Οι Πλανόδιοι

Έκατσα κάνα-δύο φορές να γράψω, είναι η αλήθεια, μα οι πόρτες του μυαλού είχαν στενέψει τόσο, που δεν κατάφερνα να δω τι στην ευχή ήταν εκείνο που πάσχιζε να ελευθερωθεί…Μπορεί όλη η ουσία τού πράγματος, να ήταν δύο πλανόδιοι λαϊκοί μουσικοί…
Δύο πλανόδιοι « μαέστροι », που ξεπροβάλουν από την γωνιά τού μικρού δρόμου, ελπίζοντας να εξαργυρώσουν το χάλι της επιβίωσης , με δύο χαμόγελα,
και πέντε παλιοτράγουδα, από εκείνα που πάντα κορόιδευες και τα έλεγες παλιομοδίτικα…

… Μπορεί πάλι, όλη μου η σκέψη να έβγαινε στο χαρτί ένα γυναικείο πρόσωπο δίχως χαρακτηριστικά και όνομα: Εσύ, που δεν σ’ έμαθα ακόμα, και που ίσως δεν σε συνάντησα καν…
Ισως πάλι σε βρήκα, μα δεν σε αναγνώρισα..
Λάμπες φθορισμού οι λέξεις σου, ποτέ δεν εξηγούσαν τελείως…
Αυτά όλα βέβαια, αν κατάφερνα να γεννήσω τις σκέψεις μου, να τις ξαπλώσω στο χαρτί…
Τότε θα έβλεπα τι θα ’κανα… Ίσως να ζωγράφιζα με στίχους
δύο καύτρες τσιγάρων αντί για τα μάτια σου, ή καράβια με ναύτες ζαλισμένους.
Και τα μαλλιά σου στο χρώμα της Λερναίας… Ίσως πάλι να μιλούσα για ένα αποξηραμένο «Σ’ αγαπώ», φρεσκοβαμμένο, μα με λάθος χρώματα, όπως τα μάτια σου κάποιες φορές, , που όλο και πύκνωναν…

Στην άλλη εκδοχή, θα έδινα στους πλανόδιούς μου καινούργια όργανα, και
έναν καφενέ να κερνάει συνεχώς… Ο ένας θα ήταν στεγνός, και παραπονιάρης
με μια μπάσα φωνή, και ο άλλος γεματούτσικος και λίγο άτσαλος. Το καφενείο
θα είχε τραπεζάκια έξω, πολύχρωμα λαμπιόνια να φωτίζουν τα μικρά νυχτερινά θαύματα που ποτέ δεν θα νοιώσεις, έναν Ζήκο να σερβίρει, βρίζοντας τους πάντες, και στα τραπεζάκια φάτσες
γνωστές,, που εδώ και πολλά χρόνια εξόρισαν την εφηβεία τους σε χαμένες φωτογραφίες…
Εξόρισαν , κι εξόρκισαν, λες και μπορούσαν να μεταλλάξουν την πλήξη τους σε ζωή….
Όμως τους αγάπησα,
και τους έβαλα να κάτσουν , να φάνε και να πιουν. Οι πλανόδιοί μου, τους χαι-
ρετούν όλους, και παίζουν άλλα δύο- τρία τραγούδια… Το στενό μυρίζει νυχτολούλουδο,
οι αγαπημένες μου φάτσες έρχονται στο κέφι, πίνουν, κερνάνε, οι δυο πλανόδιοί μου κάθονται κι αυτοί, ακούνε Βαμβακάρη, ο Ζήκος τσακώνεται με το αφεντικό του,
και χιονίζει χαμόγελα…

….Εσύ, παίρνεις την ελευθερία σου παραμάσχαλα, και χάνεσαι στην κεντρική λεωφόρο…

Πώς να γράψω, έτσι; Όχι, δεν έγραψα… Για πολλά « γιατί»….
Πρώτα απ’ όλα, -σου το είπα-, πάσχιζα να φανώ μεγαλοπρεπής… Μετά, είχα
ένα φρικτό πιάσιμο στο δεξί μου χέρι ,από εκείνο το βράδυ που σε χάιδεψα και
είπες «Σ’ αγαπώ», και γεμίσαμε λάσπη και οι δύο μας…
Μα, καλά, μέσα μου βρήκες να αυτοκτονήσεις;
….Έτσι τώρα, κάθομαι και κοιτάω τις σκιές που παίζουν στο τραπέζι, τα τσιγάρα μετράω,
ένα, άλλο, τρίτο, κι άλλο, και πάει λέγοντας…Άλλες φορές κοιμάμαι με τα μάτια μου καρφί στον
καθρέφτη… Και παρέρχομαι μαζί με τις ώρες..
Εσύ μεταμφιέζεσαι συνεχώς, αλλάζεις προσωπεία, και παραμένεις ανίκανη να αγαπήσεις, και ανάξια να αγαπηθείς…
Οι αμφορείς με τα κτερίσματά σου, πέσανε στα χέρια των μικρών και των χυδαίων… Δεν κάνει τίποτα, κι εμένα με είπανε «κενό»….Μείνε δικαιωμένη..

Είχα κι άλλα να σου πω, αλλά οι πλανόδιοί μου στρίβουν τσιγαράκι, τα κουτσοπίνουν, και με τρατάρουν ουζάκι…
Να παραγγείλω κι εγώ κάτι…
Αλλά τι ;
Αφού μέσα από όλα αυτά, επιμένω να σου λέω, πόσο μεγάλος στην μικρότητα μου οραματίζομαι να είμαι…Υποδύομαι, ηδυποτοποιούμαι, υποδηματοποιομαι...
Περιφέρομαι σε στενωπούς απαγορευμένες, καταναλώνοντας αδρεναλίνη σε τσίπς –στάιλ (απλά ακαταμάχητο…)
Στα καθημερινά λάμπω με την αποχή μου, τρίψου εσύ εκεί που είσαι, κι εγώ
σου στέλνω για παρέα, δυο τριμμενορούχηδες πλανόδιους μουσικούς…

…Θα τους περιμαζέψουν πάλι τα γουρούνια τού ψυχισμού σου, να τους σπάσουν τα όργανα,
μην σου ταράζουν πια τον ύπνο…


Εγώ, θα υπάρχω και μετά…
Οι πλανόδιοί μου, ναι….
Για τον ύπνο σου, δεν ξέρω…