Round) The Lemon Tree,  4) Weekend,  5) Walk Upon The Water,  6) Flowers In The Rain,  7) Hey Grandma,  8) Useless Information,  9) Zing Went The Strings Of My Heart,  10) The Girl Outside,  11) Fire Brigade,  12) Mist On A Monday Morning,  13) Cherry Blossom Clinic.

Στο ντεμπούτο album των Move, ο Roy Wood, προβάλλει σαν full τραγουδοποιός με εντυπωσιακές μελωδίες και με στιχάκια που ο καθένας μπορεί να τα ερμηνεύσει όπως θέλει. Σε κάθε όμως περίπτωση, ο δίσκος δεν μπορεί να θεωρηθεί καλός ή –αν θες- μπορεί να θεωρηθεί καλός με τις εξής όμως δύο προϋποθέσεις: α) είναι άστοχος και β) είναι "ληγμένος". Αυτό, θα μπορούσες να το πάρεις σαν αντίφαση και είναι λογικό. Είναι καλός αλλά είναι άστοχος και "ληγμένος"; Πώς γίνεται; Λοιπόν, σε διαβεβαιώνω ότι ο δίσκος είναι θαυμάσιος, αρκεί να "ταξιδέψεις" πίσω στο χρόνο γιατί οι όροι "άστοχος" & "ληγμένος" αφορούν στο σήμερα. Αν όμως πας πίσω στα 1968, στον γεμάτο χρώματα flower power κόσμο, "άστοχος" και "ληγμένος" σημαίνει με μία λέξη "διαφορετικός". Αυτό λοιπόν το διαφορετικό, το βρίσκουμε στην τραγουδοποιία του "σκοτεινού" Roy Wood.

'Yellow Rainbow': Μελωδία a la Hollies με έναν Bevan να δείχνει ότι έχει πολλές επιρροές από τον Keith Moon.

'Kilroy Was Here': Διαθέτει εκρηκτικό ρεφρέν.

'(Here We Go Round) The Lemon Tree': Αυτοσαρκασμός, Flower Power, συν ένα θαυμάσιο a la Mozart κουαρτέτο εγχόρδων.

'Walk Upon The Water': Αγνή Pop τελειότητα που δείχνει το πόσο υποτιμήθηκε ο Roy σαν τραγουδοποιός. Θα μπορούσε να είναι το hit single της χρονιάς, αλλά για κάποιο λόγο …δεν ήταν!

'Flowers In The Rain': Η Brit-Pop συναντάει την ψυχεδέλεια με παιδική αφέλεια a la Kinks. Είναι το πιο κοντινό στο στυλ που καθιέρωσαν οι Move.

'Useless Information': Η εκκεντρικότητα των Move σε όλο της το μεγαλείο. Θα "δανείσει" αργότερα τα φωνητικά του intros στο 'Curly'.

'Fire Brigade': Μετακινείται από το δραματικό στο κωμικό, μέχρι να ανοιγοκλείσεις το μάτι σου.  

'Cherry Blossom Clinic': Στομφώδες με λαμπρή ενορχήστρωση.  

Υπάρχουν ακόμα τρεις διασκευές αλλά και δύο μπαλάντες όχι απαραίτητα άσχημες, αλλά έχουν οπωσδήποτε λιγότερο ενδιαφέρον από τα προαναφερθέντα.

Σχόλιο: Ψυχεδέλεια, flower-power, αυτοσαρκασμός αλλά και αυταρέσκεια.

Να το πάρω; Με 8 εξαιρετικά τραγούδια στα 10 δικά τους, αξίζει. Έτσι δεν είναι;

Shazam (1970)

Tracks: 1) Hello Suzie,  2) Beautiful Daughter,  3) Cherry Blossom Clinic Revisited,  4) Fields Of People,  5) Don't Make My Baby Blue,  6) The Last Thing On My Mind,  
Bonus Tracks: 7) So You Want To Be A Rock'n'Roll Star,  8) Stephanie Knows Who,  9) Something Else,  10) It'll Be Me,  11) Sunshine Help Me.

Τα παιδιά εδώ, είναι σε μεγάλα κέφια, τίποτα δεν επαναλαμβάνεται για δεύτερη φορά και έχει μία χροιά από concept. Ανάμεσα στα τραγούδια, ακούμε ανθρώπους να μιλάνε σα να τους παίρνουν συνέντευξη στο δρόμο απαντώντας ερωτήσεις του τύπου: "πώς νοιώθετε για την Pop" κλπ. Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα με τα τραγούδια γιατί ενώ ντεμπουτάρισαν με 13 τραγούδια, εδώ έχουν μόνο έξη και αναγκάζονται να κάνουν τα 4 απ’ αυτά, πολύ μεγάλα σε διάρκεια.

'Fields Of People': Στο στυλ τους, αλλά δέκα λεπτά είναι πάρα πολλά. Το τζαμάρισμα στα τελευταία τέσσερα λεπτά φέρνει στο μυαλό το "Love You Too" του George Harrison.

'Don't Make My Baby Blue': Ρουτινιάρικη Pop που μετατρέπεται σε heavy Blues στο στυλ των Led Zeppelin.

'Last Thing': Σε στυλ Byrds, με τη διαφορά ότι οι Byrds θα έκαναν το ίδιο πράγμα σε τρία λεπτά, ενώ οι Move το κάνουν σε επτά.

'Hello Susie': Εξαιρετικό Rock κομμάτι με αξέχαστο τραγούδισμα από τον Roy και …παρανοϊκά τύμπανα από τον Bevan.

'Beautiful Daughter': Μπητλικό –πλην όμως- εξαιρετικό.  

'Cherry Blossom Clinic Revisited': Το είχαν κάνει single, αλλά εδώ το επαναλαμβάνουν προσθέτοντας κλασικά μουσικά στοιχεία του 18ου αιώνα.

Στα bonus tracks θα βρούμε διασκευές που όμως δεν είναι προσεγμένες όπως και όσο θα έπρεπε, αλλά έτσι κι αλλιώς τα bonus tracks δεν ανήκουν στο original album. Τα πρόσθεσε η εταιρία στην επανέκδοση του CD.

Σχόλιο: Διασκεδαστικό, ψυχεδελικό, λάγνο, οπτιμιστικό, φιλόδοξο και επαγγελματικό, με τη δημιουργικότητα να ξεχύνεται έξω από τα αυλάκια.

Να το πάρω; Αν βρεις το original να το προτιμήσεις. Ξέχνα τα bonus tracks.

Looking On (1970)

Tracks: 1) Looking On,  2) Turkish Tram Conductor Blues,  3) What?,  4) When Alice Comes Back To The Farm,  5) Open Up Said The World At The Door,  6) Brontosaurus,  7) Feel Too Good, 
* Bonus Tracks: 8) Wild Tiger Woman,  9) Omnibus,  10) Blackberry Way,  11) Something,  12) Curly,  13) This Time Tomorrow,  14) Lightning Never Strikes Twice,  15) Something (Italian),  16) Wild Tiger Woman Blues,  17) Curly Where's Your Girlie.

Εδώ έχουμε αλλαγές. Βγήκε ο Carl Wayne και μπήκε ο Jeff Lynne.  Ο Roy όμως τον έβαλε με τον όρο ότι εκτός από τους Move, θα αφιερώνουν μαζί extra χρόνο για το νέο και ξεχωριστό progressive σχήμα Electric Light Orchestra. Αν όμως εμείς λάβουμε υπόψη ότι ο Wood εκτός από τους Move και τους ELO δούλευε και για τα προσωπικά του albums, τότε θα αντιληφθούμε πολύ εύκολα τον λόγο που το Looking On στερείται από τα βασικά standards των Move.

Εδώ, επηρεασμένοι από τους Led Zeppelin και το heavy/hard Rock που βρίσκεται ήδη στο δρόμο, αποφασίζουν να γίνουν heavy. Ο Roy φαίνεται να ξεχνάει την "κληρονομιά" του και μας δημιουργεί πρόβλημα γιατί δεν ήταν ποτέ ο riff master και το heavy –αν μη τι άλλο- χρειάζεται riffs.

"Looking On": Στα 1970, οι Deep Purple και οι Black Sabbath, έκαναν μία συνεχή επίδειξη του heavy riff. Οι "πρωτάρηδες" όμως εδώ του Wood δεν μας πείθουν. Απλά θα προσθέσω ότι το κομμάτι αποκτά ενδιαφέρον στο τζαμάρισμα του φινάλε στο οποίο οι Move θυμούνται τον παλιό καλό τους εαυτό.

'Turkish Tram Conductor Blues': Σε πάει στο "Day Tripper", αλλά είναι πολύ καλό το μέρος με τα πνευστά και τις ακουστικές κιθάρες.

'Brontosaurus': Σε πάει στο "Lady Madonna", αλλά σπηντάρει και σου ανεβάζει την αδρεναλίνη με πιάνο παιγμένο a la Jerry Lee Lewis.

'When Alice Comes Back To The Farm': Το μέρος με τα βιολιά είναι a la ELO και να λοιπόν που οι ιδέες μπερδεύονται.   

'Feel Too Good': Πάρα πολύ καλό. Τα instrumental περάσματα είναι ανεπανάληπτα. Το a la 'Hey Jude' φινάλε του, το ανεβάζει ακόμα περισσότερο.

Ο Jeff Lynne αναγγέλλει την είσοδό του στη μπάντα με τον καλύτερο τρόπο. Συνεργάζεται εδώ σε δύο κομμάτια και είναι και τα δύο τα καλύτερα του δίσκου. Το 'What?' θα κόλλαγε άνετα σε album των ELO και το 'Open Up Said The World At The Door' είναι επίσης εντυπωσιακό.

Στα bonus tracks όμως του επανεκδοθέντος CD, θα βρούμε ακόμα πιο εξαιρετικά κομμάτια.

'Wild Tiger Woman': Εντυπωσιάζει πολύ περισσότερο από τα κομμάτια του original album.

'Omnibus': Εξαιρετικό δείγμα ημι-ακουστικής Brit-Pop.

'Blackberry Way': Ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ο Roy και το μοναδικό #1 των Move στα Βρετανικά charts.

'Something': (Όχι του George Harrison) Δεν είναι άσχημο αλλά γιατί ΚΑΙ στα Ιταλικά βρε παιδιά;

'Curly': Το folk της μπάντας. Καθαρή ακουστική απόλαυση.

'This Time Tomorrow': Υπέροχη ακουστική μπαλάντα που δεν έχει καμία σχέση με το ομότιτλο τραγούδι των Kinks, αλλά που θα μπορούσε όμως, να το έχει γράψει και ο Ray Davies. Είναι υπέροχο.

'Lightning Never Strikes Twice': Το κομπλιμέντο που θέλω να κάνω σ’ αυτό το τραγούδι είναι το εξής: Είναι το πιο κοντινό στους Beatles από όσα έχουν γράψει ποτέ. Καταπληκτικό κομμάτι.

Σχόλιο: Οι πειραματισμοί, των πειραματισμών, ώ πειραματισμοί.

Να το πάρω; Κοίτα… Πάρ’ το αλλιώς, γιατί αυτή τη φορά, δεν μπορώ να μη λάβω υπόψη μου τα bonus και να σου πω ότι ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά. Επτά φανταστικά κομμάτια στη σειρά το ένα μετά το άλλο, είναι Μουσικός Παράδεισος. Με άλλα λόγια …MusicHeaven.

Message From The Country (1971)

Tracks: 1) It Wasn't My Idea To Dance,  2) The Minister,  3) Message From The Country,  4) The Words Of Aaron,  5) Ben Crawley Steel Company,  6) Until Your Mama's Gone,  7) No Time,  8) Ella James,  9) Don't Mess Me Up,  10) My Marge.

Και ερχόμαστε σε μια "περίεργη" χρονιά. Οι Move κάνουν το album αυτό, κάτω από τις εξής συνθήκες: Η απόφαση των Lynne & Wood να φορμάρουν τους Electric Lights Orchestra σαν παράλληλη μπάντα, τους έφερε σε κόντρα. Ο Roy αφιέρωνε περισσότερο χρόνο στους Move και ο Lynne στους ELO έτσι που κάποια στιγμή, ο Lynne έκανε ξαφνικά μία "Κίνηση" και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στους ELO αφήνοντας τον Wood ακίνητο σαν …παγωτό!. Το αποτέλεσμα για τον Roy ήταν να παραιτηθεί την επόμενη χρονιά και από τις δύο μπάντες. Η ειρωνεία είναι ότι ενώ οι ELO που στην "ωριμότητα" και στο "ψάξιμο" ήταν κατώτεροι από τους Move, ήταν με μία λέξη light, έκαναν πολύ μεγάλη επιτυχία στην Αμερική κάτι που οι Move δεν κατάφεραν ποτέ. Τι να περιμένεις όμως από το Αμερικάνικο κοινό που ακούει Carpenters και Kiss...

Το Message From The Country είναι λοιπόν το τελευταίο album των Move και είναι το καλύτερό τους. Όπως ήδη ξέρουμε, οι Move ήταν 'collectioners of styles' και ο Roy Wood ήταν βαθιά εκλεκτικός όσο κανείς άλλος, με εξαίρεση τους Beatles. Το album λοιπόν αυτό, δεν έχει κανένα "αδύνατο" κομμάτι. Είναι όλα τους υπέροχα. Μετά από μερικά ακούσματα που θα του κάνεις, θα ανακαλύψεις να υποβόσκει μία progressive Pop που εκπέμπει ένα μεσαιωνικό άρωμα. Οι Lynne & Wood παρ’ όλες τις διαφορές τους, συνεργάζονται εξαιρετικά. Στη "σκοτεινή" & 'gothic' πλευρά ο Wood, στη light & παραδεισένια ο Lynne.

O Wood ανοίγει με το 'It Wasn't My Idea To Dance' που είναι το καλύτερο του δίσκου. Μυστικιστικό, βασισμένο σε bagpipes, είναι ίσως το πιο "σκοτεινό" που έγραψε ποτέ του.  

Ο Lynne συνεχίζει με τρία δικά του στη σειρά. Ξεκινάει με το 'Minister' που είναι εντελώς Μπητλικό και θυμίζει πολύ τη μελωδία του 'Paperback Writer', το ομότιτλο με το accapella μέρος που περιέχει, σε πάει στους Beach Boys και το 'Words Of Aaron' που σε πάει στους Argent. Αν αγνοήσουμε το "πού μας πάει" το κάθε κομμάτι, θα παραδεχτούμε ότι είναι εξαιρετικά, ανεξάρτητα αν "μας πιάνει" ή όχι το στυλ του Lynne. Εμένα προσωπικά "δεν με πιάνει". Το θεωρώ πολύ light και πολύ ανώδυνο για τα γούστα μου γιατί εγώ θέλω να "πονάω" όταν ακούω κάτι. Θέλω κάτι να με "σφάζει" και να "αιμορραγώ" αλλιώς δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθώ. Πέρα από όλα αυτά, παραδέχομαι ότι τα κομμάτια είναι όντως εξαιρετικά.

Ουφ… Ώρα όμως να επιστρέψουμε στον Roy για να ψαχτούμε και να  "σφαχτούμε" με το 'Ben Crawley Steel Company', ένα Γερμανικού στυλ καμπαρέ, το 'My Marge', μία υπέροχη μπαλάντα και τα 'No Time', 'Until Your Mama's Gone' & 'Ella James' που ροκάρουν όλα τους, έτσι όπως ο Roy ξέρει να ροκάρει. Έλα όμως που μας ξαφνιάζει ο Bevan. Μας ξαφνιάζει διότι έρχεται με το 'Don't Mess Me Up' που είναι copy από τον Elvis. Είναι θαύμα που η μπάντα δεν μηνύθηκε. Τη γλύτωσε μάλλον επειδή τότε ο κόσμος έψαχνε να βρει από ποιους και πόσα copies είχαν κάνει οι Led Zeppelin.
 

Σχόλιο: Δεν σου ζητάει τίποτα παρά θέλει μόνο να του δώσεις λίγο χρόνο, γιατί είναι ένα album που "δουλεύει" μέσα σου ακόμα και όταν κλείσεις το player. Θα πρέπει όμως να σου ομολογήσω –ξανά- ότι τα κομμάτια του Lynne που σίγουρα "με πάνε" στο light άρωμα των ELO, δεν έχουν καμία σχέση με τα "ώριμα" και "ψαγμένα" κομμάτια του Wood.

Να το πάρω; Σκέψου… Είναι ένα από τα καλύτερα "Κύκνεια Άσματα" που ηχογραφήθηκαν ποτέ. Είναι ένα "Κύκνειο Άσμα" που δεν προοριζόταν να γίνει "Κύκνειο Άσμα", εκτός αν θεωρήσεις ότι ο Roy με το 'It Wasn't My Idea To Dance' ήθελε να σε προϊδεάσει για το τι πρόκειται να συμβεί και δείχνοντας τον Jeff Lynne, να σου πει με άλλα λόγια: "Τον έφερα στη μπάντα και με χόρεψε στο …ταψί".

Πρόταση:

1: Move (1968)
2: Shazam (1970)


Βιβλιογραφία:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)
5: The Move Biography (Richie Unterberger)


Ακουστικά Βοηθήματα:

1: Move (Complete Discography)

Ευχαριστώ για την ανάγνωση…