Αφιερωμένο

Η θύμηση στο μονοπάτι του αστρίφωτου νου είναι ωραία, σαν ήσουν κι εσύ στο τέλος-λουσμένος σ’ένα διαφορετικό φως που σε παραποιούσε.
Μολονότι το παράθυρο του εχέμυθου ονείρου δεν σε είχε αποπλανήσει, εσύ άθελά σου πιάστηκες από τη θύμηση του.

Αχ, ανωφέλευτε μου ταξιδιώτη γιατί προσπάθησες να πιαστείς απ’την ουρά ενός ουράνιου τόξου που θα σε έπαιρνε μακριά μας;
Η πανοπλία σου σκίστηκε και κάθε λαμπρό παράσημο της χάθηκε σαν έπεφτες από τα αστέρια όπου σε καθήλωσα-γονατιστό, να περιμένεις τα τρελά όνειρα σου.
Πόσο κουράστηκες είναι φανερό αφού δεν άφησες ούτε λεπτό το χρυσό φτερό που θα σε έπαιρνε για πάντα μακριά από το δικό μας ορίζοντα, πριν καλά-καλά τον γνωρίσεις.

Διάβασε ξανά, τη φευγαλέα σκέψη μου μέσα από τη πόρτα των ματιών μου χωρίς να είσαι καλεσμένος στο γλέντι που στήνει η καρδιά μου για σένα και μόνο.
¶φησε τη πίσω πόρτα της καρδιάς σου ορθάνοιχτη για τη τρελή μου θύμηση
που θα ‘ρθει στα σίγουρα για να σε ξυπνήσει καθώς εσύ θα κοιμάσαι με τα μάτια γαληνεμένα.

Στ’ορκίζομαι…