[Ήταν ευχάριστη η έκπληξή μου όταν από τη δισκογραφική “Χάρτης” μου ζήτησαν να αναλάβω την παρουσίαση ενός καινούργιου CD. Mε πληροφόρησαν ότι τους αρέσει η στήλη μου, ότι διαβάζουν τα άρθρα μου, και αποφάσισαν ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για αυτή την παρουσίαση. Τους ευχαρίστησα –και τους ευχαριστώ και δημόσια από εδώ- με όλη μου την ειλικρίνεια για την τιμή που μου κάνουν και για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν. Μου έστειλαν λοιπόν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες και το σχετικό υλικό και αμέσως, την πρώτη έκπληξη, ακολούθησε μία δεύτερη, διότι ξαφνικά ανακάλυψα ότι κολυμπάω σε γνωστά …νερά. Χάρηκα λοιπόν απανωτά μία φορά ακόμα, γιατί στο δελτίο τύπου και στις πληροφορίες του CD, “συνάντησα” τους Μανώλη Θαλασσινό, Γιώργο Κέλλη & Λεωνίδα Αυγούλη, τους οποίους γνώρισα ως μέλη της μπάντας Ονειροποιοί το 2005, και παίξαμε μαζί όταν καλεσμένος του Παναγιώτη Βουλιάκη (μέλος Vouliakis), πήγα τότε στην Κω για να λάβω μέρος σε δύο προγραμματισμένες συναυλίες –πολιτιστικές εκδηλώσεις του δήμου- αφιερωμένες στη δεκαετία του ’60. Μικρός που είναι ο κόσμος…]
Οι Κρυφές Αλήθειες λοιπόν (με τους Θαλασσινό, Κέλλη & Αυγούλη να προέρχονται από τους Ονειροποιούς), είναι μία μπάντα από το νησί της Κω. Μουσικά κινούνται υπό μια ευρεία έννοια, στο χώρο της Rock μουσικής. Με την παρούσα σύνθεση του σχήματος που υφίσταται από το 2009,έχουν δώσει πολλές συναυλίες στην Κω (άνοιξαν και τη συναυλία του Χρήστου Θηβαίου το 2009) και σε γειτονικά νησιά αλλά και στην Αθήνα, την οποία επισκέπτονται σχεδόν κάθε χειμώνα. Είναι πολύ πιθανό να τους έχετε συναντήσει ηχητικά στα “Ρυθμός Stage”, “Koukou” & “Nueva Trova”.
Η πρώτη τους ομότιτλη δισκογραφική δουλειά, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του2010 από την Polymusic, σε παραγωγή του Γιάννη Θαλασσινού. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο "Ηχογραφείον το Κωακόν" και συμμετείχαν οι φίλοι τους Λευτέρης Πουλιού στο σαξόφωνο, και οι Μαρία Πουλιού & Βαγγέλης Βατσινέας στα φωνητικά.
Τον Ιανουάριο του 2012, οι ακροατές του Atlantis FM, επέλεξαν το τραγούδι τους “Φωτιά“, ως ένα από τα δέκα καλύτερα για το 2011.
Από τις αρχές του 2013 μέχρι και τον Οκτώβρη του ίδιου έτους ηχογράφησαν τονδεύτερο δίσκο τους με τίτλο “Μη Φοβηθείς να Χαθείς“, σε επιμέλεια και παραγωγή τουΛευτέρη Πουλιού. Τη μίξη ήχου και το mastering επιμελήθηκε ο Αλέξανδρος Χρυσίδης.
Στο δίσκο συμμετέχει Γιάννης Κούτρας ερμηνεύοντας το τραγούδι “Σε Ψάχνω” και το CD κυκλοφορεί από την http://www.xarths.net/ σε ψηφιακή μορφή από τον Απρίλη του 2015.
Lineup: Μανώλης Θαλασσινός: Τραγουδάει, παίζει κιθάρα (ακουστική), γράφει στίχους και ξυρίζει το κεφάλι του. Δημήτρης Γουρνέλης: Παίζει κιθάρα (ηλεκτρική) γράφει στίχους και δηλώνει ότι τραγουδάει κι όλας. Γιώργος Κέλλης: Είναι ο καπετάνιος στα τύμπανα της μπάντας. Γιάννης Βαρκάς: Παίζει πιάνο & πλήκτραμε διπλή ταρίφα. Λεωνίδας Αυγούλης: Παίζει μπάσο και κάνει φωνητικά και ψυχοθεραπεία.
“Μη Φοβηθείς Να Χαθείς” (Χάρτης, 2015)
Tracklist:1) R51, 2) Παιχνίδι, 3) Είναι Όμορφα Εδώ, 4) Απ’ την Αρχή, 5) Ζωγραφούπολη, 6) Έτσι Χάνεσαι, 7) Απόγευμα στη Δονούσα (ορχηστρικό), 8) Στα Πέλαγα Πέρα, 9) Μαύρη Γόβα, 10) Της Αυγής, 11) Sleep and Dream, 12) Σε Ψάχνω *
[Είναι όμορφα εδώ στα πέλαγα πέρα. Κοιμήσου και ονειρέψου το άστρο της αυγής. Μη φοβηθείς αν χαθείς, γιατί έτσι κι αλλιώς εγώ σε ψάχνω στη Ζωγραφούπολη και εκεί θα σε βρω στα σίγουρα. Έλα… φόρεσε τη μαύρη γόβα (εκείνη που σου πάει), πάρε τη ζωή σου απ’ την αρχή κι έλα να πάμε ένα απόγευμα στη Δονούσα. Έλα… σήκω να πάμε εκεί, μας περιμένουν και πέρασε η ώρα.
Μα… τι κάνεις; Έτσι χάνεσαι εσύ; Έτσι στα ξαφνικά; Χωρίς λόγο; Πες πως είναι ένα παιχνίδι και μη φοβηθείς να χαθείς. Άλλωστε, τα χρόνια που ξεφύγανε σαν άσπρο περιστέρι, ένας αγέρας πονηρός τα φύσηξε και τα πήρε σ’ άλλα μέρη. Έλα όμως, μην αργείς γιατί μας περιμένουν.
Έλα… φόρα το φωτοστέφανο της πρώτης σου νιότης, μη φοβηθείς αν χαθείς, και μη φοβηθείς να χαθείς. Κοντά σου θα είμαι κι εγώ. Δίπλα σου και μαζί σου, Δον Κιχώτης παντοτινός και πιστός. Γι αυτό, μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα. Στο κάτω-κάτω, θα ‘πρεπε να το ξέρεις. Δεν το ‘χεις μάθει ακόμα; Ακόμα και εκείνος ο τραγουδιστής με το ξυρισμένο κεφάλι σου το φωνάζει: “Σαν μια σκηνή απ’ το σινεμά, περνάει η ζωή μπροστά σου, σήκω απ΄ το κάθισμά σου και μπες μες το πανί”.] Εξαιρετικό άλμπουμ και εξαιρετική δουλειά από όλα τα παιδιά. Με συγκίνησε από το πρώτο του άκουσμα. Όμορφοι στίχοι, δουλεμένοι και συγκροτημένοι σε φράσεις και νοήματα χωρίς κενά, έτσι, που με ενέπνευσαν να γράψω την παραπάνω ιστοριούλα που βασίζεται πάνω τους. Είναι δε, ντυμένοι μελωδικά, με πολύ όμορφα μουσικά ρούχα. Εξαιρετικό το “δέσιμο” της μπάντας. Μπράβο στα παιδιά, αλλά όχι μόνο στα παιδιά της μπάντας. Μπράβο σε όλους όσους συνετέλεσαν στο να διεκπεραιωθεί η δουλειά αυτή (ακόμα και στο παιδί με τους καφέδες δηλαδή ένα πράμα) που αξίζει μόνο συγχαρητήρια.
Έξυπνη και σωστή η επιλογή του φίλου Γιάννη Κούτρα για την ερμηνεία του στο “Σε Ψάχνω”. Το ηχόχρωμα της φωνής του Γιάννη, “δένει” με το ηχόχρωμα της φωνής του Μανώλη. Όχι δηλαδή ότι θα πείραζε να είναι διαφορετικό, αλλά όπως και να ‘χει, είναι ένα “συν”.
Με εξαίρεση το αγγλόφωνο “Sleep and Dream” δεν βρήκα/άκουσα κάποιο άλλο τραγούδι που να υστερεί. Και εξαιρώ το αγγλόφωνο λόγω άποψης και όχι επειδή είναι κακό, γιατί δεν είναι. Κατά τη γνώμη μου, δεν κολλάει με το όλο concept και την όλη ατμόσφαιρα. Έχουμε δηλαδή δέκα τραγούδια ελληνόφωνου ροκ και ξαφνικά “τσουπ”, πετάγεται ένα αγγλόφωνο. Θα μπορούσε να συμπεριληφθεί σε μία μελλοντική εξ ολοκλήρου αγγλόφωνη δουλειά της μπάντας που δεν ξέρω βέβαια εάν υπάρχει, αλλά –αν και δεν είναι τώρα το θέμα μου αυτό- έχω την άποψή μου επ’ αυτού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση λέω απλά –και μένω σ’ αυτό-, ότι εκεί το “SleepandDream” δεν θα ήταν “σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα”, γιατί εδώ έτσι το νιώθω. Επίσης, από τον συλλογισμό αυτό, εξαιρώ και το “Απόγευμα στη Δονούσα” που δεν είναι τραγούδι αλλά instrumental. (Ατμοσφαιρικότατο συμπληρώνω.)
Με το πρώτο άκουσμα, ξεχώρισα το “Μαύρη Γόβα” (μου άρεσε πάρα πολύ το λιτό μουσικό σχήμα των κουπλέ)
και το “Απ’ την Αρχή” που μου έδωσε άλλωστε το έναυσμα να παίξω με τους τίτλους των τραγουδιών και να γράψω την ιστοριούλα κάτω από την tracklist. Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο Μανώλης όταν έγραφε τον στίχο για αυτό το τραγούδι, αλλά θα μου επιτρέψει να το αφιερώσω σε όλου του κόσμου τους αναβλητικούς με την ευχή να σηκωθούν επιτέλους από το κάθισμά τους, και να μπουν μέσα στο πανί παύοντας να είναι αδρανείς θεατές στην ταινία της ζωής τους.
Στις ηχογραφήσεις συμμετείχαν και οι: Άκης Γαβαλάς: Τύμπανα Μυρτώ Γούζιου: Τσέλο στο 6 Λευτέρης Πουλιού: Σαξόφωνο στο 2 και στο 6 Μαρία Δελέτζε, Άρης Ρωμαίος & Λίλα Μόκα: Φωνητικά στα 1, 8 & 11
Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο γκαράζ του Λευτέρη, στο σπίτι του Δημήτρη, στα Sierra Studios και στα Soundflakes Recording Studios. Η μηχανή R51 ηχογραφήθηκε στον κήπο του Μανώλη, και στο 5 ακούγονται οι φωνές από τον μικρό αδερφό του Λευτέρη και από τα παιδιά τους.
Στίχοι & Μουσική: Δημήτρης Γουρνέλης: 1, 3, 7, 9 & 11 Μανώλης Θαλασσινός: 2, 5, 6, 8, 12, και στίχοι στο 4, μουσική στο 10 Γιάννης Βαρκάς: Μουσική στο 4 Γιάννης Κουλάκης: Στίχοι στο 10
Σχόλιο: Όταν η δουλειά σου είναι όμορφη, καλοδουλεμένη και ποιοτική, αποκτάς ένα κοινό απαιτητικό που αυτόματα το βάζεις σε αναμονή για την επόμενη. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει το “Μη Φοβηθείς Να Χαθείς”.
Εύχομαι λοιπόν στους φίλους μου από την Κω, να έχουν καλή συνέχεια στα ταξίδια τους (διαθέτουν και καπετάνιο άλλωστε) όχι μόνο στα γύρω νησιά, αλλά γενικότερα μέσα στη θάλασσα της δημιουργίας και να “Μη Φοβηθούν Να Χαθούν”, γιατί η Συνέπεια είναι αυτή που θα τους κρατήσει στη σωστή ρότα.
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Οι Ελληνίδες!
Πέτρος Βαγιόπουλος: Της ζωής μου το παιχνίδι!
Τα Άλυτα Μυστήρια στην Ιστορία της Μουσικής
Πόση ισχύς ενισχυτή απαιτείται ανάλογα με το συγκρότημα μας; 
Συνέντευξη του Θεόδωρου Παπαδόπουλου. Από την Οπισθοδρομική Κομπανία στο σήμερα.
To πιο διαχρονικό άλμπουμ όλων των εποχών
Νέος δίσκος από τον Πάνο Μπούσαλη - Σεμπρεβίβα
Μια βουτιά απ' το ''Κατάστρωμα'' του Κωστή Μαραβέγια
Σκέψεις για τον τελευταίο δίσκο του Παύλου Παυλίδη 
Ματωμένα Ρόδα: “Γράφοντας το Τέλος” (ή αλλιώς: Το Σκοτάδι που Φωτίζει)