Θα σας πω μια ιστορία...

Θυμόμουν ένα θαμπό μεσημεράκι, που κατηφόριζα από το Ωδείο στο κέντρο της πόλης. Δίπλα μου ο Θανάσης από τη Μύκονο, κουβαλούσε το σαξόφωνό του και γκρίνιαζε γιατί δεν είχε λεφτά να κάτσει κάπου να φάει σαν άνθρωπος.
- πάλι μπαγκέτα και la vache qui rit… Μπούχτισα μάτια μου! (μουρμούριζε)

Κάθε τέλος του μήνα η ίδια ιστορία. Όλοι οι φοιτητές άφραγκοι, εκτός από μένα. Βλέπετε είχα καταφέρει να ψευτοδουλεύω από δω κι από εκεί. Είχα κι ένα μόνιμο μαθητή που στα πενήντα του ήθελε να μάθει Ελληνικά… μια χαρά τα κατάφερνα. Αφού κι ο πατέρας μου είχε απορήσει που τον είχα αφήσει στην ησυχία του. Τόσο, που αργότερα μου εκμυστηρεύτηκε πως φοβόταν μήπως αυτή η οικονομική μου ανεξαρτησία οφειλόταν σε τίποτα βρομοδουλειές. Α ρε πατέρα, η δική σου κόρη θα έκανε ποτέ άτιμα πράγματα…

Πολύ καλός φίλος ο Θανάσης, να μείνει ατάιστος δεν έκανε.
- Γαλλικό, ιταλικό, ή κινέζικο ταβερνάκι; Τον ρώτησα.
- Αφού δεν πληρώνεις Αμερικάνικο, πήγαινε με όπου θες εσύ!
Απάντησε χαρούμενος.

Κατεβήκαμε από το Μετρό, αφήσαμε πίσω μας τα Ηλύσια Πεδία και κάπου στις αρχές της οδού Ριβολί, που όλα τα Ελληνάκια λέγαμε Ραβιολί, βρήκαμε ένα συμπαθέστατο αυθεντικό μαγαζάκι μιας γλυκιάς οικογένειας Κινέζων.

Η ματιά μου αναζήτησε την Ανιά, την κόρη του ιδιοκτήτη, εκείνη έτρεξε πρόθυμη να μας εξυπηρετήσει, μα τα μάτια της δεν έμοιαζαν με μικρά λαμπερά διαμαντάκια όπως συνήθως. Πάντα ευγενική και εξαιρετικά αθόρυβη μας σερβίρισε και όταν τη ρώτησα αν έχει κάποιο πρόβλημα, βούρκωσε. Μας παρότρυνε να φάμε και μετά θα μας κερνούσε τσάι γιασεμί και θα τα λέγαμε.

Και τα είπαμε. Η Ανιά ήταν ανύπαντρη έγκυος στον τέταρτο μήνα μα ο Γάλλος πατέρας του παιδιού, είχε εξαφανιστεί. Η κοπέλα δεν είχε τολμήσει ακόμα να φανερώσει το μυστικό της στην αυστηρή οικογένειά της. Ήταν σε αδιέξοδο και ούτε λίγο ούτε πολύ μας ξεφούρνισε πως σκεφτόταν ακόμα και την αυτοκτονία.

Ο Θανασάκης χορτάτος πια, άρχισε να αστειεύεται,
- αμάρτησα για το παιδί μου… Είπε σκανδαλιάρικα.

Εγώ του έκατσα μια καλή κλωτσιά κάτω από το τραπέζι και χωρίς να ξέρω τι εννοούσα, απάντησα στα λεγόμενα της Κινεζούλας:
- Αυτοκτονία; Πάνω από το πτώμα μου κούκλα μου!

Αφού καθησύχασα τη γλυκιά μας φίλη, πληρώσαμε και βγήκαμε στον κρύο αέρα που είχε περικυκλώσει την πόλη. Ο Θανάσης είχε νυστάξει μετά το φαγητό και θα πήγαινε για έναν υπνάκο. Εγώ με το μυαλό μου στην Ανιά, άρχισα να περπατώ δίπλα στο Σηκουάνα και να βάζω μια τάξη στις ιδέες που κατέβαζε το μυαλουδάκι μου για να βοηθηθεί αυτή η κοπέλα.

Ως την άλλη μέρα μικρά θαυματάκια επισκέφτηκαν το Παρίσι, με την πολύτιμη βοήθεια πολύ καλών φίλων, καταφέραμε να βρούμε τον πατέρα του μωρού, του εξηγήσαμε πως ακόμα κι αν δεν ήθελε να συνεχίσει τη σχέση του με το κορίτσι, θα μπορούσε να μην εγκαταλείψει το παιδί του.

Ο Σεμπαστιάν, είπε πως αγαπούσε την κοπελίτσα, μα πως είχε τρομάξει με την εξέλιξη και καθώς ήταν άνεργος φοιτητής, αντέδρασε αρνητικά. Τον πήραμε από το χέρι και τον πήγαμε να μιλήσει, με την καλή του. Τους αφήσαμε αγκαλιασμένους.

Μετά βρήκαμε έναν εξαιρετικό γυναικολόγο, που με ελάχιστα χρήματα ανέλαβε την εγκυμονούσα μας. Έτσι μάθαμε πως περιμέναμε (γιατί ήταν μια ολόκληρη παρέα πια στην αναμονή), διδυμάκια!

Ένας φίλος μου πήρε στο μπαράκι του τον Σεμπαστιάν για να έχει ένα καλό χαρτζιλίκι ώσπου να τελειώσει τις σπουδές του. Και το σπουδαιότερο για εκείνες τις στιγμές, μια καλή κοινωνική λειτουργός, μας συνόδεψε στη συνάντηση του νέου ζευγαριού με την οικογένεια της Ανιά.

Επεισοδιακή συνάντηση, απείρου κάλλους που όταν τη θυμάμαι γελάω! Γαλλοκινέζικος καυγάς με εμένα και το Θανάση να λειτουργούμε όσο μπορούσαμε πυροσβεστικά. Και στην πιο κρίσιμη στιγμή είπα στο αυτί της Ανιά να λιποθυμήσει… Από ελληνική ταινία είχα τσιμπήσει το εύρημα και πέτυχε. Ο μελλοντικός παππούς το βούλωσε και δάκρυσε, οι λοιποί συγγενείς αγκάλιασαν το ζευγάρι και όλοι γίναμε μια ευτυχισμένη οικογένεια.

Εκείνο το βράδυ ο Θανάσης ήταν ευτυχής γιατί φάγαμε βασιλικό γεύμα τσάμπα. Αχ Θανασάκη μου, μου λείπεις παλιόφιλε που πήγες με τη Harley και έγινες ένα με μια μάντρα στον Ορνό και δεν προλάβαμε να βγάλουμε το cd που ονειρευόσουν. Μάθε πως τα δίδυμα είναι μια χαρά και μου στέλνουν e-mail. Έχουν στο δωμάτιό τους μια φωτογραφία μας και η Ανιά τα έγραψε στο ωδείο. Ο Σεμπ διδάσκει στο κολέγιο της γειτονιάς σου στο Bobigny. Κι εγώ περνάω τις ώρες μου κάνοντας πότε χρήσιμα πότε άχρηστα πράματα και όπως απόψε σε σκέφτομαι πάντα με αγάπη και σου αφιερώνω τις ομορφιές που βλέπω τριγύρω, το Αιγαίο να ονειρεύεται και μουσικές που στάζουν από μελαψά δάχτυλα πάνω σε πνευστά…

Λαίμαργό μου φιλαράκι καληνύχτα!