Το γοργόν και χάριν έχει

Βήμα βιαστικό όπως πάντα να προλάβει το χρόνο που τρέχει στον ορίζοντα κι αφήνει σκόνη με κοκκινόχωμα και μυρωδιά από μπαρούτι. Εκρήξεις στον έξω κόσμο, εκρήξεις και στην ενδοχώρα. "Πρώτα απ' όλα πρέπει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου". Απαιτείται. Στο ίδιο έργο θεατές, πρωταγωνιστές, παραγωγοί για μια ζωή και ίσως και για κάτι παραπάνω.

Αναγκαίο το κακό κι επιβιώνει όποιος δεν το συμμερίζεται.

Από την άλλη, τι να σου κάνουν ένα σωρό εφηβικές φιλοσοφίες που αναβλύζουν από κάθε στενό δρομάκι και καταλήγουν χείμαρροι καραμέλας στα στόματα του κάθε μέλλοντος; Τι να σου κάνουν όταν τ' αυτιά τα βούλωσες λίγο πριν σε δέσουν στο κατάρτι;

Κι ενώ η αύρα της εποχής κατέχει καλά και εις βάθος γνώριμες μελωδίες του στυλ "ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο", υπάρχει πάντα αυτός ο κατεργάρης χρόνος να σου χτυπά τα καμπανάκια και να σου χαράζει στο δέρμα επιγραφές με το copyright της μάζας. Ποιος νοιάζεται πια για εκείνο που αξίζει;

Το γοργόν και χάριν έχει.

Κι όσο πιο πίσω μείνεις τόσο πιο "μάζα" είσαι. Εγώ τρέχω, εσύ τρέχεις, εμείς τρέχουμε. Όποιος δεν τρέξει με τη σέντρα χάνει τη μπάλα και το τέρμα. Καράβια που λύνουν, καράβια που δένουν. Καράβια που αδειάζουν τον κόσμο στο στόμα του λύκου. Απ' το νησί σου, φίλε, στην πόλη μας. Από το φάρο σου στο δύσβατο βουνό μας. Από το πρώτο βήμα σου η πόλη δε ρωτάει.

Η πόλη πράττει. Κι εγώ πράττω κι εσύ πράττεις. Εμείς πράττουμε;