Ο Ίκαρος

Ο Ίκάρος ελπίζει να φύγει μακριά,
η νιότη τον οπλίζει με ελεύθερη καρδιά.
Είναι ο κόσμος φυλακή, που του ΄χουν τάξει,
φτιάχνει λοιπόν κρυφά, φτερά για να πετάξει.
Στέκει σ’ ένα βουνό, στην άκρη στο γκρεμό,
χτυπάει τα φτερά του κι ορμάει στο κενό.
Τώρα είναι ελεύθερος, πετά σαν αετός,
ολόκληρος ο κόσμος μπροστά του ανοιχτός.

Πέτα αγόρι μου, ελεύθερος πέτα,
οι φοβέρες για σένα, μια άδεια φαρέτρα.
Τα βέλη της σπασμένα, σκόρπια εδώ κι εκεί.
Η δύναμη που κρύβεις φαντάζει μαγική.
Τα όρια σβήνουν και οι θεοί σε ζηλεύουν,
τα κέρινα φτερά σου τους σκλάβους κοροϊδεύουν.

Τα σύννεφα διαλύουν κι η μέρα καθαρίζει,
ο Ήλιος που εμφανίστηκε περήφανα γυαλίζει.
Ο Ίκαρος ελεύθερος όρια δεν γνωρίζει,
είναι η δίψα για ζωή τώρα που τον ορίζει.
Βάζει τα δυνατά του, χτυπάει τα φτερά,
με της σκλαβιάς τη θύμηση πετάει πιο ψηλά.
Μα ο Ήλιος που ζηλεύει έναν κοινό θνητό,
ζεστή κάνει τη μέρα, τον ουρανό καυτό.
Ο Ίκαρος δεν σκιάζεται, παλεύει να σταθεί.
Μα τα φτωχά φτερά του έχουνε πια καεί.

Πέτα αγόρι μου, ελεύθερος πέτα,
οι φοβέρες για σένα, μια άδεια φαρέτρα.
Τα βέλη της σπασμένα, σκόρπια εδώ κι εκεί.
Η δύναμη που κρύβεις φαντάζει μαγική.
Τα όρια σβήνουν και οι θεοί σε ζηλεύουν,
τα κέρινα φτερά σου τους σκλάβους κοροϊδεύουν.